سوریه در کام جنگ های امپریالیستی

حدوداً یک و نیم سال از جنگ در سوریه میگذرد، ولی هنوز هم معضله سوریه لاینحل باقی مانده است. این خلق و مردم سوریه است که بار دوش جنگهای امپریالیستی مانند سایر خلق های جهان را به شانه می کشند، اگرچه در اوایل جنگ کشورهای امپریالیستی مشکل سوریه را یک معضل داخلی عنوان میکردند ولی از همان آوان شروع درگیری معلوم بود که آنها منحیث هیزم آور معرکه درین جنگ دخیل اند، زیرا با تعیین کوفی عنان منشی سابق سازمان ملل به حیث یکی از مهره های اصلی کشورهای امپریالیستی و بعد از آن لخضر براهیمی درین مسئله میرساند که عمال کشورهای امپریالیستی درین کشور فعالانه کار می کنند. از سوی دیگر به درازا کشیدن جنگ در سوریه بدون کمک های کشورهای سرمایه داری بعید از امکان به نظر می رسد، هرچند تداوم نا آرامی و کشمکش ها در سوریه هزینه جنگ را برای کشورهای امپریالیستی بالا می برد. این جنگ فرسایشی را که کشورهای ذینفع به راه انداخته اند، جنگ داخلی عنوان نموده و از جانب دیگر در واقع حریف خود را از پشت با خنجرمی زنند وعملاً ازین طریق در راستای سرنگونی دولت بشار اسد تمام تلاش شان را به خرج می دهند.

اززمان شروع جنگ تاکنون درین کشور به تعداد بیش از 5000 نفر به هماهنگی سازمان القاعده و امریکا از کشورهای همسایه چون عربستان سعودی، مصر وغیره به این کشور جهت ادامۀ جنگ در مقابل هر نفر ده هزار دالر استخدام گردیده اند تا به کمک آنان دولت بشار اسد را سرنگون و عمال خود را در آن کشور به قدرت برسانند. هماهنگی القاعده با امریکا در جنگ سوریه به خوبی نشان می دهد که القاعدۀ «دشمن» در افغانستان چگونه در خدمت منافع امریکا و متحدان آن قرار داشته و در سوریه دوست یکدیگر می شوند. بر اساس آمار نشر شده توسط رسانه های مختلف، تا حال بیش از سی هزار نفر در جنگی به قتل رسیده اند که منافع کشورهای سرمایه داری را تأمین می کند. با آن که حکومت بشار اسد به مردم سوریه هیچ خوشبختی و سعادتی به ارمغان نیاورده است و او و خاندانش سالهاست که بر گردۀ خلق زحمتکش سوریه سنگینی می کنند، اما سرنگونی حکومت وی کار مردمان آن کشور است، نه کشورهای امپریالیست که خود حامل ویرانی، قتل، وحشت، چور و چپاول اند، زیرا استعمار به مراتب بدتر از استبداد است. سرنگونی دولت قذافی به دست نیروهای اشغالگر ناتو، سرزمینی را به مردمان آن کشور هدیه کرد که باید طی سالهای طولانی با عرق جبین زحمتکشان لیبیایی دوباره آباد شود، لیبیایی که یکی از آبادترین و مرفه ترین کشورهای عربی به شمار می رفت. سوریه نیز به هیچ وجه بهتر از لیبیا نخواهد بود، همین اکنون بسیاری از مناطقی که جنگ در آنها جریان دارد، به مخروبه مبدل شده اند.

دولت ترکیه به رهبری رجب طیب اردغان که دوست و رفیق صمیمی بشار اسد در سرکوب معترضین سوریه بود، به اصطلاح پوستش را عوض نموده این بار به عنوان گرگ در خانه دوست درآمده و از شورش و جنگهایی که از سوی اجانب به راه انداخته شده پشتیبانی خود را اعلام نموده است تا به ناتو و اتحاديۀ اروپا چراغ سبز نشان دهد و طوق مزدوری ناتو و اتحادیۀ اروپا را بیش از پیش بر گردن زحمتکشان ترک محکمتر بپیچد.

ښاغلی ښاروال، دارالامان په هغه چا جوړ کړه چې وران کړی يې دی!

په تیرو وروستیو میاشتو کې یو وار بیا د کابل ښاروال نواندیش د دارالامان ماڼۍ د جوړولو خبره راپورته کړې او د کابل له ښاریانو څخه یې غوښتلي چې د نوموړې ماڼۍ په جوړولو کې برخه واخلي.

ښاغلی ښاروال! اول خو دارالامان مه جوړوه (ته یې جوړولی هم نشې)، ځکه دغه ودانۍ باید د هغو بنسټپالو تنظیمونو د ویجاړیو د یادګار په توګه وساتل شي چې له شرم او ننګ پرته همدا اوس هم د خلکو پر اوږو سپاره دي او د اتلولۍ، میړانې او د هیواد د بیارغونې ادعا کوي؛ او که بیا یې د جوړولو اراده لرې په هغه چا یې جوړه کړه چې د قدرت د نیولو لپاره په جګړه کې یې دغه ماڼۍ او د کابل نورې سیمې په کنډواله بدلې کړې دي. لږ تر لږه دومره جرئت وکړه او ولاړ شه د تنظیمونو له هغو رهبرانو او یا د هغوی له کورنیو څخه پیسې واخله چې دغه ماڼۍ یې ویجاړه کړې او د لوټمارۍ، غلا، ویجاړولو او د هیواد پلورنې له «برکته» یې سلګونه میلیونه ډالره تر لاسه کړي دي.

له کابل ښاریانو څخه د ښاغلي ښاروال دغه غوښتنه په حقیقت کې د کابلیانو پر ټپي او دردیدلي زړونو د مالګې دوړول دي. د دارالامان ماڼۍ ساتل له څو اړخونو اهمیت لري. لومړی، زموږ د تاریخ یوه تر ټولو ترخه او توره پاڼه راتلونکو نسلونو ته انتقالوي چې د هیواد پلورنې، خیانت او جنایت وروستۍ کچه په ډاګوي. دویم، د دغه ماڼۍ او د کابل ښار او په مجموع کې د افغانستان د نورو سیمو ویجاړونکي تر څو چې ژوندي دي، باید د دې ماڼۍ په ساتلو سره د یوې شیبې لپاره هم که وي، د وجدان عذاب وویني. او دریم، د ماڼۍ په جوړولو سره زموږ د تاریخ یوه برخه له منځه ځي چې هغه د خاینو جهادي تنظیمونو د بربادۍ، انسان وژنې، لوټ، تالان، تیري، غلا، شکنجې، ویجاړۍ، سترګې ویستل، پر سر میخ ټکول، د مړي نڅا، د ښځو سینې پرې کول، وحشت او... سره جوخت تړاو لري.

د 1945 کال په دویمې نړیوالې جګړې کې د اګست په شپږمه نیټه امریکایي ځواکونو پر هیروشیما ښار د نړۍ لومړنی اټمي بم وغورځاوه چې په ترڅ کې یې 50000 انسانان د سترګو په رپ کې ایره شول او د کال تر پایه 90000 نورو خپل ژوند له لاسه ورکړ. دا د نړۍ تر ټولو ستر جنایت و. له دغې پیښې وروسته د هیروشیما اوسیدونکو د امریکا د دغه ستر جنایت د نه هیریدو په موخه، هغه ماڼۍ (ای بامب ډوم( چې له اټمي بم څخه تر یوې اندازې جوړه پاتې شوې وه، تر اوسه ساتلې څو راتلونکي نسلونه د جاپان د تاریخ یوه ویرجنه برخه هیره نکړي او راتلونکي نسلونه د امریکا ستر جنایت له یاده ونه باسي.

د دارالامان ماڼۍ هم باید د هیروشیما د «ای بامب ډوم» په څیر وساتل شي، څو راتلونکي نسلونه د خاینو بنسټپالو تنظیمونو د جنایت او خیانت توره څیره په یاد وساتي.

راز محبوبیت جنبش عدم تعهد در نفرت خلق ها از ناتو و بانک جهانی نهفته است !

شانزدهمین کنفرانس سران کشورهای جنبش عدم تعهد چند ماه قبل در تهران برگزار شد. همانطور که انتظارش می رفت، برگزاری کنفرانس موفقیت بزرگ تبلیغاتی برای رژیم آخوندی ولایت فقیه ایران به بار آورد بخصوص از این جهت که نمایندگانی از قدرت های بزرگ آسیایی از قبیل چین و هند، و مصر بزرگترین کشور عربی در حالی در آن شرکت کردند که ایران با انزوای سیاسی و تحریم های اقتصادی از سوی غرب مواجه است و جنگ افروزان ناتو و عمال ایرانی شان با شدت بیشتر از پیش بر طبل جنگ می کوبند. اما دستگاه تبلیغاتی غرب و بخصوص امریکا که «از هفت تا هفت، هفت روز هفته» گلو پاره می کنند و گرگ را بره و بره را گرگ می نمایانند، بساط جمهوری اسلامی را از قبل برچیده می پندارند و با برجسته ساختن تدویر کنفرانس در میان تدابیر شدید امنیتی، نقش کنفرانس را بی ارزش تبلیغ کردند. اما این ستیزه جویی با جنبش عدم تعهد در واقعیت امر کمتر ناشی از خصومت غرب با ایران است که در بوسنیا، افغانستان، عراق و لیبیا هم پیمان غرب بوده است و بیشتر از این واقعیت است که جنبش عدم تعهد گاه به گاه در برابر سازمان های نظامی و مالی غرب دهن کجی می کند زیرا کشورهایی مثل کوبا، ونزویلا و چین از اعضای فعال آن اند.

جنبش عدم تعهد در سال 1961 در بلگراد پایتخت یوگسلاویای سابق پایه گذاری شد و امروز 120 عضو دارد. این جنبش در اوج جنگ سرد میان امریکا و سوسیال امپریالیزم شوروی پا به عرصۀ وجود گذاشت تا به مثابه وزنه ای در برابر این دو ابرقدرت لجام گسیخته عمل کند. بنیانگذارانش چهره های متنفذ ملی گرا همچون تیتو، جمال ناصر، نهرو، سوکارنو، و چوئن لای انقلابی شهیر چین بودند.. تیتو رهبر یوگسلاویا مقتدرترین کشور اروپای شرقی بود. جمال ناصر رهبر بزرگترین کشور عرب و سمبول بی بدیل ناسیونالیزم عرب پس از ملی شدن کانال سوئز بود. سوکارنو که قربانی کودتای مورد حمایت سی آی ای  شد، رهبر اندونیزیا بزرگترین کشور مسلمان جهان بود و نهرو از دومین کشور پرنفوس جهان، هند نمایندگی می کرد. نکرومه هم از رهبران مطرح افریقای سیاه و استعمارزده بود که سرشت غارتگران امریکایی را به خوبی می فهمید و هم او بود که اصطلاح «سوسیال امپریالیزم» را در ادبیات سیاسی جهان معرفی کرد تا نشان داده باشد که شوروی در لفظ سوسیالیست ولی در عمل امپریالیست است. مشخصۀ عمدۀ این کشورها یا مقاومت قهرمانانه در برابر فاشیزم هیتلری و جاپان در جنگ دوم جهانی بود و یا هم کسب استقلال از بریتانیا و سایر کشورهای استعمارگر اروپایی.

در یک ربع اخیر قرن، جهان شاهد تغییرات عمیق بوده است. پیمان نظامی ورشو شکست خورد و امریکا از جنگ سرد با شوروی فاتح بدر آمد و تا توانست  نظم نوین جورج بوش را بر جهان مسلط گردانید. یوگسلاویا را مطابق سیاست «نان» پارچه پارچه و بالکانیزه کرد و هر لقمه اش را جداگانه بلعید. امریکا بالاخره به افغانستان و قلب شرق میانه لشکرکشی کرد. در همین حال شعله های جنگ های ارتجاعی در لیبیا و سوریه و لبنان و فلسطین زبانه می کشد. نهادهای نفرت انگیز مالی غرب از قبیل بانک جهانی و صندوق وجهی بین المللی پول (آی ام اف) مصروف چپاول ملل محروم جهان اند. کشورهای جنبش عدم تعهد که عمدتاً از سوی بورژوازی ملی رهبری می شدند، امروز دربست در اختیار بورژوازی وابسته به انحصارات غربی اند که زیر نام شرکت های چندملیتی سرنوشت صدها ملیون انسان دربند را رقم می زنند.

اگر چه جنبش عدم تعهد هرگز نتوانست تکیه گاه حقیقی ملت های محروم باشد اما از اینکه در مفاد اصولنامه اش احترام متقابل به تمامیت ارضی و حاکمیت یکدیگر، عدم تجاوز به یکدیگر و عدم دخالت در امور داخلی یکدیگر گنجانیده شده است، به همین دلیل این جنبش برای محرومان جهان که مفاهیمی مثل استقلال و تمامیت ارضی را همچون مردمک چشم عزیز می دارند، جاذبه دارد. اما کم نیستند تحصیلکردگان خود فروخته و مزدبگیری که «جهان را در حال وابستگی متقابل کشورها» می بینند و با گلو پارگی برای «جهانی شدن»، استقلال را بی معنی و مفهوم جار می زنند. این دسته که استقلال و آزادی را مفاهیم فریب دهنده تبلیغ می کنند فریبکارانی اند که به عمد فراموش می کنند ایالات متحده در بیشتر از شصت کشور جهان نزدیک به 1000 پایگاه نظامی دارد، اما هیچ یک از کشورهای جهان به اندازۀ یک بند انگشت هم خاک امریکا را در تصرف ندارد.

کنفرانس جنبش عدم تعهد در حالی در تهران برگزار شد که قسمت های وسیعی از شرق میانه و شمال افریقا در خون غوطه ور است. لیبیا که از حاکمیت دیکتاتور مضحکی مثل قذافی رهایی یافته است، اکنون در چنگال جنگسالارانی است که به جان هم افتاده اند و کشور را در آستانۀ تجزیه و انهدام کامل قرار داده اند؛ جنگسالارانی که وظیفۀ اصلی شان را که تأمین انتقال بی درد سر نفت لیبیا به اروپا و زمینه سازی ایجاد پایگاه نظامی امریکا در شمال افریقاست، به خوبی انجام می دهند؛ اما اوباشان و اجامر گاه گاه به  سبک بنغازی از ولینعمتان خود سپاسگزاری می کنند. مار دم خود را خورد، پروا ندارد، بهار است دیگر.

از سوی دیگر دولت معامله گر ترکیه برای برآورده ساختن اهداف غارتگرانه امریکا و فرانسه از یک و نیم سال به اینطرف در سوریه ترک تازی می کند؛ و هر روز که می گذرد، هست و بود سوریه در تنور آتش جنگ سنی و شیعه مشتی خاکستر می شود. دولت مرتجع و قرون وسطایی عربستان نیز برای پیاده کردن «دموکراسی» در سوریه بی تابانه لحظه شماری می کند؛ دموکراسی ایکه نمونه اش را در افغانستانِ دورۀ طالبان و جنگ های کابل شاهد بودیم. سوریه هرچند که تحت حاکمیت رژیم غیر دموکراتیک حزب بعث است، اما از لحاظ فرهنگی و اجتماعی کشوریست دارای فرهنگ غنی و جامعه ای با مدارا و تنوع مذهبی و قومی و حکومت سکولار که جامعه و حکومت فرسوده و فاسد عربستان سعودی باید برای دهه ها در برابرش زانو بزند و از آن بیاموزد.

در همین حال ایران به جنگ زرگری با امریکا ادامه می دهد؛ ایران که هرگز نافش را از امریکا و نهادهای مالی غرب نبریده است و افتضاح ایران کنترا و همکاری اطلاعات ایران با امریکا در افغانستان و عراق موید این مدعاست، اینبار با وضعیت بسیار دشوار مواجه است. جمهوری اسلامی که حاضر است تا آخرین قطرۀ خون فلسطینی ها علیه اسرائیل بجنگد، مشارکت در «مدیریت جهان» را حق  مسلم خود می داند و امریکا را شیطان بزرگ خطاب می کند، صفتی که تنها و تنها امریکا را به وجد می آورد، و در برابر گوانتاناموی امریکا، کهریزک را دارد، گاهی تهدید به بستن تنگه هرمز می کند، و گاهی محو اسرائیل از صفحۀ روزگار، اما دیگر آن مترسکی نیست که امریکا برای ترساندن و تادیب عربستان و قطر و امارات به آن ضرورت داشته باشد.

ایران خود را «حامی» کشورهای محروم جهان قلمداد می کند اما در داخل ایران کوچکترین صدای آزادیخواهی با بسیج و کهریزک و اعدام جواب داده می شود. سپاه بر امور سیاسی و مالی کشور حکم می راند و به مثابه کلانترین سکتور اقتصادی کشور عمل می کند. از سوی دیگر امریکا هر لحظه آماده است حقوق بشر و مدال های عفو بین الملل خودش را به کشورهای محروم جهان پیشکش کند در حالی که از زمان پیدایش تا امروز امریکا هیچ سالی را بدون جنگ پشت سر نگذاشته است. این همه لشکرکشی و پایگاه و تأسیسات نظامی و پیشرفت های تسلیحاتی ممکن نیست مگر اینکه ملیتاریزم در داخل کشور حاکم و جنگ بر همه امور مقدم باشد.

امریکا در دو سال اخیر، تسلیحاتی به ارزش هشتاد ملیارد دالر به عربستان و امارات فروخته است. و ایران هم رفته رفته سوریه را که متحد ستراتیژیکش است و تنها کشور عربی بود که در جنگ ایران و عراق در کنار ایران ایستاد، را از دست می دهد. امریکا و اسرائیل که بیش از سه دهه است از ذخایر وسیع نفت و گاز ایران بی بهره بوده اند، به بهانۀ برنامه اتمی ایران در پی حمله به ایران اند تا عمال سلطنت طلب و غیر سلطنت طلب و به شدت وابسته به غرب را سر کار بیاورند. چنانچه در سراسر جهان شاهد بوده ایم، در صورت حملۀ نظامی اسرائیل و امریکا به این کشور، این خلق های محروم و در بند رژیم آخوندی و فاشیستی ایران خواهند بود که قربانی مدرن ترین تسلیحات اشغالگران خواهند شد و شیرازۀ مادی ایران نابود خواهد شد، البته دود این جنگ غارتگرانه به چشم های خلق زحمتکش و محروم کشور ما نیز خواهد رسید.

پیشرو در فیس بوک

www.facebook.com/peshrawmonthly

افغانستان او لس کاله په وینو لړلې «دموکراسي»

لویدیځ نیواکګرو څه باندې لس کاله وړاندې د «دموکراسۍ» او «ترهګرۍ» ضد جګړې په نامه زموږ هیواد ونیو. په تیرو لسو کالو کې زموږ کړیدلي ولس نه یوازې دموکراسي ونه لیدله، بلکې د امریکا او ناټو ستمګرو پوځیانو هغه کانې له دې ولس سره وکړی چې په تاریخ کې یې بیلګی موندلی نشو. په تیرو لسو کلونو کې سویل د هغه دوزخ بڼه غوره کړې چې د ستم په اور کې هره ګړۍ بیوزله  ولسونه سوځي، او اوس داسې ښکاري چې شمال هم د افغانانو په کشتارګاه بدلیږي.

د یوناما د نوي راپور له مخې د ستمځپلي ولس د وژنې کچه د تیرکال د لومړيو شپږو میاشتو پرتله لوړه شوې ده. د دې راپور له مخې د تیر میلادی کال د لومړیو شپږو میاشتو پرتله په روان میلادی کال کې د ولسونو د وژنې کچه اولس سلنه زیاته شوې ده.

جیمز روډ هیور د یوناما دفتر د بشري حقونو د څانګې مشر وايي چې د ۲۰۱۲ کال له جنوري څخه تر جون پورې د شمال په ۵ ولایتونو کې د ملکي وګړو د تلفاتو کچه ۳۱۷ تنه وه چې له دې څخه ۱۳۲ تنه وژل شوي او ۱۸۲ تنه یې ټپیان دي.

دا شمیرې څرګندوي چې دا وخت بیوزله زیارکښه افغان پرګنې د نیواکګرو لخوا په جوړې کشتارګاه کې داسې خونړۍ «دموکراسۍ» آزمایوي چې ګټه یې تیري کوونکي او لاس پوڅي لوټي او ولس یوازې قرباني ورکوي. آزادی هغه څه نه ده چې ډالۍ شي، بلکې هغه په زور اخیستل کیږي، هغه هم د ستمګرانو په زور نه بلکې د ولسونو د مټ په زور، ځکه ستمګران هیچا ته هم آزادی نشي ورکولای، آن خپلو ولسونو ته هم.

قلمی که با آن استقلال کشور امضاء شد، در بی استقلالی «هدیه» شد!!

امان الله خان با وجودی که شهزاده بود اما استقلال طلب بود. او 93 سال قبل استقلال کشور را اعلام کرد و این اعلام را با قلمی امضاء کرد که اینک در بی استقلالی کشور ما از سوی نواسه و دخترش به دولتی «هدیه» می شود که رئیس جمهور آن برای توقف حملات شبانه به وسیله نیروهای قاتل و غارت انگریزی، اشک می ریزد. این قلم در حالی در ویترین موزیم گذاشته می شود، که کشور ما توهین ادرار کردن نیروهای جانی امریکا را بر اجساد مرده هایش با درد و غم می بیند، این قلم در حالی «هدیه» می شود که انگلیس ها با ده هزار نیرو بر مردم ما بم می ریزند و آنان را می کشند.

اگر امان الله خان زنده می بود، مطمئناً این قلم را در شرایطی که ستمگران خارجی کشور ما را در جنایت و ستمگری شان به دوزخ و کشتارگاه تبدیل کرده اند، به هیچ کسی «هدیه» نمی کرد و اگر تصمیم هدیه کردن آن را می داشت، باز هم مطمئناً آن را به جنبش مترقی استقلال طلبانۀ کشور ما هدیه می کرد تا مثل او استقلال کشور را با آن امضاء کند، در غیر آن، آن را ننگین نمی ساخت.

موسیقی، فریادی برای رهایی

ما باور داریم که موسیقی باید خنجر بران در قلب دشمنان رنگارنگ میهن ما باشد. موسیقی وقتی بر دلها چنگ می زند که در کنار مردم برای منافع مردم به صدا بیاید، چنانچه ویکتور خارا گیتارش را چون شمشیر ساطع در قلب پینوشه، دیکتاتوری که از حمایت مستقیم دولت ستمگر امریکا برخوردار بود، فرو برد، یا تیکن جا فاکلی که رئیس جمهور قاتل کشور خود را در ترانه هایش جلاد خواند و یا پینک که سرمایه داران را با حیوانات درنده مقایسه کرد؛ از اینرو تمام قهرمانان فرهنگی و هنری، مردم ستمدیدۀ جهان هستند.

ما هنوز جان لنون هایی نداریم که به خاطر ترانه هایش توسط نیکسون تبعید شد، یا جون بائزی که بارها به خاطرات اعتراضاتش به زندان رفت و یا باب مارلی ایکه صدای آزادی را در جامائیکا بلند کرد. موسیقی کنونی ما هنوز به گفته ای «بندتنبانی» است زیرا چون خنجر علیه استعمار و استبداد عمل نمی کند. ولی وقتی همین موسیقی هم به وسیله آنانی که سالهاست از عقاید مردم سوء استفاده می کنند، قدغن اعلام می شود، باید نفس این عمل را محکوم کرد. هیئت تحریر پیشرو با محکوم کردن نفس ممنوعیت موسیقی، آرزو دارد که آهنگ و ترانه های هنرمندان کشور ما چون گرز بر فرق خاینان فرود آید و رسالت تاریخی خود را اداء نماید.

کشتار کارگران به وسیلۀ فاشیستهای سرمایه، محکوم است!

در حالی که سرمایه داران فاشیست از طریق اشغالگران امریکایی و متحدان ناتویی آن زحمتکشان کشور ما را بیرحمانه می کشند و بعد از کشتن، اجساد آنان را طعمه سگ های ارتش می سازند و یا بر آن ادرار می کنند و گاه هم با این اجساد خونین عکس یادگاری می گیرند، فاشیست های نظام سرمایه داری در افریقای جنوبی بر کارگران معدن پلاتین آتش می گشایند. این عمل جنایتکارانه ادعاهای کاذبانۀ سرمایه داری را نشان می دهد که چگونه تحمل یک اعتصاب سازماندهی شده را ندارند و چون موش از این حرکت هراسان دست به ماشه می شوند.

هیئت تحریریه پیشرو این کشتار بیرحمانه را محکوم کرده، همبستگی خود را با کارگران و زحمتکشان افریقای جنوبی اعلام می دارد.

 

کابلیان با خون می نویسند

چاپ کتاب «کابلیان با خون می نویسند» توسط هیئت تحریر نشریۀ پیشرو اثر زنده یاد داد نورانی، با استقبال گستردۀ هموطنان داغدار ما در داخل و خارج کشور قرار گرفت. در ذیل سه نمونه از مطالب نشر شده در مورد اثر نامبرده را تقدیم می داریم.

استاد محمد نسیم «اسیر»

مطالعة مضمونی به عنوان بالا در پورتال مبارز «افغانستان آزاد ـ آزاد افغانستان»، انتشار یافتة 23 اکتوبر 2012 به قلم زنده یاد داد نورانی که در آن، داد سخن داده اند، عمیقاً مرا متأثر و متألم ساخت. به یاد دارم، در سفری که بعد از بیست و یک سال فرقت، در سال 2004 به کابل عزیز داشتم، تلاش میکردم نشریه های روز کابل را تا حد توان  بدست بیاورم و با مطالب انتشار یافته،  خود را مصروف بسازم. از جمله نشریه های وزین و خواندنی یکی هم جریدة «روزگاران» بود که ضمن دیگر مطالب خواندنی،  درد دل مردم به خون نشستة کابل را که هر یک با آن روبرو شده اند، زیر این عنوان به دست نشر می سپرد. جای خُرسندی ست که از طریق این سایت آزادگان یک بخش از جنایات خلق و پرچم در لا به لای خاطرات زندان پل چرخی توسط جوان مبارز آقای کبیر توخی و خانم محترمة شان رحیمه جان توخی، افشاء گردیده است و اینک بخشی از فجایع تنظیمی هم ازین طریق برملا می گردد. امیدوارم این سلسله ادامه پیدا کند و اعمال غیر انسانی و اسلامی که در دوران تنظیم ها بر مردم صبور کابل گذشته است، روشن گردد. اینک من هم شعری را که در همان دوران زیر نام «کابل خون آلود» سروده ام، به تأئید نوشتة زنده یاد نورانی تقدیم دوستان می کنم:

کابل خون آلود

باز در کابل ویران شده، خون میریزد                            بر سر بی گنهان سقف و ستون میریزد

هر کجا میگذری وحشت و دهشت فگنی ست             هر طرف مینگری جهل و جنون میریزد

جنگ اضداد گریبان اخوّت بدرید                              هر یکی، خون برادر به شگون میریزد

ما به پندار وفاقیم درین نظم، مگر                              نظم خورده ست بهم، فتنه کنون میریزد

خرمن هستی مردم همه رفته ست به باد                      رنج و بیداد ز اندازه برون میریزد

دامن جنگ و عداوت ز وطن چیده نشد                    بُغض و نفرت ز قلوب و ز عیون میریزد

«بر بزرگان زمانه، شده خُردان سالار»                         بر کریمان ز لئیمان، چه و چون میریزد

پیشاهنگ طریقت به شریعت نرود                            بس که از هر عملش مکر و فسون میریزد

دامن آلوده ازین معرکه بیرون آمد                            مرشد ما به ریا از مژه خون میریزد

واعظ شهر دم از لطف و عنایت میزد                        بنگر، امروز که خون همه چون میریزد

آنکه با ما به سر مائدة صلح نرفت                          باده ها در قدح دشمن دون میریزد

یار اگر مصلحت کار نیندیشد «اسیر»                   کاخ امید  ز بیرون و درون میریزد

داکتر میر عبدالرحیم عزیز

کابلیان با خون می نویسند یک اثر جانکاه و جگر سوز از زنده یاد «داد نورانی»

رساله «کابلیان با خون می نویسند» یک اثر تکان دهنده از بزرگ مرد، مؤرخ و نویسندة چیره دست تاریخ معاصر کشور، از طریق یک دوست جوان و آگاه به دستم رسید که از خواندن آن لرزه بر اندامم افتاد. بر عاملان فاجعة کابل لعنت ابدی نثار می کنم و اگر هنوز هم زنده اند، حیات نکتب باری برای شان آرزو می نمایم.

زنده یاد داد نورانی با عشق به مردم و میهن خویش و برای درک واقعیت های حزن انگیز حوادث کابل، به قصه های دلخراش تعدادی از قربانیان درنده خویان و حیوان صفتان گوش داد و آن را با چنان زبردستی و شیوائی کلام کم نظیری به رشتة تحریر درآورد، که حتا کمتر انسان بی عاطفه ای پیدا خواهد شد تا بعد از نظراندازی به حکایات روح شکن این رساله، قلبش در تپش نیفتد و خاطرش منقلب نشود.

نویسنده، بیدادگری ها و شرارت های ضد بشری افراد جاهل و خودپرست را از قول مردم مظلوم میهن بازگو می کند. هر سطر و هر صفحة این رساله احساس هر انسان با شرف را می آزارد. زنده یاد «داد نورانی» با کمال بیطرفی و عاری از هر گونه تعصب و تنگ نظری؛ شقاوت و مظالم انسان کشان، غارت گران و متجاوزین به ناموس مردم را از زبان خود مردم به روی کاغذ آورده که از این طریق خدمت ارزنده ای به جامعة مصیبت زده ای خویش انجام داده است. با خواندن این رساله، هم میهنان ما از جفا و خیانت «رهبران و قهرمانان» بی مقدار خویش آگاه خواهند شد و به نیات و عملکرد واقعی این نامردان تاریخ پی خواهند برد.

من به کلیه هم میهنان با وجدان و دلسوز کشور، مطالعة این رسالة افشاگرانه را سفارش می کنم. ما از یکسو روح پر فتوح یک بزرگمرد میهن خویش «داد نورانی» را آرامش می بخشیم و از سوی دیگر از گوشة تاریخ خونبار میهن خویش آگاه می گردیم.

جاوید باد یاد آن بزرگ مرد، «داد نورانی» !

استاد محمد نسیم «اسیر»

هشتم نوامبر 2012

کابلیان با خون می نویسند!

متیقن هستم، سلسلۀ انتشار سرگذشت اندوهبار و خونین اهالی صبور و سرگردان کابل در جنگهای تنظیمی، نوشتۀ زنده یاد «داد نورانی» که از مدتی به این سو به همت جریدۀ وزین پیشرو، با عنوان بالا در پورتال مبارز و دوست داشتنی

 «افغانستان آزادـ آزاد افغانستان» براه افتاده است، روان همه وطنپرستان واقعی را عمیقاً متألم میسازد. اگر لاف و خودنمائی حساب نشود، هر باری این نوشته ها را حتی بعضاً دوبار مطالعه میکنم، بی اختیار اشکم جاری میشود، گاه خود را در لباس پدری مییابم که عزیزترین شریک زندگی خود را در اثر اصابت گلوله ای از دست داده و با داشتن دو سه طفل خردسال و ناامیدی از آیندۀ خیلی تاریک، بالای جسدی از دیده خون میریزد. و یا مادری که نان آور خانه را از دست داده است و یا فرزندانی که بر نعش بخون غلتیدۀ پدر و مادر چشم به افق تاریک و مکدر آینده دوخته اند، یا در صفت پدر و مادری که پسر جوان شان از سر صبح برای آوردن یک نان از نانوائی گذر برون شده و دوباره برنگشته است، قرار میدهم، نفسم در گلو گیر میکند. نمیدانم چرا؟؟؟ من که به فاصلۀ مکانی ده هزار کیلومتر و فاصلۀ زمانی پوره بیست سال از آن حوادث خونبار دور افتاده ام، و در ظاهر امر از تمام مزایای زندگی در آلمان برخوردار هستم و یا مانند من دیگر دوستان علاقمند به وطن و مردم آن، چرا باید چنین باشیم؟ من جواب این سؤال را خود نیافته ام و اینک شعری را که در همان زمان با شنیدن اخبار خونین کابل زیر نام «ماتمسرای کابل» سروده و بدست نشر سپرده ام، یکبار دیگر به تأیید نوشتۀ زنده یاد «داد نورانی» از نظر شما می گذرانم:

ماتمسرایِ کابل

کابل نه آن بهشت برین و معطر است

کابل نه قطرۀ آبِ میانِ گلِ تر است

کابل نه آن عروس به حجلت نشسته است

کابل نه آن عفیفۀ پاک و معطر است

کابل نه آشیانۀ مرغان خوشنواست

کابل نه آن ستارۀ گیسو معنبر است

کابل مقام وحشت دیوانگان عصر

کابل بساط جنگ و جدال مکرر است

کابل ز دست دوزخیان فریبکار

یک پاره آتشِ به جهنم برابر است

کابل چو شمع سوخته خوابیده روی اشک

کابل سپندِ ریخته در روی مجمر است

کابل به آتش ستم قرن شعله ور

کابل به خون خویش غریق و شناور است

کابل به زیر سُم ستوران روزگار

خاکستری فتاده به طوفان محشر است

کابل که خوانده صائبش عشرتسرا، کنون

ماتمسراست، بلکه از آن نیز بدتر است

مردم عذاب روز قیامت همی کَشند

اهریمنی به هر در و برزن مقرر است

دزدان قرن، ملک به تاراج برده اند

این شهر را ببین که نه دروازه، نی در است

آن یک به کُشت و خون ضعیفان پلنگ وار

این یک به قتل عام شجیع و دلاور است

مینائی آسمان کبودش خدای من

از دود و بمب و راکت و مرمی مکدر است

در ملک ما «اسیر» ز بس پا و سر نماند

گوئیم حرف حق، نه غم پا و نی سر است

مواد مخدر، رخ دیگری از جنگ در افغانستان

از تاخت و تاز «جامعۀجهانی» به سرکردگی ایالات متحدۀ امریکا با صرف میلیاردها دالر به بهانۀ «جنگ علیۀ القاعده و طالبان» و نابودی این گروه های تروریستی، یازده سال میگذرد. در این مدت نه تنها خبری از نابودی شبکۀ القاعده و گروه طالبان نیست بلکه هر روز «شاخ به شاخ» شدن «طرفین» بیشتر از پیش افزایش می یابد و در میدان کشمکش و درندگی میان جناوران، این توده های ستمدیده و زحمتکش ما هستند که هست و بود شان را از دست میدهند.

بررسی و موشکافی اما و اگرهای «جنگِ» افغانستان مسیر این نوشته را منحرف می سازد، لذا برای جلوگیری از این انحراف، تلاش می شود تا نوشتۀ حاضر به موضوع مواد مخدر افغانستان از تولید تا توزیع در بازارهای جهانی و ارتباط آن با «جنگِ» جاری و اینکه در پس پردۀ مواد مخدر افغانستان کی ها و چگونه سهیم اند و فعالیت دارند، نظری گذرا داشته باشد یا به عبارۀ دیگر تلاش می گردد تا واضح گردد که درآمدهای حاصل از قاچاق مواد مخدر چگونه به مصرف میرسد و هزینه های «جنگ» افغانستان برای «طرف»های درگیر از این مدرک، چگونه تمویل می گردد.

مواد مخدر یکی از منابع مهم و عمدۀ تمویل طالبان به شمار می رود و در این مسئله هیچ شک و شبهه ای وجود ندارد. سازمان ملل در اظهارات خود به وضاحت این موضوع را ابراز داشته است: «بازار فروش تریاک افغانستان سالانه 61 میلیارد دالر درآمد دارد که شبه نظامیان و تروریزم بین المللی توسط این درآمد، تلاش های مختلف را برای بی ثباتی افغانستان انجام میدهند و از این طریق تأمین مالی میشوند». اما اسناد منتشره نشان میدهد که این تنها طالبان و القاعده نیست که از این مدرک، هزینه های جنگ زرگری را تأمین می نمایند بلکه امریکایی ها، انگلیس ها و سایر غربی ها که در جنگ افغانستان ذیدخل اند، با استفاده از پول مواد مخدر افغانستان هزینه های «جنگ» جاری را تمویل می نمایند. البته به گفتۀ معاون دوم کرزی: «دست های قدرت مندی در داخل دولت با شبکه مافیایی بین المللی قاچاق مواد مخدر همکاری دارند»!

تولید مواد مخدر در افغانستان با آنکه سابقۀ طولانی ندارد، اما از اوایل تجاوز سوسیال امپریالیزم شوروی این کشت رونق بیشتری یافت. مخصوصاً هنگامی که تنظیم های جهادی به کمک مالی و تخنیکی کشورهای غربی ایجاد گردیدند و به اساس تشویق امریکایی ها و انگلیس ها، عده ای از این تنظیم ها و قومندان های محلی با انتقال مهمات جنگی در داخل افغانستان، در برگشت مواد مخدر را به جانب پاکستان انتقال میدادند. این قومندان ها با دست یافتن به پول های سرشار از درک مواد مخدر، تشویق گردیدند تا در قسمت کشت و قاچاق مواد مخدر وقت زیادتری را صرف نمایند که با حاکمیت امارت قرون وسطایی طالبی، تولید مواد مخدر از هر زمانی بیشتر شد.

به اساس معلومات منتشره، در ابتدای حاکمیت امارت اسلامی، تولید مواد مخدر سالانه به 3400 تن رسید، اما در اخیر سال 1999 این مقدار به 4600 تن افزایش یافت و خرید و فروش آن در بازارهای افغانستان به شکل آزاد صورت می گرفت که بازارهای وسیع فروش آن در ولایات نیمروز، هلمند، قندهار و سایر ولایات افغانستان به وضوح دیده میشد. در اواخر، امارت طالبی بنابر دلایل پت و پنهانی و گویا «جلب» حمایت های جهانی، تصمیم گرفت تا تولید مواد مخدر را ممنوع و محدود نماید، به همین دلیل تولید مواد مخدر در سال 2001 و  قبل از حادثۀ 11 سپتمبر به 400 تن رسید.

با ترکیدن پوقانۀ امارت طالبی به کمک ماشین جنگی سرمایه (ناتو) و به تعقیب آن ایجاد دولت کابل که حمایت وسیع «جامعۀ جهانی» را به همراه داشت، تولید مواد مخدر به شکل سرسام آوری افزایش یافت. به اساس ارقام منتشره که به صورت نمونه اینجا ذکر می گردد، تولید اين ماده از 400 تن در سال 2001 به 8200 تن در سال 2007  و بعد به 5800 تن در سال 2011 رسيد. با وجود اینکه هزاران چکمه پوش انگلیسی و امریکایی در سال 2007 در ولایت هلمند موجود بودند، اما تولید مواد مخدر این ولایت در این سال نزدیک به 4229 تن از مجموع 8200 تن را در بر می گیرد، برخی از نشریات غربی درآمد اشغالگران انگلیسی را از مدرک قاچاق مواد مخدر میلیاردها دالر تخمین می زنند.

فراهم نمودن ضرورت مصرف بازارهای جهان که معتادین آن از مرز 200 میلیون نفر گذشته اند، نیازمند دخالت مستقیم و عملی نظام سرمایه است که این تجارت را منحیث یکی از بزرگترین منابع درآمد شناخته و با استفاده از ماشین جنگی سرمایه، بحران را در کشورهای عراق، افغانستان و لیبیا ایجاد نموده و در حال گسترش دامنۀ این بحران به کشورهای سوریه، یمن و ایران می باشند.

دلایل متعددی وجود دارد که نشان میدهد، دست سازمان های جاسوسی ذینفع در سودهای میلیارد دالری مواد مخدر دخیل است؛ بخشی از دولت انگلیس در سال 2007، از سازمان سیا خواست تا راه های مجادله با مواد مخدر افغانستان را که بخش اعظمی از هیروئین مصرفی انگلستان را تهیه می نماید، بررسی نماید و راه مجادله با آن را پیدا کند که این امر با مخالفت سرسختانه تیم‌ های این سازمان جاسوسی که در داخل افغانستان به نام پژواک و دلتا فعالیت داشتند، روبرو شد. این تیم‌ها که با مافیای مواد مخدر افغانستان ارتباط تنگاتنگی دارند، استدلال نمودند که این امر می‌تواند همکاری بین سیا و این سودگران مرگ را به خطر اندازد.

روزنامه نیویورک ‌تایمز در مقاله ای به همکاری بین سازمان سیا و قاچاقچیان مواد مخدر پرداخته و اضافه کرده است: «بزرگترین» قاچاقچی افغانستان که از سال 2008 ميلادی در زندان امريکا به‌سر می‌برد، عامل سيا بوده است. به نوشته اين روزنامۀ امريکايی، جمعه خان در قبال دريافت مبلغي هنگفت پول، اطلاعات مربوط به طالبان، فساد دولت افغانستان و قاچاقچيان مواد مخدر را در اختيار سازمان سیا قرار می‌داد.»

دیمیتری سدوف تحلیلگر روس، در آمدهای حاصل از قاچاق مواد مخدر افغانستان را به سه بخش تقسیم می نماید. او می گوید بخشی از این درآمدها برای تمویل پروژه هایی هزینه می شود که سازمان جاسوسی امریکا برای ایجاد ستون پنجم در کشورهای مورد نظر از آن استفاده می نماید، اما بخش دیگر از این درآمد برای ثروت اندوزی مقامات و رهبران بلندپایۀ این سازمان انتقال می گردد. اما بخش آخر عواید مواد مخدر به گروه های مالی نمایندۀ رهبری سیاسی امریکا اختصاص داده می شود.

در سال 1992 در نیویارک، کتاب (مافیا، سیا و جورج بوش) انتشار یافت. در این کتاب با ارائۀ اسناد فراوان به اثبات رسیده که مدیر سازمان سیا و به تبعیت از آن، رئیس جمهور سابق امریکا جورج بوش پدر، وظایف دولتی خود را با تجارت جنایی مواد مخدر و سیاست در هم آمیخته و با مافیای مواد مخدر امریکا فعالانه همکاری می کند.

«جنگ» علیه قاچاقچیان مواد مخدر یکی از اهداف به شدت تبلیغ شده ای امریکا در افغانستان بود، اما نتایج حاصله در جریان 11 سال گذشته معکوس آن را نشان میدهد. امروز افغانستان به مرکز جهانی تجارت و قاچاق مواد مخدر مبدل گردیده و مواد مخدر این کشور 90 فیصد ضرورت بازارهای جهان را مرفوع می سازد. در حال حاضر 75 درصد بازار مواد مخدر جهان، 80 درصد بازار اتحادیه اروپا، 35 درصد بازار امریکا با هیروئین افغانستان مرفوع می گردد، و 65 درصد مواد مخدر افغانستان از طریق آسیای مرکزی ترانزیت می گردد.

اعداد و ارقامی که سدوف در نوشتۀ خود به نشر رسانده جالب و تکان دهنده است، او می گوید: «یک دالر سرمایه گذاری در تجارت مواد مخدر در یک شرایط مناسب، میتواند 12000 دالر سود داشته باشد. قیمت یک کیلو گرام هیروئین افغانی در شمال پاکستان 650 دالر، در قرقیزستان 1200 دالر و در مسکو 70 دالر است (دلیل اینکه چرا در مسکو به صورت یکبارگی این قیمت افُت می کند و به کیلوی 70 دالر می رسد را باید در سیاست امریکا در قبال روسیه دید. امریکا تلاش دارد تا نسل جوان این کشور را از طریق مواد مخدر به یک نسل غیر فعال و بیکاره مبدل نماید. البته در قبال نسل جوان کشور چین این سیاست نیز جریان دارد). از یک کیلو گرام هیروئین، 200 هزار دوز (مقدار مجاز برای یک بار مصرف) تهیه می شود. استعمال 3 الی 4 دوز آن برای معتاد شدن کافیست.»

ظهور و زوال طالبان با آنکه یک پروژه بود، اما با کنترول تولید مواد مخدر توسط خود شان، به مرور زمان از اوامر سیا سرپیچی کرد و این سازمان را از درآمد 130 میلیارد دالری این تجارت محروم ساخت لذا سناریوی 11 سپتمبر وسیله ای شد برای سرنگونی امارت اسلامی طالبان.

امریکا با ایجاد پایگاه های دایمی، امضای پیمان ستراتیژیک و بالاخره هیاهوی خروج عساکر خارجی بعد از 2014، خود را به اهداف جیوپولتیک و ستراتیژیک خود هر روز نزدیکتر می سازد و در زمان نائل شدن به این اهداف با خاطر آسوده عرضه و تقاضای مواد مخدر دنیا را کنترول نموده تا بر کشت این مادۀ مرگبار نیز نظارت داشته باشد.

ورزش د ګلاډياټورانو جګړه که د ولسونو د پيوستون وسيله؟

په اوسني عصر کې ورزش د واکمنو طبقو په لاس کې هغه وسیله ده چې د ولسونو او په خاصه توګه د کارګرانو او زیارکښو پرګنو تر منځ واټن ډیروي. ورزش د انسانیت، ورورګلوي، مینې او پیوستون په ځای د کمپنیو او پانګوالو دولتونو په لاس کې هغه سوداګریزه وسیله ده چې د ونډو په نړیوالو مارکیټونو کې لوبغاړي (د مراډونا په وینا ورزشي کارګران) یې خرڅیږي او اخیستل کیږي.

په اوسنۍ نړۍ کې چې زبيښاکګر او ښکیلاکګر هیوادونه، ارزښت په پيسو بیانوي، زرګونه لوبغاړي هره ورځ په دې بازار کې د بیلابیلو هیوادونو او کمپنیو او کلبونو لخوا پیرل کیږي او خرڅیږي. ورزشکاران د دې پر ځای چې ورزش د پیوستون، دوستۍ او یووالي وسیله وګرځوي، په وحشیانه لوبو سره میدانونه پاروي او د کمپینو سوداګرۍ غوړوي.

ورزش، که څه هم طبقاتي بڼه نه لري، خو طبقاتي وسیله ګڼل کیږي. څرنګه چې یادونه وشوه اوسنۍ واکمنې طبقې له ورزش څخه د بیلابیلو موخو لپاره کار اخلي: د زیارکښو طبقو تر منځ د واټن زیاتول، د ولسونو تر منځ د کرکې راپارول، توکمیزو توپیرونو ته لمن وهل، د پرګنو بوختول او د ښکیلاکګر او زبیښاکګر سیاستونو دودول.

د اسپانیا مشهور دیکتاتور جنرال فرانکو څخه وپوښتل شول چې په سختو شرایطو کې د هغه د واکمنتیا د بریا راز په څه کې نغښتی دی، ویې ویل: «د واکمنۍ رموز دومره هم پیچلی او ستونزمن نه دی. زه د دې کار لپاره له درې اغیزناکو وسیلو څخه کار اخلم: ۱- خبر جوړول او شایعات او د جنجالي خبرونو خپرول، ۲- د ورزشي سیالیو پرله پسې جوړول، په خاص ډول د فوټبال سیالۍ، ۳. د مبتذلې موسیقۍ د دودولو لپاره هر اړخیزه مرسته او د کنسرتونو جوړول. دا درې وسیلې د سلګونو میلیونو انسانانو، مخالف او موافق، وخت او فکر مصروف ساتي او دولت خپل کار ته ادامه ورکوي.»

د افغانستان اوسني شرایط د جنرال فرانکو د واکمني رموز په ښه توګه بیانوي. بهرني لوټمار او ستمګر په درې یادو برخو کې بوخت او مصروف دي. د مبتذلې موسیقۍ دودول او د ورزشي سیالیو پیل، هغه دوه مهم عوامل دي چې د بهرنیانو په ډالرو او د دولتي چارواکو په ملاتړ د استعمار په چوپړ کې د زرګونو ځوانانو او پیغلو فکري بوختیا جوړوي. بهرنیان د بیلابیلو سټو له لارې، په میلیونونه ډالره د ارتجاعي، تسلیم پالې او مزخرفې موسیقۍ لپاره لګوي او د کنسرتونو لړۍ غوڅیدو ته نه پریږدي. همدا ډول میلیونونه ډالره د سپورت او ورزش په بیلابیلو برخو کې لګول کیږي، او د لوبو اتلان یې ډیر ژر د استعماري سیاستونو د دودولو په «اتلانو» بدلیږي او یا هم د جنایت سالارانو په سیاسي تبلیغ کې ونډه په غاړه اخلي.

د افغانستان ورزش، د بهرنیو او افغان چارواکو په منګولو کې ښکیل دی. زموږ ورزش د پیوستون، اعتراض او د ولسونو د هیلو او غوښتنو د پیغام ورکولو پر ځای، د بهرنیو سیاستونو په چوپړ کې په هغه سوداګریزه وسیله بدلیږي چې لوبغاړي یې د بردګۍ دورې ګلاډیاټورانو سره ورته والی مومي. دلته میدانونه او رینګونه د ولولې په ډګر بدلیږي، یوازې د دې لپاره چې د یو اس ای آی ډي پروژه پلي شي، د دې لپاره چې د ستمګرو جنایتونو ته د ځوانانو او پیغلو پام ونګرځي، د دې لپاره چې اوسنی بهرني پلوه دولت خپل کارونه مخې ته بوځي.

دلته په میدانونو کې ګلاډیاټوران لوبیږي، او پر لوژ ناست د کمپنیو مدیران خپله سوداګري کوي؛ بیلابیلې کمپنۍ د لوبغاړو د خولو، قهر، راغورځیدلو او سر ماتونې په منځ کې خپل محصولات تبلیغوي او تلویزیونې شبکې هم په چیغو او د لوبې په جالبه کولو سره د تبلیغاتو بازار انحصاري کوي.

لیګونه او سیالۍ د پیوستون او انساني ارزښتونو له منځپانګې تش دي؛ دا یوازې د ښکیلاکي سیاستونو د تبلیغ لپاره د «اتلانو» موندل دي چې ژر د «سولې» او د دې څیز او هغه څيز په سفیرانو بدل شي او دلته هلته له امریکا او «نړیوالې ټولنې» څخه د مننې اظهار وکړي چې فرصتونه یې ورته چمتو کړي دي!!!

لا سپورتي لوبغاړی د بریا له څوکۍ راښکته شوی نه وي چې کورني خاینان او لوټماران ورته په تمه ناست وي، څو د خپلو سیاسي موخو لپاره یې وکاروي. د ارګ ماڼۍ یې هڅوي، جهادیان یې نازوي او کمپنۍ یې په پیسو پیري او قومي سوداګر یې د قوم په تله کې تلي. دلته ورزش یعنې سیاست او هغه هم ارتجاعي سیاست.

ورزشکاران کولای شي د ولسي او پرمختللي سیاست لپاره اغیزناکه ګامونه پورته کړي، د ولسونو اعتراضي ژبه ووسي او د زیارکښانو د پیوستون استازي. د ښکیلاکګرو جنایتونه بربنډ کړي، خپل لاسونه موټي کړي او د ولسونو په تلپاتې اتلانو بدل شي. ښايي زموږ لوبغاړي، سپورت د تفریح، روغتیا او پیوستون لپاره وکاروي، او دا کار یوازې هغه وخت شوني دی چې سپورټي لوبغاړي خپله ګلاډیاټوري پاې ته ورسوي.

چرا خشونت علیه زنان؟

از ماه حمل تا میزان 1391 در حدود 4500 قضیۀ خشونت (قتل، شکنجه، گلو بریدن، بینی و گوش بریدن، لت و کوب، سوختاندن وغیره) توسط «کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان ثبت گردیده است (در حالی که صدها مورد دیگر ثبت نشده اند)، تنها در جریان یک ماه گذشته بیش از 550 مورد خشونت علیه زنان درین کمیسیون به ثبت رسیده که  گوشه ای از جنایات جاری بر زنان در کشور ما را نشان می دهد. تازه ترین آن تجاوز بر صدیقه دخترک نوجوان در ولایت بلخ، تجاوز یک پولیس جنایتکار در کندز بر لعل بی بی و اعدام زرغونه در ولایت کندز است. بر اساس آمار منتشر شده توسط کمیسیون نامبرده، در شش ماه اول سال روان خورشیدی، شش مورد قتل ناموسی و 33 مورد تجاوز جنسی به ثبت رسیده است. این خشونت ها و جنایات از تهدیدها، توهین ها، ازدواج های اجباری، بد دادن ها و تجاوزهای جنسی شروع و تا لت و کوب، قطع اعضای بدن، اعدام های خود سر، حلق آویز کردن ها، گلو بریدن ها، آتش زدن ها، سنگسار کردن ها و... در کشتارگاهی به نام افغانستان ادامه دارد. اینکه چرا این همه خشونت، جنایت، تحقیر و توهین را زنان کشور ما مخصوصاً زنان طبقات زحمتکش متحمل می گردند، باید به بررسی گرفته شود.

تفاوت های اجتماعی بین زنان و مردان که به اولین تقسیم اجتماعی کار و به گذشتۀ بسیار دور تاریخی مربوط می شود، سرآغاز حاکمیت مردان بر زنان است، هرچند در این میان مادرسالاری مدت ها حرف اول را در اجتماعات انسانی میزد، اما با به دست گیری قدرت اقتصادی خانواده ها توسط مردان، زنان به حاشیه رانده شدند و به  مرور زمان منحیث پرستار و محافظ اطفال جایگاه آنان در خانواده ها مشخص گردید.

با آن که این وضعیت در تعداد زیادی از جوامع انسانی تغییر خورده و زن منحیث عرضه کنندۀ نیروی کار خود به حیث کالا، در اقتصاد خانواده اش سهم فعال دارد و سرمایه داران به دلیل ارزان بودن نیروی کار زنان، تلاش دارند که در اکثر ساحات تولیدی به عوض مردان از آنان کار بگیرند، اما در تعداد دیگری از جوامع هنوز هم زن منحیث مادر، محافظ و نگهدار اطفال و خانه بوده، نقش او در اقتصاد خانواده کمرنگ است که کشور ما نیز در صدر جدول این کشور ها قرار دارد.

افغانستان منحیث یکی از بدوی ترین کشورها، در جریان 11 سال گذشته به شکل میکانیکی قسماً تغییر نموده، تعداد انگشت شماری از ولایات آن چهرۀ شهرهای ابتدایی کشورهای سرمایه داری را به خود گرفته و نهادها و اجتماعات مدنی به شکل بوغمه ای در آنها «سر و صورت» گرفته، اما در اضافه از 85 درصد خاک کشور، کماکان روابط اجتماعی قبیلوی و سنتی حکمروایی
میکند، تا جاییکه حتی در کمتر از 15 درصد دیگر آن نیز روابط اجتماعی بیشتر از 50 درصد انسان ها به شکل سنتی و قبیلوی باقی مانده و با زن منحیث مایملک مرد برخورد صورت می گیرد.

آمار و احصائیه هایی که از خشونت ها علیه زنان انعکاس می یابد، گوشه یی از جنایاتیست که زنان در کشور ما با آنها روبرو اند. گراف این خشونت ها در قراء و قصبات دور افتاده به مراتب بالا بوده و وسعت جنایات علیه زنان غیر قابل محاسبه است که در مطبوعات انعکاسی نمی یابد.

همزمان بر زنان در کشور ما چندین ستم صورت می گیرد که یکی از آنها ستم جنسیتی است. در ستم جنسیتی اکثراً مسایلی چون «غیرت» و «آبرو» مطرح می باشد که به آن رنگ قبيلوي می دهد. در پهلوی آن ستم های ملی و طبقاتی نیز بر زنان در کشور ما روا داشته می شود.

ستم ملی نوع دیگری از جنایتی است که اشغالگران خارجی با قتل عام و کشتار زنان در محافل و مراسم خوشی و غم به آن دست میزنند. قتل عام 14 زن و زخمی شدن 7 زن دیگر در ولسوالی الینگار ولایت لغمان تازه ترین نمونه از ستم ملی است که از طرف اشغالگران خارجی بر زنان در کشور ما روا داشته می شود.

ستم طبقاتی که اکثراً با پرداخت مزد و معاش کمتر نسبت به مردان خود را نشان
 می دهد، در ادارات و محلات تولیدی بر زنان زحمتکش کشور ما روا داشته می شود. با آنکه در کشورهای سرمایه داری بنابر پائین بودن مزد زنان نسبت به مردان، اکثراً در استخدام، زنان نسبت به مردان ترجیح داده می شوند، اما در کشور ما به علت حاد بودن ستم جنسیتی، این موضوع معکوساً رخ میدهد. تعداد زیادی از کارمندان در ادارات دولتی و غیر دولتی را مردان تشکیل میدهند و در ساحات تولیدی نیز فیصدی مردان نسبت به زنان زیادتر دیده می شود. سهم حضور زنان در مسایل اقتصادی جامعه نسبت به مردان بسیار کمرنگ است.

پاک کاری خانه ها، لباس شویی، نگهداری اطفال، جمع آوری هیزم برای
 خانه های طبقات حاکم، نگهداری حیوانات وغیره از کارهایی است که زنان طبقات زحمتکش برای به دست آوردن لقمه نانی به آنها دست می زنند.

وضعیت زندگی زنان طبقات زحمتکش در کشور ما به دلیل ستم های متعددی که بر آنها صورت می گیرند، بسیار نگران کننده است. به علت عدم حاکمیت دولت مردمی، این وضعیت هر روز رقتبارتر گردیده و به علت محدودیت های فرهنگی در جامعه، گوشه ای از این جنایات در مطبوعات انعکاس می یابد.

برای گذار از این وضعیت و ایجاد جامعۀ عاری از هر نوع ستم بر زنان و مردان در کشور ما، راه بس طولانی در پیش است که اولین قدم های آن را باید در تشکل پذیری توده های زحمتکش و رنجدیدۀ کشور مخصوصاً زنان طبقات زحمتکش دید.

اوباما، د پخوانۍ سکې نوی مخ

د امريکا متحدو ايالتونو د نوامبر په شپږمه د ولسمشريزو ټاکنو په ترڅ کې يو ځل بيا باراک اوباما د واک پر ګدۍ کښیناوه. څلور کاله وړاندې اوباما د لومړني تور پوټکي په څیر د نړۍ د تر ټولو ستر ځواک د واکمنۍ پر ګدۍ کښیناست څو امریکا خپله خونړۍ او جنایت کوونکي څیره ورباندې پټه کړي، خو له هماغه ورایه ښکاره وو چې اوباما او بوش دواړه د یوه سیستم لپاره خدمت کوي چې د بیوزلو ځپل او پر هیوادونو تیری یې ځانګړنه ده.

امریکا د خپلو ولسونو او د نړۍ د خلکو د تیر ایستلو لپاره، اوباما د «بدلون» تر شعار لاندې واک ته ورساوه څو د بوش واکمني او جګړه د هغه سیاست وګڼي نه د امریکا د دولت عمومي سیاست، خو د اوباما په راتګ سره، نه يوازې د متحدو ايالتونو په نړېوال سياست بلکې د افغانستان په اړه کوم ځانګړی او د پام وړ بدلون رامنځته نشو، بلکې د بوش جګړه ايزه سياست ته يې لا وده او چټکتيا ورکړه. افغانستان د بوش د واکمنۍ د مهال پرتله د اوباما په لومړني پړاو کې د لازیاتو جګړو، بمباریو، وژنو، نیولو، جنایت، ویرې، ترهګرۍ او ویجاړۍ ډګر و.

نړۍ د اوباما د واکمنۍ پر مهال د خوندیتوب پر ځای لا ناامنه شوه. د ترهګرۍ، چاودنو او ویجاړیو اور د نړۍ په هر ګوټ کې بل شو. القاعده چې اوباما هغه د امریکا تر ټولو ستر «دښمن» ګڼي، په هر ځای کې سر راپورته کړ، خو توپیر یې دا دی چې په افغانستان کې د امریکا «دښمنه» خو په لیبیا او سوریه کې د امریکا «ملګرې» ده. اوباما د خپل واک پر مهال د القاعده مشر اسامه په پاکستان کې ښکار کړ او ځان یې د اتل په توګه خلکو ته وروپیژاند، خو ټول په دې پوهیږي چې د اسامه د استعمال موده پای ته رسیدلې وه او باید له لارې لیرې شوی وای.

د متحدو ايالتو دموکرات ګوند چې په ظاهره د جګړې ضد ګوند بريښي، سپينې ماڼۍ ته د اوباما په ننوتلو سره، ۳۰۰۰۰ نور سرتيري افغانستان ته د جګړې لپاره راواستول. اوباما د دغه ۳۰۰۰۰ سرتيرو په استولو سره دا روښانه کړه چې هغه هماغه پخوانۍ سکه ده، يوازې مخ يې بدل شوی دی او ترې د «بدلون» تمه يوازې پر ځان او خلکو ملنډې وهل دي.

د اوباما له تیرو څلورو کلونو څخه ښکاري چې هغه به د راتلونکو څلورو کلونو لپاره د افغانستان په هکله په خپل سیاست کې هیڅ بدلون را نه ولي، جګړه به تر هغه وخته دوام ولري تر څو چې امریکا په افغانستان کې خپلو ستراتیژیکو موخو ته رسیدلې نه وي. له طالبانو او نورو ترهګرو سره د امریکا لخوا د پخلاینې خبرې به دوام ومومي او ښایي هغوی ته په دولت کې برخه ورکړي، ځکه همدا اوس ټول جنګي جنایتکاران او د بشر د حقونو ناقضین په واک کې شامل دي، طالبان او نور ترهګر به دغه کړۍ نوره هم بشپړه کړي. اوباما تل وایي چې تر ۲۰۱۴ پورې به له افغانستان څخه خپل ځواکونه وباسي، د هغه دغه خبره په هیڅ ډول د دې معنا نه لري چې هغه او دولت یې زموږ د خلکو له وژلو څخه ستړي شوي او غواړي موږ په خپله خپل برخلیک وټاکو. د امریکا د استعماري څیرې تاریخ ښیي چې دغه هیواد تر هغه خپل نیواک ته د پای ټکی نه ږدي تر څو چې د ویتنام د اتل ولس په څیر د خلکو لخوا شړل شوې نه وي.