یاد و خاطرۀ شهدای یکاولنگ
را گرامی می داریم!
فاجعۀ خونین قتل عام توده
های زحمتکش قریه های آخندان، قلعۀ شاه نهنگ، دهن کنک، جمک، بید مشکین، درۀ علی،
فیروز بهار، سر آسیاب، پشته، لیلور، قاشغوله، کشکک، کته خانه، دهن شوراب، نیشر و
خم آستانۀ ولسوالی یکاولنگ که در آن بیشتر از 350 انسان زحمتکش این ولسوالی را طالبان
جنایتکار و مزدور به خاک و خون کشیدند، به عنوان یکی از فجایع المناک تاریخ خونین
کشور ما به ثبت رسیده و هرگز به فراموشی سپرده نمی شود. هیئت تحریریۀ نشریۀ پیشرو وظیفۀ
خود میداند تا نزدهم جدی را به عنوان روز شهدای یکاولنگ گرامی داشته، یاد و خاطره
ای آن عزیزان را زنده نگه دارد.
چهارده سال قبل از امروز
طالبان متحجر و جنایتکار که در زمان حاکمیت ظالمانه و استبدادی شان ولسوالی
یکاولنگ را پس از فرار افراد مسلح یکی از تنظیم ها در اختیار خود گرفته و با وحشت
و بربریت در آنجا حکمروایی کردند، جنایت فجیع و غیر انسانی آفریدند و چادر ماتم را
در سراسر این ولسوالی گستردند. این فاجعه زمانی به وقوع پیوست که تفنگ به دوشان حزب وحدت
در برابر این گروه جنایتکار توان مقاومت نداشتند، لذا از در مصالحه پیش آمده و
با استفاده از ریش سفیدان محل به طالبان وعده سپردند که به ولسوالی یکاولنگ حمله
نمی کنند؛ در حالیکه عملاً چنین نبود و با بیش از 2000 جنگجو همۀ آمادگی ها
را برای حملۀ وسیع علیه طالبان گرفته بودند.
نیروهای مسلح حزب وحدت چند
شب بعد از این تعهد، از راه های درۀ صوف و بند امیر بر یکاولنگ حمله ور شدند و
قسمت های زیادی از این ولسوالی را تسخیر کردند. هنوز چند روز از این حمله نگذشته
بود که طالبان به این حمله پاسخ گفتند و تفنگ بدوشان حزب وحدت را شکست سختی داده و
دوباره یکاولنگ را زیر کنترول خود درآوردند.
طالبان خونریز و وحشی بعد
از تسخیر یکاولنگ چون مار زخمی قریه های این ولسوالی را به محاصره در آورده و
تمامی مردانی را که نتوانسته بودند فرار کنند، با لت و کوب و با زور برچه و شلاق
در مرکز قریۀ نَیَک و دهن شوراب گردهم آوردند و همۀ آنها را که به بیشتر از 350
نفر میرسیدند، با بی رحمی و قساوت به شهادت رساندند. طالبان وحشی شهدا را سر به سر
انداخته و خون گرم و جاری این شهدای گلگون کفن در هوای سرد و یخبندان ماه جدی به
زودی یخ بست و بعد از چند ساعت همۀ اجساد با هم چسبیده و امکان جداسازی آنها به
راحتی وجود نداشت و توده های محل ناگزیر با استفاده از بیل و کلنگ شهدای شان را
جدا ساختند.
تمامی شهدای یکاولنگ را که نوجوانان، جوانان و
سالمندان تشکیل میدادند هیچگونه پیوندی با حزب وحدت وگروه های دیگر تنظیمی
نداشتند. اما وحشی های طالب که در مدرسه های پاکستان درس خونریزی و قتل انسان ها
را آموخته بودند بدون کوچکترین ترحمی این توده های فقیر و زحمتکش را قتل عام
کردند.
قتل و کشتار ستمدیده ترین
انسان های این مرز و بوم در طول بیشتر از چهار دهۀ اخیر به دست فاشیست ترین و
مستبدترین نظام های سیاسی داخلی و اشغالگران خارجی به چند ملیون نفر میرسد و این
کشتارها در گوشه گوشۀ این کشور به وقوع پیوسته که به صورت نمونه میتوان از کشتار
13 هزار انسان توسط حفیظ الله امین و تره کی، قتل و کشتار 1260 انسان زحمتکش
ولسوالی کرهالی ولایت کنر به دست جلادان حزب دموکراتیک خلق، قتل عام 24 حوت 1357
توسط درنده های خلق و پرچم در ولایت هرات که بیش از 25 هزار انسان در آن به خاک و
خون افتادند، قتل و کشتار بیش از 65 هزار کابلی توسط تنظیم های هفتگانه و هشتگانۀ
تنظیمی و جهادی، قتل عام بیش از 2000 انسان زحمتکش در شهر مزار شریف به دست طالبان
خونریز، قتل عام ولسوالی بالابلوک ولایت فراه که در آن بیش از 150 انسان زحمتکش و
فقیر این ولسوالی به دست اشغالگران غربی به سردمداری جنایتکاران امریکایی به شهادت
رسیدند و صدها کشتار دیگر مخصوصاً در سیزده سال گذشته، یادآوری نمود.
قتل و کشتار سیزده سال اخیر
زیر نام «جنگ علیه القاعده و طالبان» توسط اشغالگران غربی در واقع تداوم کشتار
توده های زحمتکش ماست که دهه ها قبل به وسیلۀ رژیم سفاک حزب دموکراتیک خلق و
اشغالگران قشون «سرخ» آغاز گردیده بود.
امروز بیشتر از هر زمانی
خون افغان بی ارزش گردیده و روزانه ده ها انسان به خاک و خون می غلتند و هیچ مرجع
پاسخگو برای خون های ریخته شده وجود ندارد. تنها در سال 2014 بیش از 9000 انسان فقیر و زحمتکش کشور ما در
«جنگ» جاری و خود ساختۀ اشغالگران امریکایی و ناتویی به شهادت رسیدند که نسبت به
سال گذشته 19 درصد افزایش یافته است. این کشتار کماکان ادامه دارد و هر روز در اثر
حملات وحشیانۀ انتحاری و انفجاری طالبان و اشغالگران غربی ده ها هموطن ما کشته و
زخمی می شوند.
با وجود آنکه «جامعۀ جهانی»
بیشتر از یک دهه است که برای توده های ما اشک تمساح میریزد و ده ها کنفرانس بزرگ و
صدها کنفرانس کوچک برای جلب «کمک» ها برگزار گردیده و ده ها میلیارد دالر به نام
افغان و افغانستان «کمک» جمع آوری شده است، اما کوچکترین تغییر مثبتی در زندگی
رقتبار توده های ستمدیدۀ ما به وجود نیامده و هر روز فقر، بیکاری، بدبختی، قتل و
کشتار مردم ما افزایش یافته و روزی نیست که خبر کشته و زخمی شدن ده ها کودک، زن و
مرد این سرزمین به نشر نرسد.
تاریخ پر از دود و باروت
این سرزمین نشان دهندۀ آن است که بیش از 99 درصد از کسانی که در طول تاریخ توسط
استعمار و استبداد به شهادت رسیده اند، از جملۀ بی چیز ترین و فقیر ترین انسان های
این مرز و بوم می باشند و همیشه منحیث گوشت دم توپ و آلۀ دست نظام های سیاسی حاکم
استعمال گردیده اند.
مردم زحمتکش و ستمدیدۀ ما
نباید چشم امید به اشغالگران خارجی و دولت مافیایی کنونی داشته باشند، این دولت به
خواست و رأی واقعی توده های زحمتکش و ستمدیده ای ما به وجود نیامده است. این دولت
به کمک خارجی ها و از کسانی بوجود آمده که اقلیت کمتر از 5 درصد را می سازند.
کسانی که بر قدرت لمیده اند هرگز به فکر بهبود وضعیت زندگی اقتصادی و اجتماعی توده
ها مخصوصاً خانواده های شهدای چهار دهۀ اخیر نیستند و تمامی آنها به فکر ثروت
اندوزی و خدمت به باداران شان می باشند.
هیئت تحریریۀ نشریۀ «پیشرو»
ضمن اینکه خود را عمیقاً در غم و اندوه خانواده های شهدای یکاولنگ و تمامی خانواده
های شهدای خلق زحمتکش و فقیر افغانستان عزیز شریک میداند، به این باور است که
یگانه راه برای رهایی از استبداد و استعمار کنونی، باور به نیروی توده های زحمتکش
و ستمدیدۀ کشور می باشد و تا زمانی که توده ها به آگاهی سیاسی نرسند و انرژی نهفته
در وجود توده ها واحد نگردد، رهایی از وضعیت کنونی خواب و خیالی بیش نخواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر