یادی از زنده یاد داد نورانی، بزرگ مرد انقلابی کشور

زنده یاد نورانی شخصیت با شهامت، شاعر، سیاستمدار پر افتخار، تئوریسن آگاه و رزمندۀ انقلابی بود که با ارادۀ استوار چون کوه های سر به فلک کشیدۀ میهنش برای آزادی، استقلال، محو استعمار و استبداد و ایجاد نظام نجات بخش که در آن از جنگ، جنایت، ستم های گوناگون طبقاتی و ملی اثری نباشد، با غرور و خستگی ناپذیر رزمید و جاودانه شد.

پس از کودتای ننگین هفت ثور 1357 اختناق، تعقیب، دستگیری، تجاوز، زندان و کشتار سیستماتیک روشنفکران انقلابی و مردم بیگناه توسط عمال سوسیال امپریالیزم روس به اوج خود رسید و عرصۀ مبارزه و فعالیت سیاسی برای نورانی و همرزمانش تنگ گردید، او با دوستان همفکرش به جبهات مسلح ضد تجاوز روس در شرق و غرب کشور رفت و تا خروج نیروهای اشغالگر و سقوط دولت دست نشاندۀ «نجیب» در این جبهات به پیکارش ادامه داد.

زنده یاد نورانی که مسئولیت رهبری جبهات در شرق کشور را به عهده داشت، شخصاً در کنار دیگر رزمندگان در سنگرهای داغ مبارزه، به آگاهی و سازماندهی جبهات نظامی، بسیج توده ها و سوق و ادارۀ جبهات می پرداخت. او همیشه در خط اول نبرد در پیشاپیش اعضاء و فعالین جبهات حرکت نموده و نبرد مسلحانه را رهبری می کرد که این باعث دلیری و دلگرمی رزمندگان به مبارزه علیه روس ها و عمال آن می گردید. زنده یاد نورانی در جبهۀ فرهنگی نیز تلاش های خستگی ناپذیر نمود تا برای جوانانی که در عقب جبهه بودند، زمینۀ تعلیم و تربیه فراهم شود. برای زنده یاد نورانی آگاهی سیاسی و درک اوضاع پیچیدۀ سیاسی کشور به عنوان بزرگترین آموزش ها محسوب می گردید و همیشه تأکید می کرد که جوانان کشور نه تنها به تحصیلات مسلکی شان توجه نمایند، بلکه بیشترین وقت خود را باید وقف بالا بردن سطح سیاسی خویش نمایند تا به عنوان انسان های آگاه و مسئول بتوانند در راستای ایجاد جامعۀ نوین و خلاق نقش اساسی را بازی کنند.  

بعد از سقوط دولت دست نشاندۀ روس و با آغاز جنگ های ویرانگر تنظیم های جهادی، حاکمیت دورۀ سیاه طالبان و هجوم وحشیانۀ امریکا و همپیمانانش، زنده یاد نورانی با درک عمیقی که از سیاست جاری در افغانستان و منطقه داشت، بیشترین وقتش را صرف افشاگری سیاست های غدارانه و جنایات استعمار، مداخلات کشورهای طماع همسایه و سرسپردگی عمال داخلی نمود و با نشر ده‌ها مقالۀ تحلیلی و سیاسی و تربیۀ ده‌ها جوان نقش خود را مسئولانه اداء نمود.  

با آنکه گذر زمان و مریضی هر روز توانش را به تحلیل می برد، اما لحظه‌ای آرام ننشست و تا آخرین ساعات عمرش به کار و پیکار و مبارزه در راه نجات کشورش از سلطۀ استعمار و حاکمیت استبداد کوشید، اما با درد و دریغ که مریضی امانش نداد و با وجود آن که نقشۀ راه برای رهایی توده ها از یوغ استعمار و استبداد را به روشنی آفتاب ترسیم نموده بود، هفت سال پیش به تاریخ 22 سرطان سال 1390به جاودانگی پیوست. 

یاد و خاطره اش ابدی و راهش پر رهرو باد!