صفحات

سخت است فهماندن چیزی به کسی که در قبال نفهمیدنش پول می گیرد. (احمد شاملو)

۱۳۸۹ مهر ۷, چهارشنبه

مشت نمونۀ خروار

امریکا هم می کُشد و هم تداوی می کند:

بعد از آنکه طیاره های امریکایی افراد کمپاین خراسانی را در مسیر راه رستاق، یکی از ولسوالی های ولایت تخار بمباران کردند و ده تن از افراد قومندان مورچه را به قتل رساندند و خود خراسانی زخمی گشت، این هلیکوپترها بار دیگر برگشت كرده و این کاندید زخمی را برای تداوی به شفاخانه می رسانند و نشان می دهند که اگر در کشتار ید طولایی دارند، در تداوی و رعایت «مسایل انسانی» نیز افراد بی نهایت شریفی هستند. آنان با این عمل شان نشان میدهند که هم می کشند و هم تداوی می کنند تا مردم افغانستان ازین بابت مهمانان شان را نفرین نکنند!! 

ولسی جرگه خوب  مزه دارد:
در ولسی جرگۀ گذشته که خیل عظیمی از جنایتکاران از هر جنس و قماشی پیروز شدند و شب و روز به  فکر بلند بردن معاش های خود، چور کردن زمین جهت تشکیل شهرک وکلا به خاطر «تمثیل وحدت ملی»، گرفتن پاسپورت سیاسی، کمیشن کاری، مصرف چند خروار میوۀ خشک، مقرری اعضای خانواده و دوستان و تصویب منشور مصالحه که بالاخره دست پرخون هرچه جانی و جنایتکار یکباره پاک گردید، اینک نه تنها همان وکلا و دهها تن دیگر هم این شوق را کرده و شهرهای افغانستان، مخصوصاً شهر کابل از تصاویری که بیشتر فلم گونه و با اکت و اداهای خاصی میباشد، پر شده و دیگر جای سوزن انداختن هم وجود ندارد. شعارهای تمام اینان دفاع از حق مردم و وعده وعید های سرخرمنی می باشد. اما جالب است که عده ای چنان درین مزه غرق شده و امتیازات فردا را پیش چشم دارند و  لحظه ای فکر کرده نمی توانند که چگونه قادر خواهند شد، در میان این همه اژدهای قدرت به ولسی جرگه راه خواهند یافت و به این خاطر همه از حالا خمیرمایه می گذارند که اگر «تقلب» نشد، کامیاب می شوند. در حالیکه در بیان این را تأکید می کنند که درین انتخابات تقلب می شود. اما باز هم هر روز بنرهای جدیدی را بر چهارراهی ها بند كرده و فکر می شود که مسابقۀ عکس چلانی جريان دارد و ژست های عجیبی به خود می گیرند. اما لحظه ای مزه نشستن در ولسی جرگه را از یاد نمی برند و هیچ کدام باور ندارند که بازنده هستند و مردم می گویند که وقتی اینان اینقدر ساده اندیش اند، چرا باید به آنان رأی داد، به این خاطر هم رأی ندادند. 

شورای عالی صلح:
در ملک ما جالب است که شورای عالی صلح را افرادی می سازند که به جنگ سالار لقب یافته و مردم از جنگهای هر یک داستان های عجیبی دارند. اینجا کارها به همان هایی محول میگردد که در ضدیت با آنها پرورش یافته و در عمل به اثبات رسیده باشند و به قول عزیز نسین بی مو ها را زلف علی، لنگ ها را قدم علی، الکن ها را فصیح علی و نابینایان را عین علی نام می گذارند. مطمئناً درین شورای عالی، پول های کلانی تا و بالا خواهد شد که اگر مصالحه نشد، حتماً «مصالحان» به سودهای دیگری خواهند رسید و این از همان مصالحه های مسخره و جالبی است که یک طرف قسم می خورد که زنده ماندنی نیستی و طرف دیگر چادر هموار می کند که جان جان بیا که مصالحه کنیم. معلوم است که درین پروسه جیب های عمیق، چقر و کلانی اگر لبریز نشدند تا نیمه پر خواهند شدکه اگر چنین نشود پس چرا دولت افغانستان دومین دولت فاسد جهان نام بگیرد؟

امریکا از طالبان  سه پایگاه نظامی می خواهد:
یک هفته قبل از ماه رمضان امریکایی ها به وسیلۀ ملا ضعیف، ملا متوکل، ملا سنگریار و اکبرآغا به ملاعمر پیامی فرستادند. این قاصدان پیام امریکایی ها را در بولدک به نمایندگان ملا عمر تسلیم نمودند. در پیام آمده بوده که در صورتی طالبان سه میدان هوایی را در بگرام، کندهار و نیمروز در اختیار امریکا قرار دهند، امریکا حاضر است تا قدرت را در افغانستان به آنان بسپارد و یا اینکه در پروسۀ صلح شرکت کنند، دران صورت امریکا حاضر است تا ولایات جنوب را به آنان تحویل دهد. ملاعمر این پیشنهادهای امریکایی ها را رد کرده است و این نشان میدهد که امریکایی ها به گونۀ خود می خواهند تا صلح را با طالبان پیش ببرند و شاید هم در جریان این پروسه خود کرزی قربانی گردد.

امریکا سه میدان دیگر می سازد:
امریکایی ها اخیراً گفته اند که در افغانستان سه میدان هوایی نظامی جدید می سازند. این میدان ها که در کنار میدان های هوایی کنونی در مزار، شوراب و هلمند ساخته می شوند، هزینه ای برابر به 1300 ملیون دالر خواهند داشت. در میدان هوایی جدید شیندند طیاره های بی پیلوت امریکایی و سپیشل فورس آن جابجا خواهند شد که بسیاری این ترتیبات را تهدیدی برای ایران فکر می کنند. درین میدان ها ذخیره گاه های 800 هزار گیلنی تیل نیز تعبیه خواهند گشت. عدۀ زیادی این پرسش را مطرح می سازند که آیا این ترتیبات جدید با اعلان خروج نیروهای امریکایی از افغانستان مغایرت ندارد؟

راي به كرزي صاحب:
زني در جريان انتخابات پارلماني به خبرنگار راديو كليد در كابل گفته بود كه من به كرزي صاحب راي داده ام. اين زن بيچاره كه در ميان بيش از شش و نيم صد كانديد در پايتخت، گير مانده بود، در اولين نظر به كانديد كلاه پوست پوشي راي داده و ازين بابت خودرا آرام نموده بود. اينكه چقدر افراد ديگري به اين انتخابات شركت كرده و به كرزي ها راي داده معلوم نيست و نشان ميدهد كه با هزاران دالري كه براي آگاهي عامه به كميسيون برگزاري داده شده بود، چقدر در راه اصلي آگاهي عامه به مصرف رسيده است. 

گدا به گدا :
حامد كرزي در سفري كه به پاكستان داشت، اعلان كرد كه مبلغ يك مليون دالر را به سيل زدگان پاكستان كمك ميكند. مجموع خساراتي كه از اثر اين سيل به پاكستان وارد شده، 43 مليارد دالر ميباشد. حال كه دولت افغانستان پنج كنفرانس گدايي را داير نموده تا براي دولتش چنده كند و هم هر كوچه پسكوچه كابل پر از گدا ميباشند و هر لحظه دست تضرع براي لقمه ناني به سوي عابران دراز ميشود، دادن يك مليون دالر پول به پاكستان همان ضرب المثل گدا به گدا را بياد آدم مياورد.
اينكه يك مليون دالر چه زخم پاكستان را دوا خواهد كرد هر كسي ميداند. مخصوصاً‌ كه همين حالا صدها خانواده پاكستاني با عايله شان در كوچه هاي كابل در گشت و گذار اند و با زبان اردو از مردم خيرات ميخواهند، بهتر نبود تا اين يك مليون دالر براي برچيدن بساط اين گدا هاي مهاجر از كوچه هاي كابل به مصرف مي رسيد؟            .

۱۳۸۹ مهر ۳, شنبه

اوس نو افغانستان د جګړې اصلي ډګر دی

له عراقي خاورې څخه پنځه نوي زره امریکایي سرتیري هغه وخت رابهر شول چې د دې هیواد ولسمشر بارک اوباما د اګست په یودیرشمه نیټه په عراق کې په اصطلاح د امریکا د جګړه ایز ماموریت پای ډاګیزه کړه. اوباما د هغه میز له شا دا ټکی اعلام کړ چې سلف یې د دوه زره دریم کال د مارچ په شلمه نیټه د عراقي خاوري په لور د امریکا د ستر جنګي ماشین د ورخوځیدلو اعلام کړی و. که څه هم چې ویل کیږي امریکا خپله وروستۍ جګړه ایزه لوا کور ته راستنه کړې ده خو اوس هم په عراق کې نژدې پنځوس زره سرتیري او سمندري ځواک لري چې د امریکایي چارواکو په وینا، عراقي امنیتي چارواکو سره به د "مستشار" او "مرستندویانو" په توګه کار کوي. په داسې حال کې چې همدا اوس هم په عراق کې د افغانستان پرتله ډیر ولسي وګړي د چاودنو او ډزو په نتیجه کې خپل ژوند له لاسه ورکوي خو له ستراتیژیک پلوه د امریکا په پوځي تګلارې کې دا اوښتون په دې معنا دی چې افغانستان تر بل هر وخت د جګړې اصلي محراق ګرځیدلی دی. اوباما تر ولسمشر کیدلو وار د مخه په ډاګه کړې وه چې د افغانستان جګړه به د هغه بهرنۍ تګلارې ټاکونکي برخه وي او په دې لړ کې به تر بل هر وخت زیات امریکایي سرتیري افغانستان ته واستوي او همداسې هم وشوه ځکه چې اوس مهال 120 زره امریکایي سرتیري زموږ هیواد کې په داسې جګړه کې ښکیل دي چې پایله یې نه تر سترګو کیږي او ورځ تر بلې زموږ د هیواد ملي ښیرازه شکوي او افغانان د غم پر ټغر کښینوي. 

په لومړي سر کې د جورج بوش او ټوني بلیر د ادارو چارواکو او لویو کمپنیو پورې تړلې رسنیو نړیوالو ته په یوه خوله د عراق د ډله ایزې وژنې د وسلو په وړاندې "خبرداری" ورکاوه او ټول یې د دې ټکي منلو ته اړ ویستل چې "نړیواله ټولنه" وړاندې له دې چې اوبه له ورخه واوړي، باید د عراقي ګواښ د ځپلو لپاره ګام پورته کړي. همدا وه چې د امریکا د وخت د بهرنیو چارو وزیر او د خلیج د لومړۍ جګړې په موده کې د امریکایي پوځ لوی درستیز کولن پاول د ملګرو ملتونو د امنیت شورا د غونډې په ترڅ کې مضحکه ډرامه تمثیل کړه او د عراق د بیولوژیکي او کیمیاوي وسلو د توکیو د "بیلګو" په وړاندې کولو سره یې د عراقي ګواښ په هکله ګنې د نړۍ د عامه افکارو اقناع لاس ته راوړله. د عراق له نیواک څخه د اووه کلونو په تیریدو سره اوس هم متحد ایالتونو نشي کولای د عراق د ډله ایزو وژنو د وسلو په تړاو د هغه کوچني بوتل په اندازه شواهد هم نړۍ ته ور په ګوته کړي چې کولن پاول د امنیت شورا په غونډه کې وړاندې کړي ول.  

د متحدو ایالتونو په لاس د عراق د نیواک اووه پر له پسې کلونو ګڼ شمیر بوږنونکي میراثونه هم د تاریخ په پاڼو کې ثبت کړي دي: تر بل هر څه، د دې نیواک د انساني ناورین ابعاد د ابوغریب مخوف زندان بیانولی شي، او هغه نژدې دوه لکه عراقیان چې له ژونده بې برخې شوي دي او یا د عراق هغه مادي او معنوي لاس ته راوړنې چې د دې جګړې د اور په لمبو کې لو لپه شوې دي. دا جګړه چې تر اوسه یې امریکا د ترسره کولو لپاره د اته سوه ملیاردو ډالرو بیه پرې کړې ده، د عراق د بډایه موزیمونو په لوټ او لوټه کیدلو سره پیل شوه، چې د وتلې لیکوالې ناومي کلاین په وینا دا د عراق د اقتصاد د لوټمار سمبولیکه ننداره وه. دا هم بې له شکه چې د امریکا اقتصادي کړکیچ د دې لامل ګرځیدلی دی چې امریکا دې دمګړۍ په عراق کې خپل پوځي حضور یوازې هغه برید ته محدود کړي چې خپلې ګټې خوندي وساتي. 

دا لومړی وار نه دی چې امریکا په عراق کې د جګړه ایز ماموریت پای اعلاموي. بوش هم د دوه زره دریم کال د مې په شلمه نیټه په عراق کې د جګړې د اصلي پړاو پای اعلام کړ خو وروسته په ډاګه شوه چې دا تازه د جګړې پیلامه وه او داسې پړاو هم راورسید چې په عراق کې د امریکا نژدې دوه سوه زره سرتیري په پراخې جګړې کې ښکیل شول. هغه مهال بوش د ابراهام لینکلن د جهاز وړونکي بیړۍ پر عرشې امریکایي سرتیرو ته د جګړې د پای په زیري ورکولو سره وویل چې امریکایي سرتیرو بغداد ته د رسیدلو لپاره دعراق خاورې ۵۰۰ کیلومتره داسې چټک تر پښو لاندې کړل چې د نړۍ تاریخ کې یې ساری نه و لیدل شوی. بوش په وینا کې سرتیرو ته زیاته کړه چې تاسو نړۍ ته د امریکا د وسله وال ځواک مهارت او د مټ زور ور په ګوته کړ. د بوش له وینا سره سم، ګویا ټوله نړۍ باید د امریکا له هیبت او شامت څخه ولړزیږي او ګنې د نړۍ ګوټ ګوټ یې غلیم دی. د بوش وینا د امریکا له هغه پوځي دکترین سره اړخ لګوي چې د سړې جګړې د مودې په پای کې چې هومره سړه هم نه وه او په ترڅ کې یې کوریا، ویتنام، لائوس، کامبوج، افغانستان، ایران او عراق او نورې سیمې د جګړو شاهدې وې، امریکایي پوځي کارپوهانو به تل دا ویله چې امریکا دې د دوه سیمه ایزو جګړو د جوخت ښکیلتیا لپاره چمتو وي چې اشاره یې عمدتاْ د عراق او شمالي کوریا شا و خوا سیمو ته وه.  

د عراق په زړه کې د پنځه سوه ملیاردو بشکو تیلو خوندي زیرمو څخه زړه شکول هغه څه نه دي چې د امریکا تاریخ یې ګواهي ورکړي. دمګړۍ، عراق د ورځې څه باندې دوه میلیونه بشکې تیل صادروي چې د ګټې ستره برخه یې د زمري د برخې په څیر د زبرځواک په برخه کیږي. متحد ایالتونه چې له لومړي سره د فرانسې او آلمان له مخالفت سره مخ وو، د عراق د غنایمو په ویش کې میم زر ما ټوله زما وکړه او آن د بریټانیا په څیر د سمڅې یار یې هم تش لاس وشړو چې له امله یې بریټانیا خپل سرتیري له عراق نه په شا کړل او کارګر ګوند ټوني بلیر د واک له ګدۍ ښکته او ګورډن براون یې ځایناستی شو. متحد ایالتونو چې د انرژي د زیرمو لپاره نه ماتیدونکې تنده لري، هر هغه ځای ته چې د انرژۍ زیرمې په کې خوندي وي، لښکرې لیږلي او په دې لړ کې د نړۍ په ۱۵۰ هیوادونو کې یې شا و خوا دوه میلیونه سرتیري پراته دي. دا هر څه په داسې وخت کې ترسره کیږي چې د ناټو مشر قوماندان امریکایي جنرال ډیویډ پټریوس په ډاګه کړه چې جګړې په افغانستان کې تر بل هر وخت زیات زور اخیستې دا ځکه چې اوس هغه ټول دیرش زره تازه دم سرتیري افغانستان ته رارسیدلي چې اوباما یې د تیر کال په سپتمبر میاشت که د راستولو هوډ کړی و.

۱۳۸۹ شهریور ۲۸, یکشنبه

یازده سپتمبر و پیامد های خونین آن


37 سال جنگ سردی که میان اتحاد شوروی و ایالات متحدۀ امریکا بر سر آقایی بر جهان جریان داشت، با فروپاشی اتحاد شوروی در 1992 پایان یافت. ایالات متحده درین مدت 10 هزار ملیارد دالر بر تولید تسلیحات اتومی و غیر اتومی اش سرمایه گذاری کرده و با این فروپاشی، یکباره با خاموش گشتن چرخ صدها کارخانه، راکد ماندن ملیاردها دالر سرمایه و بیکاری هزاران کارگر رو به شد. به این خاطر باید راهی جهت آب کردن این همه تولید سراغ می شد. تیوریسن های امریکایی رویارویی امریکا با پنج اژدهای کوچک (ایران، کوبا، کوریای شمالی، سوریه و لیبی) را مطرح نمودند و تبلیغ نمودند که پنج اژدهای کوچک در راه دستیابی به سلاح اتومی و تهدید دنیای آزاد (دنیای سرمایه داری به آقایی امریکا) اند. اما سرکردگی امریکا بر اروپا و تمام کشورهای پیشرفتۀ سرمایه داری و حفظ پیمان ناتو در مقابله با این پنج اژدها ممکن نبود، مخصوصاً که اروپایی ها با پول واحد اروپا، کمیسیون اروپا، بازار مشترک و پارلمان اروپا، تشکیل نیروی واکنش سریع 60 هزار نفری را نیز مطرح ساختند و به این گونه چالشی در برابر پیمان ناتو و تسلط ایالات متحده بر اروپا مطرح گشت. لذا امریکا ضرورت به رویارویی قویتر و گسترده تری داشت تا متحدان اروپایی اش را دران دخیل سازد و به این صورت چند روزی این اتحاد حفظ گردد. به این خاطر بسیاری به راه افتادن حادثۀ یازده سپتمبر را تلاشی از سوی خود ایالات متحده می دانند.

درین حمله امریکا 555 ملیارد دالر خساره دید و 3600 امریکایی دران جان باختند. در حملۀ مذکور 19 نفر شرکت داشتند که 12 تن آنان اهل عربستان سعودی بودند. اینکه این افراد با تمام سدهای امنیتی، چگونه به میدان های هوایی امریکا دست یافته و همزمان قادر به ربودن چهار طیاره شدند؛ چرا هیچ اسرائیلی درین روز به وظیفه اش به این برجها نیامد؛ چرا یک عکاس وزارت دفاع موظف درین منطقه که اکنون به ارجنتاین پناهنده شده و او که درجریان این حمله 19 فلم ثبت کرده، مدعی است که سه روز بعد سازمان سیا یک تعمیر 11 طبقه ای را در نزدیک این برجها که به نظر او محل هدایت این عملیات بوده، منفجر ساخته و چرا یک سرباز فرانسوی ادعا میکند که در توره بوره اسامه در تیررس او قرار داشته، ولی یک افسر امریکایی برایش اجازۀ ماشه چکاندن نداده، از مسایلی است که برخی ها این عملیات را زیر سر سازمان سیای امریکا می دانند و روز تا روز این سوءظن ها نسبت به رهبری این عملیات توسط سازمان سیا افزایش می یابد.

امریکا که زمانی در ساختن و تقویت القاعده هماهنگ با آی اس آی در پاکستان عمل کرد، بعد از فروپاشی اتحادشوروی ظاهراً ناسازگاری میان این دو دوست پیدا شد و این دشمنی اولین بار با عملیات القاعده  بر سفارت خانه های امریکا در کینیا و تانزانیا که 200 کشته به دنبال داشت آغاز گردید که بعد با شلیک موشک های امریکایی بر خوست برای زدن اسامه تشدید یافت و اوج آن در یازده سپتمبر بود. به این صورت امریکا با این عملیات توانست نیروهایش را در افغانستان، آذربایجان، ترکمنستان، ازبکستان، تاجیکستان، قرغیزستان، پاکستان و بحر هند مستقر سازد و با تهدید از سوی القاعده ساختار پیمان ناتو را حفظ نماید و نه تنها تسلطش بر اروپا را نگه دارد که پای ناتو را نيزبه افغانستان بکشاند. 

امریکا در بعد از یازده سپتمبر که دیگر حریفی در جهان نداشت، عراق را اشغال کرد و بر نفت آن تسلط کامل یافت و اینک حضور 50 هزار نیروی خود را درین نقطۀ مهم خاور میانه ابدی ساخته، پایگاه ظهران در عربستان سعودی را با استقرار دایمی 40 هزار نیرو در قلب خاورمیانه ایجاد کرد و بر کویت تسلط بیشتر حاصل نمود و اینک 30 هزار نیروی امریکایی در مرزهای این کشور نیز مستقر می باشد. 

با تمام این بُرد های امریکا، تلاش های آن برای حفظ تسلطش بر آسیا با چالش های مهمی رو به رو شد؛ چین و روسیه پیمان شانگهای را ساختند و روسیه بالاخره به دومین فروشندۀ سلاح در 2009 در جهان تبدیل شد و در حال حاضر چین به دومین اقتصاد جهان مبدل شده است. تلاش های امریکا برای ساختن بازار مشترک قارۀ امریکا ناکام ماند. وینزویلا و کولمبیا به عنوان دو نیرویی ضد نفوذ امریکا درین قاره با دولت های چپگرا تبارز نمودند. کوبا با کنار رفتن کاسترو و به قدرت رسیدن رائول همچنان پابند به اصول خود باقی ماند و تلاش های امریکا برای فروپاشی نظام حاکم بر این کشور به جایی نرسید؛ کوریای شمالی به بم اتومی دست یافت و با اینکه امریکا ازین تحول در شرق دور سودهای کلانی به دست آورد، اما تهدید تسلیحات اتومی کوریای شمالی که از حمایت کامل چین برخوردار است، برای کشورهای جنوب شرق آسیا و شرق دور همچنان پابرجاست و مخصوصاً جاپان ازین بابت سخت نگران میباشد. امریکا درین مدت کوشش کرد تا روابطش را با هند بهبود ببخشد، و با اینکه معاهدۀ سوخت اتومی را با امریکا امضا کرد، اما بازار تسلیحات این کشور همچنان در دست روسها باقی ماند که اینک فرمایش تسلیحاتی هفت ملیارد دالری را به روسیه پیشکش کرده است. دستیابی چین به بازارهای افریقا با کالاهای ارزان، درین مدت نه تنها تهدیدی برای سرمایه گذاری های امریکا که 12 درصد نفت خود را ازین قاره می برد، بوده و تهدید جدی برای سرمایه داران فرانسوی هم به حساب می آید. 

درین مدت در افغانستان، عراق، سریلانکا، ایران، پاکستان، هند، سودان، یمن، آلبانی، ترکیه، تاجیکستان، ازبکستان، آذربایجان، ارمنستان، الجزایر، گرجستان، چین، روسیه، لبنان، فلسطین و نیپال و تنش های جدی میان هند و پاکستان، آذربایجان و ارمنستان، روسیه و گرجستان، ایران و اسرائیل، اسرائیل و لبنان، کوریای شمالی و جنوبی، چین و تایوان، چاد و سودان، لیبی و چاد، ایران و عربستان، امریکا و وینزویلا، امریکا و ایران، سوریه و اسرائیل، ترکیه و اسرائیل و ترکیه و یونان وجود داشته و در پشت همۀ این درگیری ها و تنش ها دست قدرت های بزرگ قرار دارد و با دامن زدن هرچه بیشتر آنها و خونریزی های بیشتر قادر به فروش بیشتر تسلیحات شان می گردند. 

امریکا درین مدت نه تنها هیچ پایگاه نظامی را در جهان از دست نداده (جزپایگاه کوچکی در ازبکستان) بلکه چندین پایگاه نظامی دیگر نیز ایجاد کرده که تعداد آنها به 738 پایگاه می رسد. درین مدت فقر جهانی نه تنها کاهش نیافته که بیکاری، اعتیاد به مواد مخدر، مهاجرت ها، کشتار غیر نظامیان، شیوع امراض، مرگ و میر اطفال و مادران، تجاوزات جنسی، قاچاق انسان، زورگویی و باج ستانی، رشد مافیا و کمپنی های امنیتی، استثمار زحمتکشان و غیره چند برابر افزایش یافته و دستاوردهای «نظم نوین» غیر از این ها چیزی به نفع انسانها نبوده، درین مدت به طور کل در سطح جهانی و به طور اخص در اکثر کشورها خصوصاً کشورهای مستعمره و نیمه مستعمره، طبقۀ سرمایه دار، سرمایه دارتر و طبقات کارگر، دهقان و خرده بورژوا فقیرتر و بد بخت تر شده اند. اما آنچه بر افغانستان درین مدت گذشته در مقالات دیگر همین شمارۀ پیشرو به ارزیابی گرفته شده است. تغییر این وضعیت به رشد آگاهی های طبقاتی مردم در پنج قارۀ جهان رابطه میگیرد ورنه کشورهای زورمند امپریالیستی سالهای درازی همچنان به بهره کشی و به جان هم انداختن ملت ها ادامه خواهند داد.

۱۳۸۹ شهریور ۲۴, چهارشنبه

رابطۀ کرزی و امریکا واقعاً خراب است؟

حامد کرزی که از منطقۀ «کرز» ولایت کندهار است، پدر او عبدالاحد خان کرزی (پوپلزایی) یکی از متنقذین فیودال این منطقه بود که در ابتدای حاکمیت طالبان در شهر کویته ترور شد. بسیاری قتل او را به آی اس آی نسبت می دهند، زیرا طالبان در برابر قدرت متنفذین کندهار دران زمان به شدت حساس بودند. پسران عبدالاحد خان  (قیوم کرزی، محمود کرزی، حامد کرزی و احمدولی کرزی) در جریان چند سال مهاجرت هر یک از خود دم و دستگاهی ساختند. قیوم و محمود از طریق بزنس در امریکا به سرمایه های کلانی رسیدند. اما احمدولی در کندهار و کویته به کارهای نامعلومی اشتغال داشت. حامد کرزی که  تحصیلاتش را در رشتۀ حقوق در هند به سر رسانده، سالها در کویته زندگی و با تنظیم نجات ملی مجددی کار می کرد و با آمدن حکومت تنظیمی در افغانستان به عنوان معاون وزیر خارجۀ آن وقت تعیین شد، اما وقتی قسیم فهیم می خواست او را دستگیر کند در اثر اصابت موشکی به ارگ و دستپاچه شدن محافظان، او قادر به فرار به پاکستان شد. وی مدتی در کویته ماند و در کنار زلمی خلیلزاد به یکی از مشاوران کمپنی نفتی یونوکال مبدل گشت و چون طالبان ازین طریق تقویت می شدند و حتی برخی ها طالبان را پروژۀ این کمپنی می دانستند، لذا کرزی تا حد سخنگویی و گرفتن نمایندگی امارت طالبان در سازمان ملل پیش رفت، مگر به علل نامعلومی این وظیفه را  به او ندادند و ملاحکیم مجاهد به این کار گماشته شد. 

حامد کرزی بعد از سقوط طالبان بهترین گزینه برای امریکایی ها جهت نشاندن بر قدرت قرار داده شد. او فرد تحصیلکرده ای بود که به زبان انگلیسی روان «صحبت» می کرد، از نظر ایدیولوژیک متعهد به امریکا و در رابطۀ نزدیکی با حلقات خاص آن کشور قرار داشت، از آمدن نیروهای امریکایی به افغانستان حمایت می کرد، از کندهار و پسر یکی از متنفذین کندهار و مربوط به شاخۀ زیرک درانی بود که سالها در افغانستان قدرت رانده بودند و در کنار همه صبغۀ جهادی هم داشت و در پایان در ارزگان به عنوان یکی از «فاتحان» سقوط امارت طالبی در جنگ نمایشی شرکت کرده بود. وقتی او در کنفرانس بن فقط دو رأی آورد، زیر فشار خلیلزاد و براهیمی برنده اعلان شد و مورد قبول همه قرار گرفت. قبل از آن قسیم فهیم و عارف سروری در میدان هوایی تاجیکستان با جنرال تامی فرانکس و گیرول شیرون چیزهای بسیاری را پذیرفته بودند و به نارضایتی دوستان امریکایی خود از ادامۀ قدرت ربانی آگاه بودند که این را قانونی قبل از پرواز به بن خوب می دانست و به این خاطر چانه زنی ها را فقط روی وزرأ تمرکز دادند و ریاست ادارۀ موقت را از همان ابتدای بحث به لقایش سپردند.

وقتی کرزی به کابل آمد و به قدرت رسید تنهای تنها بود، اما با هجوم نیروهای امریکایی به افغانستان او دیگر زیر حمایت مستقیم این نیروها قرار گرفت و حتی در مقابل دروازۀ دفترش هم یک سرباز آمادۀ امریکایی از بام تا شام کشیک می داد. دروازه های ارگ را تلاشی می کردند و از دروازۀ سلامخانه بدون اجازۀ یک ناظر امریکایی که سنگرش بر فراز همه سنگرها قرار داشت، کسی داخل ارگ شده نمی توانست. انحلال قطعات نظامی که توسط نیروهای تنظیم ها به وجود آمده بودند، راه را برای تثبیت بیشتر قدرت کرزی و تکنوکرات های مورد حمایت امریکا در افغانستان باز می کرد و در کنار آن با تشکیل اردو و پولیس جدید موقف رهبران جهادی به شدت افت می نمود و روز تا روز از زورگویی های آنان کاسته شده، جبراً به سوی «مدنی» شدن رو می آوردند. چنانچه همان فهیمی که روزی می خواست کرزی را در ارگ زندانی کند، توسط همین کرزی از معاونیت ریاست جمهوری رانده شد و به جای او داماد ربانی معاون اول شد. 

کرزی که باید در تشکیل اداره اش گوش به فرمایش امریکایی ها، انگلیس ها، آلمانها، سازمان ملل و رهبران جهادی می بود، دولتش به لحاف قورمه ای شباهت پیدا کرد که  فقط عده ای مریض زیر آن بلولند. آغاز جنگ دوباره طالبان در 2004 که راه را برای حضور بیشتر امریکایی ها به افغانستان باز می کرد، نوعی هماهنگی در ستراتیژی پاکستان و امریکا در افغانستان به وجود آورد. به این صورت وعده های سبز و سرخی که امریکایی ها قبل از ورود به افغانستان می دادند، نه تنها بخش کوچک آنها به سر نرسید که فقط عدۀ معدودی از قومندانان و رهبران جهادی، تکنوکرات ها، سران انجو ها، سران کمپنی های تجاری، سران کمپنی های امنیتی، قرار دادی ها و همکاران شبکه های استخباراتی غربی و جواسیس همسایگان افغانستان، به ثروت های افسانوی دست یافتند و بیش از 95 درصد کارگران، دهقانان، اهل کسبه، دوره گردان، فروشندگان خرده پا، مأمورین پایین رتبه، مستخدمان دولتی و غیردولتی در فقر چندین لایه فرو رفتند. فرار نیروی کار به ایران، بیکاری چهار ملیون جوان افغان، اعتیاد یک و نیم ملیون مرد و زن، کشتار سرسام آور غیر نظامیان به وسیلۀ ناتو و طالبان، مرگ و میر سرسام آور مادران و اطفال، محروم شدن 5 ملیون کودک از تحصیل وغیره نتیجۀ وعده هایی بود که غربی ها در ابتدای آمدن به افغانستان داده و عده ای ساده لوح آنها را قبول کردند. 

هرچه وضعیت خرابتر می شد و اعتراضات همه گیر تر می گشت، رسانه های داخلی و خارجی آنرا وسیعتر انعکاس می دادند و امریکایی ها بیشتر خود را زیر فشار اذهان عمومی دیده، اولین بار بعد از به قدرت رسیدن اوباما، خواستند تا تمام گناهان نابخشودنی خود را بر فرق کرزی بکوبند و به این خاطر در رویارویی با او قرار گرفتند!! اینکه کرزی توان رویارویی با قیم خود را داشته باشد، جز آدم های ساده لوح کسی آن را باور کرده  نمی تواند. اما چرا این رویارویی؟
با این رویارویی میان کرزی و امریکایی ها هر دو طرف سود میبرند و چون سود هر دو طرف در یک جا معامله می گردد، پس چه بهتر که مدتی این رویارویی ادامه داشته باشد. امریکایی ها با این جدل و انداختن بار ملامت بر کرزی و دولت او نه تنها در اذهان مردم امریکا و جهان به برائت خود می پردازند، که تمام دونرها، مشاوران، کمپنی ها و چپاولگران خارجی را که پول های ارسالی به افغانستان را تارج می کنند، برائت می دهند و کاسه و کوزۀ فساد را بر فرق کرزی و دولت او می کوبند و زمینۀ حضور خود در افغانستان را گسترده تر و درازتر می سازند. کرزی هم با این رویارویی می خواهد  نشان دهد که او رییس جمهور مستقلی است. او از بابت گسترش اعتیاد، مواد مخدر و فساد بر امریکایی ها انتقاد می کند، با جوبایدن بر دسترخوان ارگ بگومگو می نماید، بر حمایت امریکا از پاکستان معترض است، تهدید به خرید سلاح از روسیه می کند و با ایران روابط بسیار نزدیک دارد و ازان پول می گیرد. امریکایی ها برای کرزی 







 به عمد این قدر میدان می دهند، چون بالاخره ابزار مهم پیاده نمودن سیاست «جامعۀ جهانی» در افغانستان است و این را می دانند که اگر او چنین میدانی نداشته باشد، افغانها کوچکترین اعتمادی به او نکرده و این تجربه را دارند که افرادی در تاریخ افغانستان که بی چون چرا بیرونیان را در داخل ملک شان حمایت کرده یا توسط افغانها کشته شده و یا استخوان های شان به دریای آمو ریخته شده است.
در افغانستان بخشی از بودجه، معاش اردو و پولیس، تعلیمات نظامی و ملکی، مصرف بازسازی، تعیینات ملکی و لشکری، ستراتیژی و طرح های جنگها، کنترول راه های ترانزیت، کنترول میدان های هوایی بگرام، کندهار، شیندند، شوراب و مزار و بالاخره حفظ حاکمیت کرزی توسط خارجی ها و در رأس آنها امریکا صورت می گیرد. لذا گردانندۀ اصلی قدرت و مصرف در افغانستان خارجی ها هستند (تنها در وزارت داخله 2400 مشاور وجود دارد)، بنابرین اعتراضات کرزی بر کار آنان در افغانستان هیچ تأثیری داشته نمی تواند. کرزی نیز به نوبۀ خود توانسته است که با رهبران جهادی، بخشی از طالبان، با همسایگان، سران قومی، سران مافیاهای مختلف، نهادهای جامعۀ مدنی، رسانه ها، سران انجوها ، دونرها ، کمپنی های خصوصی وغیره تا حدی بسازد که تصویری از «دولت» اش را در ذهن عده ای شکل دهد. لذا دو طرف  در شرایط کنونی می توانند در ظاهر با نوعی کجدار و مریز بسازند، اما اینکه کرزی با دوستان امریکایی خود پیوسته دیدار نداشته و با هم «جوت» باشند، برای آدم های وارد به روابط کشورهای زیر حمایت بزرگترها قابل قبول نیست. کرزی با هزار زبان حرف می زند، با هر جنایت پیشه ای  سازش می کند، دست می بوسد، گاهی عصبانی و گاه خوشخوست، با هر مخالفی نشست کرده و به اینگونه او درین سالها برای برخی از قدرت مداران مرجع اصلی قدرت قبول شده و پیوسته او را مرجع تقدیر و شکایت قرار می دهند و به باور اینان تأکید بر انتخاب کرزی به عنوان رییس در کنفرانس بن از سوی امریکایی ها بسیار هم نادرست نبوده است. اما اینکه کار کرزی تا آخر ادامه پیدا کند، باز هم کسی باور کرده نمی تواند و این به گزینه ای به جای او  و یا الترناتیفش رابطه می گیرد. در شرایط کنونی کسانی که چون او به امریکایی ها نزدیک و این همه ژست ها را بلد باشد، کمتر به نظر نمی رسد تا عوض او وارد معرکه گردد ولی وسعت کار غربی ها در افغانستان چنان گسترده است که نمی توان چندین الترناتیفی را که نمی شناسیم، نادیده بگیریم. اما اینکه چه وقت این گزینه به ارگ خواهد آمد باید انتظارکشید.

مسمومیت دختران مکاتب در کشور

روز هفدهم سنبله که مصادف با روز جهانی سواد است در افغانستان درحالی از آن تجلیل به عمل آمد که تا هنوز هم ریشه های تعصب و خشونت در برابر تعلیم دختران به سطح گسترده آن وجود داشته و گاهی به شکل بسیار وحشیانه و غیر انسانی آن تبارز مینماید. اگرچه امسال یونیسف از بلند رفتن سطح سواد در کشور خبر میدهد ولی تا هنوز تعصبات ناشی از عقب ماندگی چالش عمده بر سر راه آموزش و پرورش در جامعه به شمار میرود که این مشکل نه تنها یک معضله اجتماعی بلکه ریشه در نوع اندیشه، تفکر و دید اجتماعی بعضی از جریاناتی دارد که نمیتوانند طرز دید انسانی از جامعه داشته باشند و بگونه سیستماتیک آن در گذشته از طرف حامیان این اندیشه تعقیب و دنبال می گردد، زیرا تاریخ نشان میدهد که طرفداران این دیدگاه از زمان سابق هم میانه خوبی با تحصیل دختران نداشته و یکبار گلبدین که یکی از سر دسته های آنان به شمار میرفت، بروی دختران محصل و رولچ تیزاب پاشی نموده و بحیث سرآغاز جنبش خشونت علیه تعلیم زنان نامش را درج تاریخ نموده و زمانیکه قدرت سیاسی در کشور در دهه هفتاد هم به دست تنظیم های جهادی افتاد، مکاتب در سطح کشور از رونق و شگوفایی باز ماندند و بعضی از سران به قدرت رسیده آنان در مصاحبه ها اذعان نمودند که رفتن دختران به مکاتب و پوهنتون ها در واقع کشیدن پای دختران جوان به سوی فحشا میباشد که در حقیقت انعکاس ذهنیت آنان از تحصیل دختران و زنان را بنمایش میگذاشت ولی در دوران امارت طالبان قضیه به صورت علنی آشکار گشت که آنان رفتن دختران را به مکتب گناه و جرم نابخشودنی میپنداشتند.

با فروپاشی رژیم طالبی دروازه های مکاتب در بسا نقاط کشور بر روی دختران باز شد ولی عده ایکه توان مخالفت علنی را با پروسه با سواد شدن دختران از دست داده بودند، بصورت دسته های تروریسی دست به اعمال خشونت علیه دختران زده که گاهی منجر به سوختاندن مکاتب در برخی ولایات و از آنجمله تازه نمودن خاطره تیزاب پاشی گلبدینی بر روی دختران در ولایت کندهار بود که واکنش آنی آقای کرزی را بر انگیخت ولی بزودی مثل یخ آب و از بین رفت. این واقعه در نوع خود نه اولین اقدام وحشیگرانه و نه هم آخرین آن بشمار میرود، چون در اقدامات بعدی ایکه از سوی این دسته صورت گرفت سبب مسمومیت بیش از 60 دختر متعلم در مکاتب دخترانه ولایت کندز در لیسه نسوان بی بی خدیجه الکبری آن ولایت گردید و بعداً این نمایش دامنه اش در ولایات دیگری هم گسترش یافت که باعث مسمومیت دختران در ولایت کاپیسا، پروان و بالاخره دامنه اش به پایتخت کشانده شد. در کابل بار اول در ليسه نسوان درخاني يك تعداد از شاگردان دختر را مسموم ساختند ولي واكنش و عكس العمل وزارت معارت بسيار خنثي بود. بدين لحاظ دشمنان علم و فرهنگ جرئت پيدا نموده زمينه فعاليت هايشان را گسترش دادند و يك تعداد دختران را در ليسه نسوان توتيا در مركز شهر كابل نيز مسموم نمودند كه هيئت بررسي وزارت معارف اين حادثه را يك واقعه عادي تلقي نمود.

چون بنا بر اظهارات افراد وزارت معارف، اين مسئله در اثر پرخوري يك شاگرد دختر به وقوع پیوسته و تهوع آن باعث مسمومیت دیگران گرديده!! با چنین حرف زدن هایی آیا ميتوان به اقناع يك طفل هم پرداخت؟ درحاليكه مسئله به اين سادگي نبوده، در عقب این مسمومیت ها طرز تفکر و ایدیولوژی ای قرار دارد که از اساس و ریشه با تعلیم و تربیۀ دختران و زنان مخالف است.


دست رد اکثریت مردم بر سینه انتخابات پارلمانی

انتخابات پارلمانی 27 سنبله بدتر از چند انتخابات گذشته برگذار شد و اکثریت مردم افغانستان دست رد برسینۀ این انتخابات زده و آنرا تحریم نمودند. این انتخابات با چنان تقلب، جعل کاری و زورگویی همراه بود که کمتر کسی باور به حداقل درستی این انتخابات دارد. برای برگذاری این انتخابات که بیش از 120 ملیون دالر "کمک" خارجی ها برآن به مصرف رسید و حدود صدهزار نیروي امنیتی به تامین امنیت آن موظف بودند، بالاخره با شرکت حدود 30 درصد از مردم افغانستان، برگذاری مسخره ای را به نمایش گذاشت. درین انتخابات که افراد قاتل، زورگو، خونریز، فاسد و وابسته به استخبارات  بیرونیان در کنار دهها نفر دیگر شرکت کرده بودند، مردم را با نفرت از شرکت درین انتخابات وا داشت، بگذاریم ازینکه بسیاری از مردم، عملکرد پارلمان گذشته را دیده بودند که چه کسانی در آن حضور داشتند و چه کارهای را انجام دادند. به این خاطر با هر که روبرو می شدی بی مکثی می گفتند «در پارلمان گذشته چه کردند که بازهم رای بدهیم». 

درین کمپاین هزاران دالر به مصرف رسید و هر یک از کشور های بزرگ و منطقه با دادن پول، کوشش  نمودند تا عوامل خود را به ولسی جرگه بفرستند. این رقابت در حقیقت نه میان کاندیدان که در پشت پرده میان کسانی بود که به بخشی از کاندیدان پول و امکانات می دادند. 

کارت های جعلی، پاک شدن رنگ، خراب بودن سوراخ کن، نبود مُهر برای مهر زدن برگ های رای دهی، مداخله دست اندرکاران انتخابات در نظر رای دهندگان، تشویق مردم در کنار سایت های رای دهی برای  دادن رای به اشخاص خاصی، حتی داخل شدن افراد مسلح زور مداران در مراکز رای دهی، تخلفاتی بود که به طور گسترده و بلااستثنا در تمام ولایات وجود داشت و برای هر آدم با سواد و بی سوادی نشان داد که این انتخابات با چی مداخلات و جعل کاری های همراه است و وکلای که از این طریق به پارلمان می روند چه معنی و مفهومی دارند. اینکه برای خریداری چنین رنگ های بدل و سوراخ کن های دیسی چه پول هایی به فساد رفته از روی عملکرد آنها می توان تشخیص داد که اگر چنین نمی بود چرا افغانستان دومین کشور فاسد جهان می شد. 
مردم افغانستان در پارلمان گذشته دیده بودند که قاتلان فرزندان شان چگونه «منشور مصالحه ملی» را امضا کرده و در ظاهر با این تصویب دستان شان که تا شانه در خون ملت افغانستان گور بودند را پاک نمودند و کرزی هم که لحظه ای از مغازله با قاتلان مردم و جنگسالاران دست بردار نیست براین منشور مهر گذاشت و آنرا توشیح کرد و فکر می کنند که اگر اینان با پول و زوری که دارند اینبار نیز به پارلمان بروند، چه منشور های دیگری ازین قبیل  را به این امضا خواهند رساند. لذا ضرورت رای دهی را ندیده و در مجموع نارضایتی های که از عملکرد خارجی ها و دولت نیز نزد مردم وجود دارد، نخواستند به چنین انتخابات پر از تقلب و جعل کاری بروند. بعضی ها فکر میکنند که این کاندیدان با رفتن به پارلمان فقط به فکر حرام و حرام خوری هستند و در صورت رای دادن به آنها درین حرام خوری سهیم خواهند گشت، لذا از دادن رای ابا ورزیده، سر بی درد خود را پر درد نساختند. اما مطمئناً که کمیسیون تعداد رای دهندگان را چند برابر بیشترد از اصل آن اعلان خواهد کرد و به خود خواهد بالید. 

انتخابات 27 سنبله نشان داد که مردم افغانستان چه نفرتی نسبت به جانیان سی سال گذشته دارند و هر چه که کمیسیون برگزاری انتخابات و بعضی از مداهان پیرو فساد کنونی و شریکان غارت و چپاول با سر و وضع مدنی در رسانه ها تلاش نمودند تا مردم را بنام «مسوولیت ملی» و «پروسه ملی» تشویق به شرکت در آن نمایند، اما چون بسیاری از مردم وضعیت کنونی را شناخته و میدانستند که اینبار نیز بهتر از گذشته دسته گلی به آب نخواهد رفت، لذا براین همه تبلیغات چلیپا کشیده و از شرکت در انتخابات دست کشیدند. وقتی بسیاری از مردم به این باور بودند که وکیلان پیروز از قبل تعیین شده، چه ضرورتی به شرکت درین انتخابات پر سرو صدای میان خالی داشتند؟ برخی هم در جریان انتخابات وقتی زور گویی و تقلب ها را به چشم دیدند بدون اینکه رای بدهند، دوباره به خانه های شان برگشتند. 

پارلمان جدید به هیچ عنوان بهتر از پارلمان گذشته نخواهد بود. آنانی که درین کمپاین هزاران دالر پول مصرف کرده اند، با رفتن به پارلمان تلاش خواهند کرد تا هر چه زود تر این پول ها را با مکیدن خون توده های مردم دوباره به دست آورند و مثل وکلای گذشته به قصر ها، لکزیس ها و ده ها نوکر و چوکر برسند، کمتر به پارلمان بیایند و بیشتر به کسب «شریف» کمیشن کاری بپردازند و وزرای «بیچاره» را زیر فشار قرار دهند، به قرارداد ها دست یابند، سرمایه گذاری کنند و با چکر های خارج و در خوش وبش با شبکه های استخبارات  بیرونی کیف نمایند.


۱۳۸۹ شهریور ۱۹, جمعه

کابل بانک: لوټ، فساد او دولتي ملاتړ

 اقتصاد پوه، فردریک لوردون، باور لري چې « د دوه لسیزو راپدیخوا، دولتونه دومره د پانګی په اسارت کې راغلي دي چې اوس قادر نه دي له دې اسارت  څخه ځان وژغوري، مګر دا چې له بانکونو په بی تحمله توګه زیان ومومي.»
کابل بانک چې د افغانستان د لومړني خصوصي بانکونو څخه شمیرل کیږي، د هماغه لومړیو څخه یې د جوړیدنې هدف او موخه په ښکاره توګه معلومه وه: مالي اشرافیت او سیاسي الیګارشي. د دې بانک اصلي بنسټ ایښودونکو د مالي اشرافیت د جوړونې او په ورته وخت کې د سیاسي الیګارشي رامنځته کولو لپاره په سیاسي حاکمیت کې د ملاتړو د موندلو لپاره پښې لوڅي او ډیر ژر وتوانیدل د حامد کرزي ورور (محمود کرزی) او د قسیم فهیم ورور (حسیین فهیم) د دې اشرافیت یوه برخه وګرځوي او د د دې دواړو د سیاسي امتیازاتو څخه ګټه پورته کړي، څه چې کابل بانک وکړای شول په بریالیتوب سره یې تر سره کړي. کابل بانک وکړای شول د دې دوو له لارې دولتي قراردادونه تر لاسه کړي او په ټوله مانا د حامد کرزي د دولت ننګه او ملاتړ حاصل کړي.
د دې ملاتړ د حاصلولو په بدل کې کابل بانک تل د دولت د مالي ملاتړ کوونکي په توګه عمل کړی او د ولسمشرۍ په ټاکنیزه سیالۍ کې په بشپړه توګه د حامد کرزي او قسیم فهیم څخه مالي ننګه وکړه او دا ننګه تر هغه کچې پیاوړی وه چې د دې بانک د عامل هیئت رئیس، خلیل الله فروزي د واشنګټن پوست سره په څرګنده توګه وویل  که کابل بانک نه وي، نو د حامد کرزي دولت به هم نه وی. په دې ظاهراً ساده عبارت کې هغه لوی مفهوم او حقیقت پروت دی چې د طبقاتي دولتونو ماهیت جوړوي. په طبقاتي دولتونو کې دا مالي الیګارشي (بانکونه یا د ونډې بازارونه) دي چې حاکمیت جوړوي او حاکمیت د مالي الیګارشی د بقا لپاره د دولت ټولې سرچینې په خلاص لاس کاروي.
په طبقاتي دولتونو او په ځانګړي توګه په هغه دولتونو کې چې د بهرنیو په ملاتړ رامنځته کیږي، بانکونه د سیاست او قوانینو د جوړونې تر ټول لویه مرجع ګڼل کیږي. په داسې دولتونو کې اکثرا د مخدره موادو کارتلونه او د مافیايی اقتصاد چلوونکي د تورو پیسو له لارې، مالي نظام  په خپلو منګولو کې نیسي او بیا ورو ورو سیاسي بهیرونه او ګوندونه تصرفوي، د دې ګوندونو او افرادو د انتخاباتي سیالیو لګښتونه ورکوي او بالاخره نه یوازې د اجرائیه قوا، بلکې د ټول دولت واک په لاس کې نیسي.
د افغانستان په شان هیواد کې چې ۸۵ فیصده خلک یې د بیوزلۍ او فقر د کرښې لاندې ژوند کوي، خلک دا توان او وس نلري چې سیاسي ګوندونه او ټاکنیزې سیالۍ د مالي پلوه حمایت کړي. ان په امریکا او نور اروپايی هیوادونو کې هم دا بیوزله خلک نه دي چې سیاسي ګوندونو ته مالي مرسته کوي، بلکې شرکتونه، بانکونه، د ونډې بازارونه هغه مرکزونه دي چې د خپلو مدیرانو د ټاکنې لپاره هراړخیزه کوښښ کوي. د امریکا د جمهوري غوښتونکي ګوند د پخوانی نوماند جان مکین په وینا چې «بیوزله او نیستمن خلک، سیاسي ګوندونو ته هیڅ ډول مالي مرسته نه کوي.» او دا یوازې کمپنۍ، بانکونه او لوی سوداګر دي چې د دولتونو مالي ملاتړ کوي، ځکه چې د طبقاتي ټولنې او دولتونو قوانین یوازې همدا د سپینو چکونو لاسلیک کوونکي جوړوي.
دا وخت، ورته بهیر زمونږ په هیواد کې هم روان دی. د کابل بانک په اړه وروستي راپورونه په ښکاره توګه ښکاره کوي چې دا بانک د لوټ، فساد او له فساد او لوټ څخه د دولت د ملاتړ ښه بیلګه ده. دې بانک په تیرو پنځو کلونو کې نژدې ۱۳۰۰ میلیون ډالره (نژدې ۶۵ میلیارده افغانۍ) له خلکو راغونډی کړي دي چې د بانک د ونډه لرونکو لخوا په جایدادونو، فابریکو، ښارګوټو، شرکتونو او نورو سوداګرۍ او په سیاسي بهیرونو کې په کار اچول شوي دي، چې برخلیک یې معلوم نه دی.کابل بانک او ورته بانکونه په افغانستان کې د لوټ تر ټولو لویه او ستره بیلګه ګڼل کیږي، ځکه چې د دې بانک ونډه لرونکو د خلکو په پیسو داسې د فساد لویه کړۍ خپره کړی چې حقیقت یې کولای شوو د بانک په اوسني حالت او د خلیل الله فروزي په تیرو خبرو کې پیدا کړو. که چیرې دولت له دې بانک څخه حمایت ونکړي، نو د دې بانک ورشکستګي حتمي ده، څه چې دولت په هیڅ توګه نه غواړي، ځکه چې په دې کار سره دولت خپل مالي ملاتړ کوونکی له لاسه ورکوي. څرنګه چې تذکر ورکړ شو، کابل بانک د ولسمشرۍ د دویمې دورې په ټاکنیزه سیالیو کې د خلکو په پیسو اوسني حاکمیت ته مالي مرسته ورسوله چې دا په خپله د فساد یوه لویه بیلګه ګڼل کیږي.
د کابل بانک چارواکي چې د دولت پوره ملاتړ له ځان سره لري، په تیرو څو کلونو کې د ګاز ګروپ، پامیر هوایی شرکت، هیواد وال شرکت، د استقلال ښارګوټی، شاهین ایکسچینج، غوري سمنت او داسې نورو لسګونو سوداګریو کې هغه پیسې په کار اچولي چې د خلکو امانات ګڼل کیږي. او اوس چې د دې پیسو برخلیک معلوم نه دی او کابل بانک د جدی ستونزو سره مخامخ شوی دی، د مالیې چارو وزارت د سرچینو په وینا، دولت څو سوه میلیونه ډالره دې بانک ته بیلې کړي چې د خلکو امانات ورباندې پرې کړي، او دا بی له دې چې  له فساد او لوټ څخه د دولت  ملاتړ وښيي، بله مانا نلري. که داسې نه وي، نو دولت ولې او په کوم حق، عامه پیسې د یو خصوصي بانک د ژغورنې لپاره کاروي، شاید هم د دولت استدلال په دې اړه قانوني اساس ولري!!
په هر صورت، په طبقاتي ټولنې او دولتونو کې، بانکونه د خلکو د لوټولو او فساد سرچینې دي او دولت په ټول توان سره هڅه کوي چې په هر ډول، څه په مالي او څه هم په ادارې مرستو، دا د لوټ او فساد مرکزونه خوندي وساتي، څه چې کټ مټ زمونږ په هیواد کې د کابل بانک په اړه دم مهاله ادامه لري.

عبدالرحمن محمودي د آزادۍ د لارې مخکښ مبارز


عبدالرحمن محمودی په ۱۲۸۸ کال کې د کابل ښار په تنورسازي کوڅې کې وزیږید. پلار یې د دولت ټیټ پوړی کارکوونکی و او نیکه یې د کتاب پلورلو هټۍ درلوده. محمودي په ځوانۍ کې هڅه کوله چې د خپل بیوزلي پلار د ژوندانه لګښتونه پوره اور ورسره مرسته وکړي. کله چې د هغه مور وفات شوه، هغه لرګي او سکاره پلورل او بل هر مجاز کار یې سرته رساوه څو خپلې کورنۍ ته یوه مړۍ ډوډۍ پیدا کړي. 
محمودي له دې ټولو ستونزو، کړاونو، لوږې او بیوزلۍ سره سره د کابل طبي پوهنتون ته لاره پیدا کړه او په ۱۳۱۶ کال کې ورڅخه فارغ شو. هغه د یوې مودې لپاره د هرات په روغتون او د څه وخت لپاره د کابل په علي آباد روغتون کې دنده تر سره کړه. محمودي د طبابت تر څنګ سیاست ته هم مخه کړه. هغه چې د خپل ولس واقعي خدمتګار و، غوښتل یې نه یوازې له فزیکي پلوه بلکې له ذهني، ټولنیز او کلتوري اړخه هم د خپل ولس درملنه وکړي.
د افغانستان سیاسي او ټولنیزو شرایطو محمودي سیاست ته ورننویست. بیوزلي او د هاشم خان حکومت بې سارې ظلم او استبداد نه یوازې محمودي بلکې هر پوه او بااحساسه ځوان پوزې ته رسولی و. په هغه وخت کې د لومړي ځل لپاره میرغلام محمد غبار د «زموږ اقتصاد» تر نامه لاندې لیکنې کې دغه چوپتیا ماته کړه، چې په پايله کې د وزیرانو مجلس لخوا احضار شو. د «اصلاح» ورځپاڼې مدیر مسوول محمد قدیر تره کی د نوموړې لیکنې د خپرولو په جرم له خپلې دندې لیرې کړای شو. سلطنتي کورنۍ د هر روښن اندي په وړاندې جدي غبرګون ښکاره کاوه، خو له دویمې نړیوالې جګړې وروسته چې په ډیرو هیوادونو کې نويو سیاسي غورځنګونو سر راپورته کړ او ګوندونه جوړ شول، سلطنتي کورنۍ هم مجبوره شوه په هیواد کې دموکراسي اعلام کړي.
ډاکتر عبدالرحمن محمودي د همدې دورې یوه تر ټولو ځلانده روښن اندې څیره ده چې په خپلې میړانې او پوهې سره یې وکړای شول نور روښن اندي پر خپل ځان راټول کړي. د هغه شخصیت هومره د پام وړ و چې ټولو د هغه وخت ټولو مورخانو او روښن اندو ورته احترام درلود.
ډاکتر محمودي د لومړي ځل لپاره د ۱۳۲۷ کال د ښاروالۍ په ټاکنو کې د افغانستان سیاسي ډګر ته ورننوت. هغه په خپلو عمومي ویناو کې انتقادي خبرې مطرح کولې چې د کابل ښاریانو له تود هرکلي سره مخامخ کیدو. دې کار د محمودي ټولنیز ارزښت په ډاګه کړ، خو په کراتو د خپلو انتقادي او تندو ویناو له کبله بندي شو. 
کله چې هاشم خان له حکومت څخه لیرې شو او شاه محمود خان د هغه پر ځای واک ته ورسید، سیاسي فعالیتونو ته وخت ورکړل شو. سیاسي ګوندونو او آزادو خپرونو یو په بل پسې سر راپورته کړ. د «ویښ زلمیانو ګوند» د محمد رسول خان پښتون په مشرۍ جوړ شو، «حزب وطن» د میرغلام محمد غبار لخوا تاسیس شو او عبدالرحمن محمودي هم د «حزب خلق» بنسټ کیښود. له هغه ځایه چې هغه تل د ولس او بیوزلو فکر درلود، له دې کبله یې د خپل ګوند نوم «حزب خلق» او د جریدې نوم یې «ندای خلق» کیښود. د دغې خپرونې د امتیاز خاوند په خپله محمودي و. 
ډاکتر عبدالرحمن محمودي د ملي شورا په اوومې دورې کې (۱۳۲۸ تر ۱۳۳۱) د کابل ښاریانو ۱۴۰۰۰ رایې خپلې کړې او پارلمان ته یې لاره پیدا کړه. هغه په پارلمان کې د سلطنت لخوا د ظالمانه قوانینو په وړاندې په میړانه ودرید او تل به یې له دموکراسۍ څخه ملاتړ کاوه. محمودي د دغې شورا په اتمې دورې کې له ټاکنو څخه دوه ورځې وړاندې بندي شو. محمودي د شورا د اتمې دورې (۱۳۳۱ تر ۱۳۳۳) له پيلیدو څخه وړاندې یو وار بیا د ټاکنیزو سیالیو پر مهال د سلطنتي نظام په وړاندې تندې او انتقادې خبرې وکړې چې نظام زغملی نشوې. له دې کبله، هغه له شپاړلس نورو مبارزانو سره یو ځای د ۱۳۳۱ کال د چنګاښ په ۱۸ بندیان شول.  
میرغلام محمد غبار او د وطن ګوند یو شمیر غړي او ډاکتر رحیم محمودي کلونه په زندان کې پاتې شول. یوازې څوک چې تر پایه په زندان کې پاتې شو، هغه محمودي و، هغه هیڅکله تسلیم نشو، او سره له دې چې سخت ناروغ و، پر خپل فکر او باور تر پایه ولاړ و. ویل کیږي چې هغه په زندان کې «خپل نظرات د پیازو په اوبو او د ګوګړ په ډکي لیکل او د خپلې بسترې لاندې یې پټ ساتل». محمودي له خوشې کیدو وروسته لا یوه اونۍ په کور کې تیره کړې نه وه چې د علي آباد په روغتون کې د تلې په دویمه نیټه د تل لپاره سترګې پټې کړې.
ډاکتر عبدالرحمن محمودي د افغانستان د مبارز او روښن اندي غورځنګ یوه تر ټولو ځلانده څیره ده چې د لومړي ځل لپاره یې په هیواد کې د پرمختللي او مترقي غورځنګ بنسټ کیښود. د محمودي د کورنۍ زیات غړي لکه رحیم محمودي، لطیف محمودي، عبدالله محمودي او یو شمیر نور د هغه د فکر او اندیښې لارویان پاتې شول.

دست رد اکثریت مردم بر سینه انتخابات پارلمانی

انتخابات پارلمانی 27 سنبله بدتر از چند انتخابات گذشته برگزار شد و اکثریت مردم افغانستان دست رد برسینۀ این انتخابات زده و آنرا تحریم نمودند. این انتخابات با چنان تقلب، جعل کاری و زورگویی همراه بود که کمتر کسی باور به حداقل درستی این انتخابات دارد. برای برگزاری این انتخابات که بیش از 120 ملیون دالر "کمک" خارجی ها برآن به مصرف رسید و حدود صد هزار نیروی امنیتی به تأمین امنیت آن موظف بودند، بالاخره با شرکت حدود 30 درصد از مردم افغانستان، برگزاری مسخره ای را به نمایش گذاشت. درین انتخابات که افراد قاتل، زورگو، خونریز، فاسد و وابسته به استخبارات  بیرونیان در کنار دهها نفر دیگر شرکت کرده بودند، مردم را با نفرت از شرکت درین انتخابات وا داشت، بگذریم ازینکه بسیاری از مردم، عملکرد پارلمان گذشته را دیده بودند که چه کسانی در آن حضور داشتند و چه کارهای را انجام دادند. به این خاطر با هر که روبرو می شدی بی مکثی می گفتند «در پارلمان گذشته چه کردند که بازهم رای بدهیم».
درین کمپاین هزاران دالر به مصرف رسید و هر یک از کشور های بزرگ و منطقه با دادن پول، کوشش  نمودن تا عوامل خود را به ولسی جرگه بفرستند. این رقابت در حقیقت نه میان کاندیدان که در پشت پرده میان کسانی بود که به بخشی از کاندیدان پول و امکانات می دادند.
کارت های جعلی، پاک شدن رنگ، خراب بودن سوراخ کن، نبود مُهر برای مهر زدن برگ های رای دهی، مداخله دست اندرکاران انتخابات در نظر رای دهندگان، تشویق مردم در کنار سایت های رای دهی برای  دادن رای به اشخاص خاصی، حتی داخل شدن افراد مسلح زور مداران در مراکز رای دهی، تخلفاتی بود که به طور گسترده و بلااستثنا در تمام ولایات وجود داشت و برای هر آدم با سواد و بی سوادی نشان داد که این انتخابات با چی مداخلات و جعل کاری های همراه است و وکلای که از این طریق به پارلمان می روند چه معنی و مفهومی دارند. اینکه برای خریداری چنین رنگ های بدل و سوراخ کن های دیسی چه پول هایی به فساد رفته از روی عملکرد آنها می توان تشخیص داد که اگر چنین نمی بود چرا افغانستان دومین کشور فاسد جهان می شد.
مردم افغانستان در پارلمان گذشته دیده بودند که قاتلان فرزندان شان چگونه «منشور مصالحۀ ملی» را امضاء کرده و در ظاهر با این تصویب دستان شان که تا شانه در خون ملت افغانستان گور بودند را پاک نمودند و کرزی هم که لحظه ای از مغازله با قاتلان مردم و جنگسالاران دست بردار نیست بر این منشور مهر گذاشت و آنرا توشیح کرد و فکر می کنند که اگر اینان با پول و زوری که دارند اینبار نیز به پارلمان بروند، چه منشور های دیگری ازین قبیل  را به امضا خواهند رساند. لذا ضرورت رای دهی را ندیده و در مجموع نارضایتی های که از عملکرد خارجی ها و دولت نیز نزد مردم وجود دارد، نخواستند به چنین انتخابات پر از تقلب و جعل کاری بروند. بعضی ها فکر میکنند که این کاندیدان با رفتن به پارلمان فقط به فکر حرام و حرام خوری هستند و در صورت رای دادن به آنها درین حرام خوری سهیم خواهند گشت، لذا از دادن رای ابا ورزیده، سر بی درد خود را پر درد نساختند. اما مطمئناً که کمیسیون تعداد رای دهندگان را چند برابر بیشترد از اصل آن اعلان خواهد کرد و به خود خواهد بالید.
انتخابات 27 سنبله نشان داد که مردم افغانستان چه نفرتی نسبت به جانیان سی سال گذشته دارند و هر چه که کمیسیون برگزاری انتخابات و بعضی از مداهان پیرو فساد کنونی و شریکان غارت و چپاول با سر و وضع مدنی در رسانه ها تلاش نمودند تا مردم را بنام «مسوولیت ملی» و «پروسه ملی» تشویق به شرکت در آن نمایند، اما چون بسیاری از مردم وضعیت کنونی را شناخته و میدانستند که اینبار نیز بهتر از گذشته دسته گلی به آب نخواهد رفت، لذا براین همه تبلیغات چلیپا کشیده و از شرکت در انتخابات دست کشیدند. وقتی بسیاری از مردم به این باور بودند که وکیلان پیروز از قبل تعیین شده، چه ضرورتی به شرکت درین انتخابات پر سرو صدای میان خالی داشتند؟ برخی هم در جریان انتخابات وقتی زور گویی و تقلب ها را به چشم دیدند بدون اینکه رای بدهند، دوباره به خانه های شان برگشتند.
پارلمان جدید به هیچ عنوان بهتر از پارلمان گذشته نخواهد بود. آنانی که درین کمپاین هزاران دالر پول مصرف کرده اند، با رفتن به پارلمان تلاش خواهند کرد تا هر چه زود تر این پول ها را با مکیدن خون توده های مردم دوباره به دست آورند و مثل وکلای گذشته به قصر ها، لکزیس ها و ده ها نوکر و چوکر برسند، کمتر به پارلمان بیایند و بیشتر به کسب «شریف» کمیشن کاری بپردازند و وزرای «بیچاره» را زیر فشار قرار دهند، به قرارداد ها دست یابند، سرمایه گذاری کنند و با چکر های خارج و در خوش وبش با شبکه های استخبارات  بیرونی کیف نمایند.