پیشرو در فیس بوک

www.facebook.com/peshrawmonthly

افغانستان او لس کاله په وینو لړلې «دموکراسي»

لویدیځ نیواکګرو څه باندې لس کاله وړاندې د «دموکراسۍ» او «ترهګرۍ» ضد جګړې په نامه زموږ هیواد ونیو. په تیرو لسو کالو کې زموږ کړیدلي ولس نه یوازې دموکراسي ونه لیدله، بلکې د امریکا او ناټو ستمګرو پوځیانو هغه کانې له دې ولس سره وکړی چې په تاریخ کې یې بیلګی موندلی نشو. په تیرو لسو کلونو کې سویل د هغه دوزخ بڼه غوره کړې چې د ستم په اور کې هره ګړۍ بیوزله  ولسونه سوځي، او اوس داسې ښکاري چې شمال هم د افغانانو په کشتارګاه بدلیږي.

د یوناما د نوي راپور له مخې د ستمځپلي ولس د وژنې کچه د تیرکال د لومړيو شپږو میاشتو پرتله لوړه شوې ده. د دې راپور له مخې د تیر میلادی کال د لومړیو شپږو میاشتو پرتله په روان میلادی کال کې د ولسونو د وژنې کچه اولس سلنه زیاته شوې ده.

جیمز روډ هیور د یوناما دفتر د بشري حقونو د څانګې مشر وايي چې د ۲۰۱۲ کال له جنوري څخه تر جون پورې د شمال په ۵ ولایتونو کې د ملکي وګړو د تلفاتو کچه ۳۱۷ تنه وه چې له دې څخه ۱۳۲ تنه وژل شوي او ۱۸۲ تنه یې ټپیان دي.

دا شمیرې څرګندوي چې دا وخت بیوزله زیارکښه افغان پرګنې د نیواکګرو لخوا په جوړې کشتارګاه کې داسې خونړۍ «دموکراسۍ» آزمایوي چې ګټه یې تیري کوونکي او لاس پوڅي لوټي او ولس یوازې قرباني ورکوي. آزادی هغه څه نه ده چې ډالۍ شي، بلکې هغه په زور اخیستل کیږي، هغه هم د ستمګرانو په زور نه بلکې د ولسونو د مټ په زور، ځکه ستمګران هیچا ته هم آزادی نشي ورکولای، آن خپلو ولسونو ته هم.

قلمی که با آن استقلال کشور امضاء شد، در بی استقلالی «هدیه» شد!!

امان الله خان با وجودی که شهزاده بود اما استقلال طلب بود. او 93 سال قبل استقلال کشور را اعلام کرد و این اعلام را با قلمی امضاء کرد که اینک در بی استقلالی کشور ما از سوی نواسه و دخترش به دولتی «هدیه» می شود که رئیس جمهور آن برای توقف حملات شبانه به وسیله نیروهای قاتل و غارت انگریزی، اشک می ریزد. این قلم در حالی در ویترین موزیم گذاشته می شود، که کشور ما توهین ادرار کردن نیروهای جانی امریکا را بر اجساد مرده هایش با درد و غم می بیند، این قلم در حالی «هدیه» می شود که انگلیس ها با ده هزار نیرو بر مردم ما بم می ریزند و آنان را می کشند.

اگر امان الله خان زنده می بود، مطمئناً این قلم را در شرایطی که ستمگران خارجی کشور ما را در جنایت و ستمگری شان به دوزخ و کشتارگاه تبدیل کرده اند، به هیچ کسی «هدیه» نمی کرد و اگر تصمیم هدیه کردن آن را می داشت، باز هم مطمئناً آن را به جنبش مترقی استقلال طلبانۀ کشور ما هدیه می کرد تا مثل او استقلال کشور را با آن امضاء کند، در غیر آن، آن را ننگین نمی ساخت.

موسیقی، فریادی برای رهایی

ما باور داریم که موسیقی باید خنجر بران در قلب دشمنان رنگارنگ میهن ما باشد. موسیقی وقتی بر دلها چنگ می زند که در کنار مردم برای منافع مردم به صدا بیاید، چنانچه ویکتور خارا گیتارش را چون شمشیر ساطع در قلب پینوشه، دیکتاتوری که از حمایت مستقیم دولت ستمگر امریکا برخوردار بود، فرو برد، یا تیکن جا فاکلی که رئیس جمهور قاتل کشور خود را در ترانه هایش جلاد خواند و یا پینک که سرمایه داران را با حیوانات درنده مقایسه کرد؛ از اینرو تمام قهرمانان فرهنگی و هنری، مردم ستمدیدۀ جهان هستند.

ما هنوز جان لنون هایی نداریم که به خاطر ترانه هایش توسط نیکسون تبعید شد، یا جون بائزی که بارها به خاطرات اعتراضاتش به زندان رفت و یا باب مارلی ایکه صدای آزادی را در جامائیکا بلند کرد. موسیقی کنونی ما هنوز به گفته ای «بندتنبانی» است زیرا چون خنجر علیه استعمار و استبداد عمل نمی کند. ولی وقتی همین موسیقی هم به وسیله آنانی که سالهاست از عقاید مردم سوء استفاده می کنند، قدغن اعلام می شود، باید نفس این عمل را محکوم کرد. هیئت تحریر پیشرو با محکوم کردن نفس ممنوعیت موسیقی، آرزو دارد که آهنگ و ترانه های هنرمندان کشور ما چون گرز بر فرق خاینان فرود آید و رسالت تاریخی خود را اداء نماید.

کشتار کارگران به وسیلۀ فاشیستهای سرمایه، محکوم است!

در حالی که سرمایه داران فاشیست از طریق اشغالگران امریکایی و متحدان ناتویی آن زحمتکشان کشور ما را بیرحمانه می کشند و بعد از کشتن، اجساد آنان را طعمه سگ های ارتش می سازند و یا بر آن ادرار می کنند و گاه هم با این اجساد خونین عکس یادگاری می گیرند، فاشیست های نظام سرمایه داری در افریقای جنوبی بر کارگران معدن پلاتین آتش می گشایند. این عمل جنایتکارانه ادعاهای کاذبانۀ سرمایه داری را نشان می دهد که چگونه تحمل یک اعتصاب سازماندهی شده را ندارند و چون موش از این حرکت هراسان دست به ماشه می شوند.

هیئت تحریریه پیشرو این کشتار بیرحمانه را محکوم کرده، همبستگی خود را با کارگران و زحمتکشان افریقای جنوبی اعلام می دارد.