افغانستان له لومړي بن څخه تر دویم بن پورې.

د ۲۰۱۱ کال د ډسمبر په پنځمه نیټه په جرمني کې د افغانستان په هکله د بن دویمه غونډه جوړه شوه. د افغانستان دولت په ګډون د سلو په شاوخوا کې هیوادونو او نړیوالو سازمانونو په دغې غونډې کې ګډون وکړ. په دویم بن کې د سلو هیوادونو ګډون په خپله څرګندوي چې افغانستان د پردیو د موخو قرباني دی او باید د تیرو لسو کلونو په څیر لږ تر لږه د لسو راتلونکو کلونو لپاره د جګړو په لمبو کې وسوځي. 

د طالبانو له ړنګیدو سره سم د ۲۰۰۱ کال د نوامبر په ۲۷ نیټه د لومړي بن غونډې خپل کار پیل کړ. په دغه کنفرانس کې څلورو ډلو (له پیښور څخه د پیر ګیلاني کورنۍ- له قبرس څخه جلیل شمس، اسحاق ګیلاني، همایون جریر، تندر او جبار تقوا- له روم څخه د ظاهرشاه کورنۍ، ستار سیرت، ډاکترعبدالرحمن، حامدکرزی، زلمی رسول، رهین او نور- او له افغانستان څخه د شمال ټلواله) ګډون کړی و. یو شمیر نور هم د څارونکو په توګه د انجوګانو او نورو سازمانونو په استازیتوب رابلل شوي وو. د بن په تعییناتو کې حامدکرزی د لنډمهالې ادارې رییس، قسیم فهیم مرستیال او د دفاع وزیر، او سیماسمر مرستیاله او د ښځو چارو وزیره وټاکل شول. هغو کسانو چې د بن په لومړۍ غونډه کې ګډون کړی و، ټول د افغانستان د تیرو درې لسیزو په ناخوالو کې ښکیل او د افغانستان د خلکو لخوا ورته د شک په سترګه کتل کیدل.

د بن په کنفرانس کې فیصله وشوه چې د حامد کرزي په مشرۍ لومړی شپږ میاشتنی لنډمهاله دولت جوړ شي او په دې ترڅ کې د ملګرو ملتونو د سوله ساتنې ځواک چې وروسته د آیساف په نوم مشهور شو، له ۸۵۰۰ ځواکونو سره افغانستان ته راشي او د کابل او نورو سیمو امنیت ونیسي، خو د امریکې په مشرۍ د ائتلاف ځواکونو په هکله څه ونه ویل شول چې د ترهګرۍ پر ضد جګړې تر نوم لاندې افغانستان ته راغلي وو.

 د طالبانو د ړنګیدو په درشل کې د شمال ټلوالې مشرانو د کابل د نیولو لپاره ځانونه چمتو کړي وو او د ب۵۲ الوتکو په لیدلو سره په خپلو جامو کې نه ځاییدل. د دوي مشرانو له امریکایي ځواکونو څخه غوښتل چې کوم بمونه چې دوی په افغانستان کې استعمالوي، کوچني دي او باید «غټ غټ» بمونه پر افغانانو ووروي. له دې کبله له بن کنفرانس او د بهرنیو چارو وزیر په توګه د ډاکتر عبدالله او د کورنیو چارو وزیر په توګه د یونس قانوني له ټاکل کیدو وروسته، هغوی له آیساف سره دغه پریکړه  لاسلیک کړه: «آیساف بشپړه او بلامانع آزادي لري چې د افغانستان په خاورې او هوا کې حرکت وکړي، له هر یو سیاسي، ټولنیز او دیني مشر سره چې لازم وي، اړیکه ونیسي، آیساف او مرستندویه ځواکونه یې د هر ډول شرایطو او په ټول وخت کې د مجازات وړ هر ډول جرم یا خطا چې د هغوی لخوا د افغانستان په خاورې کې تر سره شوي وي، د خپلو ملتونو د قضایي چارواکو تر تابعت لاندې به وي او له هر ډول نیولو او بندي کیدلو څخه به خوندي وي. آیساف به له هر ډول مالیې، ټکس او ګمرک څخه معاف وي.» دا د افغانستان د پلورلو د لاسلیک پیلامه وه. له دې وروسته لخضر براهیمی چې له خلیلزاد سره یې په ګډه د امریکې د ګټو لپاره کار کاوه، په بیشرمۍ اعلان وکړ: «موږ د سولې لپاره عدالت قربان کړ.» خو دا سوله یوازې د امریکې امپریالیزم د ګټو لپاره قربان شوه، نه د خلکو لپاره.

امریکایيانو د طالبانو له ړنګیدو وروسته په افغانستان کې ظاهراً درې هدفونه اعلان کړل: له ترهګرۍ سره مبارزه، له مخدره توکو سره مبارزه او دولت جوړونه. له ترهګرۍ او مخدره توکو سره مبارزه دوه هغه سترې پلمې وې چې د لومړي ځل لپاره امریکایي ځواکونو د افغانستان په خاوره باندې پښې کيښودې. که څه هم امریکایيانو په افغانستان کې دولت جوړ کړ، خو دغه دولت یوازې د امریکا او نورو سترو پانګه والو هیوادونو د ګټو ساتلو لپاره جوړ شو، نه د افغانستان بیوزلي ولس لپاره. د ترهګرۍ او مخدره توکو په وړاندې مبارزه هم د امریکاییانو لخوا په «بریالي» ډول تر سره کیږي، ځکه بهرنیو سرتیرو په تیرو لسو کلونو کې د بې ګناه خلکو د کورونو، بڼونو، کلیو او بانډو په ویجاړولو او د خلکو په وژلو سره ثابته کړه چې د دوی د ترهګرۍ او مخدره توکو ضد جګړه څه معنا لري.

له لومړي بن سره سم پر افغانستان باندې د پردیو هیوادونو د سرتیرو یرغل په دې نوم تر سره شو چې د افغانستان په څیر کنډواله هیواد به د سولې، سوکالۍ او پرمختګ په لور بیایي، ځکه دوی خلکو ته سره او شنه باغونه ښودلي وو، خو هغه کسان چې د امپریالیزم په ماهیت او د پردیو تر واکمنۍ لاندې د ژوند کولو په معنا پوهیدل، د پردیو سرتیرو ته یې د تیري کوونکو په سترګه کتل او په دې هم پوهیدل چې دوی به هیڅکله د افغانستان ځپلي او دردلیدونکي ولس ته سوله او سوکالي ورپه برخه نه کړي، بلکې افغانان به هره ورځ د خپلو عزیزانو د وژلو او د خپلو کورونو او کلیو د ویجاړولو شاهدان وي.

د بن له لومړۍ غونډې څخه پوره لس کاله تیر شوي. د بهرنیانو د ژمنو پر بنسټ باید د میلیاردونو ډالرو په لګولو سره افغانستان په پرمختللي هیواد بدل شوی وای، خو لا تر اوسه کابل د یوه عصري ښار بڼه غوره کړې نه ده، لیرې پراته ولایتونه او ولسوالۍ خو اصلاً مطرح نه دي. اداري فساد، مالي مافیا، جنګسالاري، د ځمکي مافیا، د مخدره توکو مافیا، د خلکو بیوزلي او د طالبانو او نورو ترهګرو نه ځپل او هغوی ته لاوده ورکول د لومړي بن سوغات وو.

دویم بن هم د لومړي بن په څیر د افغانستان پر اشغال ټینګار وکړ، ځکه یوازې یې نه پریږدي!! دویم بن پرته له دې چې د خلکو کړاونه لازیات کړي، بل څه به ونکړي. هیڅ بهرنی هیواد په ځانګړي توګه ستر پانګه وال هیوادونه نشي کولای د افغانانو لپاره سوله او سوکالي راولي، ځکه دوی په خپله د جګړو او ناکراریو اصلي عاملان دي. جګړه او ناکراري د سترو پانګه والو هیوادونو د بقا او په خپلو هیوادونو کې د بحرانونو او کړکیچونو د مخنیوي لپاره تر ټولو ښه ابزار ګڼل کیږي. له راډیو آزادۍ سره یوه تن په ځواب کې وویل: په لومړي بن کې یې څه ...ول وکړل چې په دویم بن کې به یې وکړي.  

عهد و پیمان

پیام آمد مرا از سوی یاران

که برخیز و بیا تو از بدخشان

به کابل شوری برپا گشته امروز

ز هجر نابهنگامیم حیران

صف فرهنگیان بی نور گشته

دل خورشیدیان گردیده بریان

همی نالند همرزمان پاغر

ز هرات و فراه و از نورستان:

«تو بودی رهنما و رهبر ما

درین پیچیده راه و تیره دوران

نه لرزیدی تو در راهی که رفتی

به هر گامت حقیقت گفتی عریان

تو می افگندی نور علم و دانش

به هلمند و به غورات و بدخشان

تخارستان نگین شعرهایت

نوشتی از غم و درد ارزگان

شمال کشورت چون توته ی دل

ز فاریاب تا مزار و هم سمنگان

جنوب و زخم های خونچکانش

بودت چون مردمک های دوچشمان.»

نظام زندگی آخر همین است

کند "حارث" به راهش عهد و پیمان

های نورانی!

بصیر نورانی

های نورانی!

راهت چون خورشید
می درخشد

و یادت چون ماه.

زیستن را از تو آموختیم

و بر مرگت نیز

            غبطه می خوریم.

خود گفته بودی

و ما را بیاد است:

"خورشید را دریابیم

            و بدانیم

که شب را پایانی هست

و سیاهی را انجامی."

های نورانی!

سینه های ما

منزلگه یادها و آموزه های توست.

در هر پیچ عشقی که می سوزیم

و در هر خم امیدی که سر از خاک بر می داریم

با تو ایم.

با دردهایی بسر می بریم که
تو را زادند

و غم هایی را به دوش می کشیم

که تو را تا جاودانگی

                            بردند.

تنها نه ما

هر لاله، که بر سینه ی عشقی گل می دهد

هر موج، که بر فرق توفانی قد
می کشد

برای تو در غوغاست.

از دستی که در آتش داشتی

سرما همچنان تحمل پذیر خواهد بود.

از امیدی که در قلب ها کاشتی

فصل درو فرا خواهد رسید

مالامال بار و

باور

سرشار سرخ و

گل.

پيام تسليت

هيئت تحريريۀ «پيشرو» حادثۀ تروريستی روز سه شنبه 15

قوس را كه در آن ده ها تن از هموطنان بی گناه ما كشته و

زخمی شدند، به شدت تقبيح نموده، به خانواده های بازماندگان

تسليت گفته و خود را در غم و اندوه شان شريك مي داند.  

زمستان می آید، گرسنگی در راه است

در حالیکه پس از یورش نیروهای امپریالیستی میلیاردها دالر به افغانستان سرازیر شده و دولت کرزی و غرب همه روزه از دستاوردها و پیشرفت های چشمگیر اقتصادی، سیاسی و فرهنگی داد میزنند، افغانستان با گذشت هر روز در باتلاق فقر، بیکاری و ناامنی بیشتر فرو می رود. تازه ترین گزارش آکسفام، نهاد امدادرسان بریتانیایی نسبت به بحران بزرگ غذایی در کشور که به دلیل خشک سالی ها روی خواهد داد هشدار میدهد. به اساس بررسی های این نهاد 3 میلیون نفر در 14 ولایت کشور با خطر گرسنگی روبرو اند. آکسفام میگوید، سیلاب ها سبب از میان رفتن کشتزارها شده و ناامنی نیز چالشی است که مانع فعالیت سازمان های کمک رسانی به آسیب دیدگان میشود. تهدیدها از بروز بحران گستردۀ غذایی به حدی است که وزارت زراعت فراخوان جهانی داد و از کشورهای کمک کننده خواست به دادش برسند. به اساس ارزیابی این وزارت، 400 هزار خانواده با کمبود موادغذایی مواجه بوده و 600 میلیون دالر را برای مقابله با گرسنگی تقاضا کرده است. وزارت صحت عامه نیز از افزایش بیماری های گوناگون نگرانی دارد و 22 میلیون دالر را برای مبارزه با آن از کشورهای کمک کننده خواسته است. به گفتۀ مقامهای دولتی هم اکنون چهار تا پنج میلیون تن در کشور زیر خط فقر قرار دارند.

فقر و گرسنگی در حالی میلیون ها شهروند افغان را تهدید می کند که زمستان در راه است و مسیرهای مواصلاتی مناطق سردسیر کشور مانند ولایت های بدخشان، بامیان، غور و دایکندی برخی اوقات در ماه دوم فصل خزان به دلیل برف باری ها مسدود میشود.  

این چالش همه ساله به ویژه در فصل سرما بیشتر دامنگیر کشور میشود و قربانیان آن رنجبران بیچاره و فقیری اند که پول زندگی یک شبانه روز شان را ندارند، نه آنانیکه در بلند منزلهای مجلل و با مجهزترین امکانات لم داده اند و به فکر استثمار هرچه بیشتر کارگران و سایر رنجبران هستند. دولت کرزی که همه ساله میخواهد با وعده و وعیدهایش زحمتکشان را فریب دهد امسال نیز دست به کار شده و کارزار فراخوان راه انداخته است اما سال نیکو از بهارش پیدا است. زیرا دولت ثابت کرده که در چنین مواردی چقدر بی کفایت و ناتوان است و همین حالا قضیه از چندین جهت می لنگد. صرف نظر از اینها، در صورت رسیدگی عاجل سازمانهای امدادرسانی نیز کمک ها در گام نخست به آنانیکه واقعاً نیازمند اند نمیرسد و به چنگ معامله گران و دست اندرکاران فساد می افتد، و دیگر اینکه کمک ها زمانی خواهد رسید که دیگر بحران فراگیر شده و به آسانی قابل مهار نیست. 

باری، نگرانی ها از بحران غذایی و یورش گرسنگی در حالی مطرح میشود که اقتصاد کشور به سوی خصوصی سازی در حرکت است و از سوی دیگر کمپنی های فراملیتی امپریالیستی برای چاپیدن معادن کشور در رقابت اند و مقامهای حکومت کرزی نیز در فساد و آلودگی غرق شده و در فکر پر کردن کیسه های خود هستند و هم و غم اندکی نیز در مورد 3 میلیون انسانی که با تهدید گرسنگی روبرو اند، ندارند.

یکسو انسان از فرط گرسنگی و فقر فرزندانش را می فروشد، علف میخورد، به فحشا کشانده میشود، برای پیداکردن لقمه نانی به کشورهای دور و نزدیک مهاجرت می کند، انتحاری میشود، به مافیا و طالبان مسلح می پیوندد اما آنسوتر یک اقلیت کوچک بر دارایی 95 درصد توده های فرودست لم داده و هر روز چاق تر شده و هرچه بیشتر به شیره کشی رنجبران می پردازد.

یکسو فقر و بی روزگاری بیداد می کند و سوی دیگر از دسترنج کارگران و فرودستان بلند منزل و ویلا ساخته می شود. در چنین شرایط و روزگاری است که نیاز طرد چنین مقامات و چنین دولت هایی حس می شود. پرولتر و رنجبر نباید دست تضرع بلند نمایند و یا از رژیمی که حامی منافع آنان نیست چیزی بخواهد. این رژیم از کارگر نیست که به او نان، کار، خانه، لباس و عزت دهد، این رژیم از فرودستان نیست که آنان را بیمه کند. مردم به رژیمی نیاز دارند که از آنان باشد و به وسیلۀ خود شان رهبری و مدیریت شود.

ستراتیژیک تړون، «ملي حاکمیت» که ملي اسارت؟

لس  کاله کیږي چې افغانستان د بهرنیانو په ولکه کې دی او دا وخت د ۴۹ هیوادونو نږدې ۱۵۰ زره سرتیري وسله په لاس، زموږ ولسونه وژني، پر کلیو او بانډو مو بمباري کوي او له هیڅ ډول جنایت څخه ډډه نکوي؛ ان تر دې چې د افغان زیارکښو پرګنو مرګ او بیا ورباندې ملنډې او له جسدونو سره یې لوبې او د سپکاوي په توګه له هغوې سره عکس اخیستنه د دې جنایتکارانو ورځنۍ بوختیا جوړوي.

امریکا د نړیوالې امپراتورۍ په توګه د ۲۰۰۱ کال د اکتوبر په اوومه نیټه زموږ پر هیواد یرغل وکړ او په مستقیم او ښکاره ډول یې زموږ ټاټوبی په ښکیلاکمینه بدل کړ. که څه هم دا یرغل د «ترهګرۍ ضد جګړه»، «بشري حقونو» او «دموکراسۍ» په پلمه تر سره شو، خو په اصل کې د امریکې له هغه آسیايي ستراتیژي سره تړاو لري چې د خپلې امپراتورۍ د پراخوالي لپاره یې د پلي کیدو په حال کی ده. امریکا د دې لپاره چې د «وال سټریټ اشغال کړئ» فریادونه دننه په کور کې غلي کړي او د بیوزله زیارکښو ولسونو د وینو په زبیښلو لا ګټه تر لاسه کړي، بله هیڅ لاره نلري، مګر د استعمار ناوړې، خونړۍ او له جنایتونو ډکه لاره. د همدې موخې لپاره، امریکې زموږ پر هیواد برید وکړ او له یوې لسیزې وروسته، اوس د دویمې لسیزې (د میشته کیدنې لسیزې) په درشل کې ده او ښایي دا میشته کیدنه «قانوني» کړي، چې د همدې کار لپاره یې له ډیرې مودې راپدیخوا د افغانستان له اوسني دولت سره د اوږدمهال ستراتیژیک تړون د لاسلیک کیدنې تبلیغات پیل کړي دي.

د افغانستان د دولت لوړپوړي چارواکي، تنظیمي جنګ سالاران، سرکاري تکنوکراتان، مدني ټولنه او فرمایشي «کارپوهان» چې د «نړیوالې ټولنې» او په ځانګړي توګه د امریکا «دوستان» دي، «د هیواد د ملی حاکمیت»، «د ګاونډیو د لاسوهنې د مخنیوي» او «نړیوالې ټولنې ته د اړتیا» تر شعارونو لاندې په یوه خوله او په ښکاره توګه له امریکا سره د اوږدمهاله ستراتیژیک تړون د لاسلیک کولو غوښتونکي دي. د امریکا د ګټو خوندیتوب او د «دوستانو» د دایمي منافع تضمین د دې تړون اصلی منځپانګه ده، له همدې امله د حامدکرزي دولت د لومړنۍ هڅې په توګه د لړم په ۲۵ مه، ۲۰۳۰ کسان چې ټول د دې ستراتیژیک تړون د لاسلیک کولو مینان وو، راغونډ کړل او ګډونوالو د «ملي حاکمیت تر نامه لاندې» په ۷۶ مادو کې «مشورې» وړاندې کړې او د دې لپاره چې امریکا «زمریان» وساتي، امریکې ته یې د «پوځي تاسیساتو» (پوځي اډو) د ورکولو پریکړه وکړه، چې عملاً د هیواد د پلورنې بیه یې په کال کې یو ملیارد ډالر وټاکله!!! ټاکل شوې دا «مشورې» چې د ولسمشر لخوا منل شوې دي، د پارلمان لخوا تصویب او وروسته له هغې له امریکې سره ستراتیژيک تړون چې دمګړۍ ۹۰ سلنه یې بشپړه شوې، خو جزییات یې لا څرګند نه دي، لاسلیک شي.

د دې دودیزې جرګې پایله چې له لومړیو شیبو څخه له فرمایش سره مل وه، ټولو زیارکښو ولسونو ته څرګنده وه. هغه ولس چې هره ګړۍ په بمباریو کې وژل کیږي، کورونه یې تلاشي کیږي، اولادونه یې په اسارت کې ژوند کوي، ۹ میلیونه یې له لوږې او فقر سره مخ دي خو بهرنیان ورته د اسارت په موخه مدرن او عصري زندانونه او جیلونه جوړوي او خویندې او میندی یې په سپو داړل کیږي، منطقاً نشي کولای له داسې ستمګرو سره د «اوږدمهاله دوستۍ» لاس ورکړي. دا کار یوازې هغه کسان کولای شي چې د بهرنیو په شتون کې په ناز او نعمت کې ژوند کوي، مقام ته رسیږي، سرکاري ګوندونه جوړوي، ائتلافونه رامنځته کوي، پانګې اچوي، د خلکو شتمني لوټي، انجوګانې لري، بانکونه جوړوي، ښارګوټي لري، له دې یا هغه سفارت سره دوستي لري، د بهرنیو چارو وزیران یې سفارتونو ته رابلي او...

د افغانستان زیارکښه او نیستمن ولس د تاریخي تجربو په رڼا کې په دې ښه پوهیږي چې هیڅ استعمارګر، هیڅ بهرنی هیواد او هیڅ بهرنی دولت نشي کولای په خپل شتون، په «پوځي تاسیساتو»، په پوځي اډو او په «اوږدمهاله ستراتیژیک تړون» سره هغوې ته آزادي، هوساینه، ځمکنۍ بشپړتیا، خپلواکي، هوساینه او ښیرازه ژوند ورپه برخه کړي، دا یوازې ولسونه دي چې کولای شي د استبداد او استعمار بلاګانې په خپلو لاسونو تري تم کړي. هر هغه څوک چې د دې پر ځای چې ولسونو سره مرسته وکړي څو ژر تر ژره دا بلاګانې په ګونډو کړي، په بیلابیلو عباراتو او جملو هڅه کوي دا دوه بلاګانې سینګار کړي، هغه غلام ته پاتې کیږي چې پر خپلې غلامۍ ویاړي.

 یو انقلابي او ولسي لیکوال او لارښود لیکلي دي: «هیڅوک د دې لپاره ګناهکار نه دی چې برده نړۍ ته راغلی دی، خو هغه برده، چې نه یوازې د خپلې آزادۍ لپاره کوښښ نه کوي، بلکې خپله برده ګي موجه ګڼي او هغه ته زیب او زینت ورکوي، هغه پست فطرته نوکر دی چې طبعاً په انسان کې د قهر او کرکې او سپکاوي حس راپاروي.»

نو د دې لپاره چې له برده ګۍ څخه خلاص شو، باید د خپلې آزادۍ لپاره کوښښ وکړو او په سینګار شویو عبارتونو او غولونکو جملو برده ګي سینګار نه کړو، که چیرې هر څوک داسې وکړي، ولسونه حق لري هغه ته په کرکه وګوري، سپکې سپورې ورته ووايي او د پست فطرته نوکر په توګه یې ورټي، تحقیر یې کړي او د قهر په لمبو کې یې وسوځي!

نگاهی به مفاهیم مداخله و تجاوز

با آغاز لشکرکشی امریکا و همپیمانان اش به افغانستان، کاربرد کلمات مداخله و تجاوز در بین طیف های وسیعی از افغانها نظر به مواضع سیاسی شان از هر زمانی بیشتر دیده می شود. بعضی ها این لشکرکشی را مداخله و برخی ها آن را تجاوز میدانند، اما عدۀ دیگر با هزار نیرنگ و حیله تلاش دارند که این لشکرکشی را «نقطۀ عطف» در تاریخ کشور ما ثابت ساخته و آن را «چانس طلایی» برای مردم ما به اثبات برسانند. اینکه چه تفاوت های بین مداخله و تجاوز وجود دارد و آیا حضور نظامی امریکا و متحدانش زیر نام «مبارزه علیه تروریزم» در کشور ما مداخله است یا تجاوز، لازم است تا تفاوت ها و تمایزات این دو مفهوم به بررسی گرفته شود تا بهتر بتوانیم اوضاع سیاسی افغانستان خود را به بررسی بگیریم.

مداخله به حالت سیاسیی گفته می شود که کشور مداخله گر با استفاده از نفوذ و قدرت سیاسی- اقتصادی خود، بر شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی یک کشور طوری تأثیر بگذارد که فعالیت های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن کشور بر وفق مرادش به پیش برود. طور مثال کشور مداخله گر به منظور مهیا نمودن زمینۀ فروش محصولات اقتصادی خود در کشور دیگر، توسط جاسوسان داخلی و خارجی اش، تلاش می نماید که وضعیت اقتصادی کشور مطبوع را طوری آماده نماید که کالاهای اقتصادی آن کشور به قیمت دلخواه به فروش برسد. یا کشور مداخله گر با استفاده از جواسیس خود میخواهد در سیاست خارجی کشوری که در آن مداخله نموده، به نفع خود استفاده نماید.

در شرایط مداخله از نیروی نظامی استفاده نمی شود، اما مداخله میتواند زمینه را برای تجاوز فراهم نماید. با آنکه مداخله، تجاوز نیست ولی میتواند آغازی برای تجاوز باشد. کشور مداخله گر با جابجایی جاسوسان داخلی خود در چوکی های بلند دولتی، فرستادن مشاوران، متخصصین، استادان و سایر افراد و اشخاص در بخش های مختلف جامعه نفوذ نموده و تلاش دارد که از هر طریقی زمینۀ مداخله را مساعد نماید. درجۀ مداخله فرق می کند، امکان دارد که در برخی از کشورها این مداخله بسیار حاد باشد و حتی تا جابجایی یا تغییر وزراء نیز پیش برود. این حالت بستگی به وابستگی یک کشور به کشور مداخله گر دارد.

اما تجاوز به حالت سیاسیی گفته می شود که یک کشور با استفاده از امکانات نظامی و مالی اش بر کشور دیگر آشکارا یورش برده و دولت بر سر قدرت آن را سرنگون نموده و دولت دست نشانده و دلخواه خود را بر اریکه قدرت تکیه دهد. با آنکه برخی از تیوریسن های بورژوازی به این حالت سیاسی، «مداخلۀ بشر دوستانه» می گویند و آن را «نیاز مبرم» مردم کشوری که بر آن تجاوز نموده، میدانند، اما این اقدام، تجاوز آشکار دانسته می شود.

کشور متجاوز تمامی بخش های جامعه را تحت کنترول خود گرفته و هر نوع حرکتی را که بر ضد منافع خود ببیند، در نطفه خاموش نموده و حرکت های مردمی را توسط دولت دست نشانده اش با اقدام نظامی و یا غیر نظامی سرکوب می نماید. در این حالت تمامی حرکت های سیاسی، نظامی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و هنری دولت دست نشانده به اجازه و مشورۀ دولت متجاوز صورت گرفته و کوچکترین عملکرد دولت دست نشانده نیز زیر ذره بین اشغالگران به بررسی گرفته می شود.

اشغالگران قوای مقننه، قضائیه و اجرائیه را در اختیار داشته و بر عملکرد هر سه قوه نظارت مستقیم دارند. وزرا به اشارۀ متجاوزین بر کنار یا جابجا می شوند؛ اردو، پولیس، امنیت، شبکه های مخابراتی، برق، ترافیک، امنیت، معارف و سایر بخش های جامعه کاملاً در کنترول اشغالگران بوده و کوچکترین حرکت نیز زیر کنترول آنان می باشد. اشغالگران در وزارت خانه ها، ادارات دولتی و غیر دولتی به نام های مختلف مشاوران و جاسوسان خود را جابجا می نمایند.

با تمام این ها اشغالگران تلاش دارند که با استفاده از کلمات عوام پسند دموکراسی، انتخابات، آزادی بیان، جامعۀ مدنی، حقوق بشر، پلورالیزم سیاسی، مطبوعات آزاد و غیره مردم را فریب داده تا به کنه اشغال و تجاوز پی نبرند. اشغالگران تلاش دارند که مردم کشور مستعمرۀ خود را بیشتر از پیش مصروف زندگی و غم نان نمایند تا از افکار سیاسی و فعالیت های سیاسی دوری گزینند. تعدادی از اشغالگران آله های دست خود را با القابی چون کاندید اکادمیسین، آگاه امور سیاسی، کارشناس وغیره سر زبان ها نموده تا چرندیات و لاطائلات شان را از طریق رسانه های غیر مردمی به خورد توده ها داده تا بیشتر از پیش مردم را اغفال نمایند.

متجاوزین که به هدف تطبیق سیاست های استعماری و اشغالگرانۀ خود بر یک کشور تجاوز می کنند، هرگز به فکر رفاه، خوشبختی و سعادت مردم کشوری که بر آن تجاوز کرده نبوده، هر روز وضعیت زندگی عده ای معدودی از جاسوسان و سرسپردگانش بهبود یافته و به زندگی های افسانوی میرسند، اما اکثریت توده های زحمتکش به سوی نابودی، فقر، تباهی و فلاکت کشیده می شوند. فاصلۀ طبقاتی در هنگام اشغال بسیار وسیع شده و هر روز تفاوت های زندگی پولداران و فقرا بیشتر و بیشتر می گردد. 

در زمان اشغال برخی از سرسپردگان با تبلیغات وسیع رسانه ای و غیر رسانه ای شعارهایی به نفع اشغال سر داده و مردم را "نصحیت" می کنند که از این «چانس طلایی» استفاده نمایند و برخی ها اشغالگران را همکاران بین المللی دانسته و از هم صحبت شدن با آنان لذت می برند.

اشغالگران برای مهره های کلیدی و جواسیس خود به خاطر کارهای «بشردوستانه»، «خیرخواهانه»، «دادخواهانه» و تمثیل «دموکراسی» جوایز و مدال می دهند تا از کارکردهای شان قدردانی صورت گیرد. تعدادی از کسانی که این مدال ها و جوایز استعماری را اشغالگران دریافت می کنند، در عین حال سنگ خدمت به توده ها و مردم فقیر را بر سینه می زنند. اینان دریافت مدال ها و جوایز از سوی اشغالگران را توجیه تیوریک نموده و آن را «استفاده از تضاد میان امپریالیست ها» دانسته، با جبین گشاده اما سرِ خم برای دریافت آنها به سفارتخانه ها یورش می برند. اینان از دریافت جوایز و مدال های اشغالگران بیشتر از دیگران به وجد آمده و از زاویه های مختلف با رهبران متجاوزان عکس یادگاری می گیرند و دیوارهای دفاتر و پرورشگاه های شان را با آنها «مزین» می سازند. 

جاسوسی؛ لکۀ ننگ ابدی

كلمه جاسوس معمولاً به كساني اطلاق مي شود كه منافع كشور و ملت خود را فداي بيگانه ها نموده و در خدمت آنان قرار مي گيرند. اين عده در مقابل پول و امتيازات ديگر، در هر مقام و منصبي كه قرار دارند به خاطر خوش خدمتي به باداران خود، حاضر اند تا آنچه از آنان تقاضا مي شود يا آنچه را كه ميدانند يا ميتوانند براي شان انجام دهند.

ملت ما كه طي قرون متمادي از آزمون هاي سخت تاريخي موفق بدر آمده است، اما همين ملت سرافراز در اثر معامله های تني چند از وطنفروشان بزرگترين و بيشترين آسيب را متحمل شده است. در فروپاشي دولت اماني در كنار عوامل ديگر نقش شبكۀ استخباراتي انگليس به خصوص جاسوسان داخلي آن خيلي مهم و زيانبار بوده است.

سر آغاز تجاوز اتحاد شوروي كه با زمينه چيني جواسيس افغان تبار آن آغاز شد، ويراني 80 درصد از روستاها و زيربناهاي كشور، آوارگي حدود 5 مليون و مرگ نزدیک به دو مليون و معلول شدن صدهاهزار از هموطنان  ما را در پي داشت. برعلاوه اين تجاوز بعد از شكست، زمينه ساز مداخله و اشغال كشورهاي همسايه و دول غربي نيز گرديد.

پاكستان كه از مسئلۀ خط ديورند و نزدیکی افغانستان با هندوستان هميشه نگران بوده با آرزوي يك دولت ضعيف و وابسته در افغانستان، بيشترين سرمايه گذاري را براي تضعيف افغانستان انجام داده و تلاش نموده است که كشور ما را به حيث بازار مصرف بنجل هاي پاكستاني و منبع خوب مواد خام خود نگه دارد. بناءً با اتخاذ اين سياست در پرورش عوامل و جواسيس متعدد تا سطح رهبران تنظيم ها و قومندانان آن عمل نموده كه اين پروسه تا اكنون هم ادامه دارد.

ايران هم در اين راستا دست كمي از پاكستان نداشته و اهميت سرمايه گذاري روي عوامل نفوذي و استخباراتي در بين تنظيم ها را خوب درك كرده، تا جاييكه در زمان اشغال شوروي خود در صدد ايجاد گروه هاي نظامي در افغانستان برامد و از اين طريق مانند پاكستان مسبب جنگ هاي خونين تنظیمی و ريختن خون هزاران تن در كشور ما نيز گرديد. دولت ايران با استفاده از اين شيوه توانست بهره برداري اعظمي را در مسايل سياسي، فرهنگي، اقتصادي، سرحدي و استفاده از درياهاي افغانستان بنمايد.

عده اي ازكشورهاي منطقه مانند عربستان سعودي، شيخ نشين هاي حوزه خليج فارس، تركيه، ازبكستان و ديگران نيز با استفاده از عوامل نفوذي خود در افغانستان در ويراني كشور ما نقش زيانباري داشته اند و هر يك به سهم خود در تقويۀ گروه ها و افراد وابستۀ شان پول هاي كلاني را به مصرف رسانيده اند و می رسانند.

دول غربي به خصوص ايالات متحده و انگليس كه از گردانندگان و بازيگران اصلي بازی در سالهاي اخير بوده اند، سرمايه گذاري هاي بزرگي را روي عوامل خود داشته اند. سياست اين كشورها در چنين مسايل خيلي مرموز و چند پهلو بوده كه بعضي اوقات قومندانان ظاهراً در جنگ با نيروي نظامي اين كشورها كه از جواسيس خود شان بوده، افشاء شده و حتی به قتل رسیده اند.

بصورت عموم اين كشورها تلاش مي ورزند تا افراد شان را در حلقه هاي بالايی قدرت نصب نموده و در تصميم گيري هاي اساسي نقش داشته باشند يا حداقل از موضوعات مهم در اسرع وقت آگاهي يابند. ارگ رياست جمهوري، ارگانهاي امنيتي، تقنيني وغيره از جمله اهداف اين كشورها مي باشند.

اما نكتۀ جالب در اينست كه بسياري از اين جواسيس به يكديگر اتهام خيانت مي بندند تا خود را تبرئه كنند و ضرب المثل «ديگ به ديگچه مي گويد رويت سياه است» را بر خود تطبیق می کنند، يا گويا بعضي از اين جاسوسان «شريف» و بعضي ها «ناشريف» ميباشند زیرا جاسوسی برای یک کشور را «خدمت به مردم و وطن» و به کشور دیگر خیانت می دانند. طور مثال: جاسوسی و کار در راستای منافع پاكستان را خیانت می گویند اما کار برای منافع و جاسوسی برای ایران و کشورهای بزرگ امپریالیستی از جمله امریکا، انگلستان، فرانسه، ایتالیا، جاپان وغیره را «خدمت به مردم» وانمود می سازند. جاسوس، جاسوس است، برای این کشور و آن کشور ندارد، خواه پاکستان باشد، ایران، امریکا و یا کشور دیگری. همه بدون استثنا داغ سیاه و شرمناک جاسوسی را بر پیشانی خود حمل می کنند. اين عده بدون آنكه عرق شرم برجبين شان جاري شود و خجل شوند به وابستگي هايشان فخر مي فروشند. در محاسبه و دادگاه ملت جرم همه يكسان و نابخشودني بوده و لكۀ ننگ شان ابديست.

«موږ بی شمیره یو!، تاسو لږ ...»

انقلابي او ژمن هنرمندان تل له ولسونو سره یو ځای د هغو ناخوالو او ناورینونو په ضد اعتراض کوي چې د زبیښاکګرو او ښکیلاکګرو لخوا پر بیوزله زیارکښه ولسونو تپل کیږي. که چیرې یو هنرمند په داسې حال کې چې ولسونه راپاڅیدلي وي، اعتراض کوي، شعار ورکوي، سوکان پورته کوي او د غچ اخیستنې ترانې زمزمه کوي، چپ پاتې شي یا له ولسونو سره د ملتیا په ځای لا په خپلو کوڅه ای هوسونو کې ډوب وي او یا په شرمناکه توګه د غلیمانو په چوپړ کې د خپل ګوګل په لیلامولو بوخت وي، داسې هنرمند نه وجدان لري، نه درد پیژني او هغه بی ضمیره او شنډ انسان دی چې په هیڅ ډول ورته د ولسونو هنرمند ویلای نشو.

ویکتور خارا، د چیلي نامتو او مبارز ترانه ویونکي په څرګنده توګه ویلي دي:«یو هنرمند باید د اعتماد وړ پنځوونکی او په پرمختللي بڼه کې باید یو انقلابي وي... هغه څوک وي چې د وسله والو چریکانو په څیر د واکمن نظام لپاره خطرناک وي، هغه هم له ولسونو سره د ټینګو اړیکو له لارې.» او که چیرې هنرمند له ولسونو سره اړیکې ټینګې نکړای شي او د یوه چریک په توګه د تروږمو او ناخوالو جګړې ته ونه درومي نو هغه یوازې هغه رنګین طوطي ته ورته کیږي چې په قفس کې ژوند کوي.

موسیقي کولای شي ولسونه منسجم کړي، د جنایتونو په ضد یې وهڅوي؛ «موسیقي هغه وسیله ده چې په مرسته یې کولای شو، پراخ ولسونه متحد او یو لاسي کړو»، او د هر ډول ښکیلاک او زبیښاک په وړاندې یې د مبارزې ډګرونو ته وهڅوو، د ولسونو احساسات، هیله او قهر، ماته او بریا په کې انځور کړو، خو که چیرې موسیقي دا پرتمینه موخه په پام کې ونه نیسي، هغه رمباړو ته پاتې کیږي چې له غوجل راپورته شي.

دا وخت په ټوله نړۍ کې د پانګوالۍ نظام پر ضد د قهر خوځښتونه پیل شوي او د بیلابیلو پانګوالو هیوادونو ولسونه نور هغه ظلم او زبیښاک، فقر او بیوزلي نشي منلی چې د همدې ظالمانه نظام زیږنده دي. دا وخت په امریکې، انګلستان، فرانسې، آلمان، ایټالیا، اسپانیا، جاپان او نورو پانګوالو هیوادونو کې ولسونه د فقر، بیکارۍ، نیستۍ، زبیښاک او ظلم په وړاندې شعارونه ورکوي او په دې هڅه کې دي چې د دې نظام مرکزونه (د ونډو بازارونه) اشغال کړي، خو همدا هیوادونه په دروغجن او کاذبانه ډول د ښکیلاک په موخه زموږ په وطن کې پراته دي او د «بیارغاونې»، «بشري حقوقو» او د «ترهه ګرۍ ضد جګړې» په نامه ملیاردونه ډالرې مصرفوي، ولې؟

دا هغه پوښتنه ده چې تر دې مهاله لسګونو با وجدانه هنرمندانو په خپلو ترانو کې ورته ځواب ویلی دی. دلته د بیلګې په توګه د ماکانا د ترانې (موږ بی شمیره یو!) یوه برخه وړاندې کیږي چې د اوسني ربړونکي شرایطو انځور دی او په ورته وخت کې د یوه باوجدانه هنرمند هغه فریاد دی چې ولسونه مبارزې او یووالي ته رابلي:

موږ دلته سره یوځای راغونډ شوي یو

او هغه وخت رارسیدلی چې نور خپل قهر فریاد کړو

د هغو پر ضد چې په قفس کې مو بندي کوي

د هغو پر ضد چې د مُزد ارزښت مو غلا کوي

لابي کوونکي ناست په واشنګټن کې چټیاټ غږوي

د قانوني صلاحیت تر نوم لاندې یې غږوي

بروکراتان په آزادۍ کې پورته کړې قهقه د خندا

څو یې چې نکړو جارو، موږ به نشو په شا.

*                        

تر هغه چې تاسو کوئ مزایده د اکثریت، نه د اقلیت

موږ به ټول واټونه اشغال کړو، محکمې به اشغال کړو

ستاسو دفترونه به اشغال کړو، دفترونه به اشغال کړو.

*                         

ملت مو جوړ په دې باور شو

چې هر وګړی حق لري د هوساینې

خو کله چې له سره د جمهوريت قوانین بیا ولیکل شول

څو تنو ټول شیان تصاحب کړل

ټول شیان یې بی له کوم مسوولیته تصاحب کړل

هو تصاحب یې کړل، خو هغوې زما او ستا په شان نه دي،

 هغوې د دې تصاحب د قانونی کیدنې لپاره خپل نفوذ کاروي

او تر هغه چې مخنیوی یې ونشي، موږ به آزادۍ ته ونه رسیږو.

*                        

تر هغه چې تاسو کوئ مزایده د اکثریت، نه د اقلیت

موږ به ټول واټونه اشغال کړو، محکمې به اشغال کړو

ستاسو دفترونه به اشغال کړو، دفترونه به اشغال کړو.

*                        

تاسو چې خپل انحصارات د وسلو په زور پلي کوئ

او زموږ زامن او لوڼې ورته قرباني کوئ

داسې ډیر شیان دي چې د ټولو خلکو دي

خو تاسو یې ټول له خلکو غلا کوئ

نو اوس یې په بدل کې زموږ اخطارونه واورئ

ستاسو پوچې خبرې نور پر موږ اغیزه نه کوي

موږ اعتراف کوو چې کم شیان به له لاسه ورکړو

خو زیات کسان به په اعتراضونو کې یوځای کړو.

*                                

موږ بی شمیره یو

 او تاسو لږ...

با کوبیدن بر در ملل متحد، فلسطین به آزادی نخواهد رسید

در اواسط ماه سپتامبر سال جاری، محمود عباس رئیس تشکیلات خودگران فلسطین هنگام سخنرانی اش در مجمع عمومی ملل متحد مسئله عضویت فلسطین به عنوان دولت مستقل در ملل متحد را مطرح کرد. این اقدام موجب محبوبیت محمود عباس و سازمان فتح در میان توده های عرب گردید که از چندین دهه بار جفاهای حکومت های دست نشانده و گوش به فرمان نهادهای مالی جهانی نظیر بانک جهانی و صندوق وجهی بین المللی پول (آی.ام.اف) را به شانه کشیده اند.

فلسطینی ها نزدیک به شصت سال درگیر جنگ با اسراییلِ تا دندان مسلح و مورد حمایت ایالات متحده، بزرگ ترین نیروی نظامی جهان، ‌شاهد به خاک غلتیدن هزاران همسنگر خود بوده اند که جان را در راه رهایی فدا کردند اما گامی هم به پیروزی نزدیک نشدند. شکست فلسطینی ها عمدتاٌ به دلیل از پشت خنجر خوردن هایی بوده که دولت های ارتجاعی و تسلیم طلب عرب و منطقه پشت آن بوده اند. پترو دالرهای عربستان و سایر کشورهای نفت خیز شرق میانه و رفتار کاسبکارانۀ مصر در قبال فلسطین برای امتیازگیری از غرب زخم های کاری را بر پیکر جنبش آزادیبخش خلق فلسطین نشانده است که با گذشت هر روز فاصلۀ مردم فلسطین از آرمان آزادی اش بیشتر می شود.

محمود عباس پس از درگذشت یاسر عرفات در نوامبر ۲۰۰۴ به رهبری سازمان الفتح و دولت خودگردان فلسطین انتخاب شد و مشی تسلیم طلبانۀ عرفات در برابر اسراییل و امریکا را ادامه داد و تا سرحدی سقوط کرد که آریل شرون جلاد فلسطینی ها در صبرا و شتیلا٬ او را گنجشک بی پر و بال نام داد. به همین دلیل هم است که سخنان تند و تیز عباس در مجمع عمومی و تروریست خواندن اسراییل همه را حیرت زده کرد و عجالتاً عباس در انظار فلسطینیان به شکل عقاب بلند پروازی درآمد که حامیان کرکس صفت اسراییل را زیر سایه می گیرد.

سخنرانی عباس از تریبونی صورت گرفت که عرفات در سال ۱۹۷۴ از آن در خطاب به سران دولت ها گفت: «در یک دست شاخۀ زیتون و در دست دیگر تفنگ آزادیخواهی را برداشته ام. مگذارید شاخۀ زیتون از دستم به زمین بیفتد.» عرفات با دستان خالی از مجمع عمومی ملل متحد بازگشت، و اینک عباس بر همان در می کوبد. قرار است شورای امنیت ملل متحد این میز قمار قلدرهای جنگ افروز دربارۀ عضویت فلسطین به عنوان دولت مستقل تصمیم بگیرد. شورای امنیت تنها یاد دارد که قطعنامه هایی در تأیید جنگ های خانمانسوز صادر کند و بس. ایالات متحده که به برکت نیروی نظامی و مالی اش حرف اول و آخر را می زند پیشاپیش هشدار داده است که هر نوع رأی گیری دربارۀ عضویت دولت مستقل فلسطین را وِتو خواهد کرد. چند روز قبل پس از آنکه یونسکو عضویت فلسطین را پذیرفت بلافاصله مورد عتاب ایالات متحده قرار گرفت و کمک سالانۀ شصت ملیون دالری خود را به این سازمان قطع کرد در حالی که امریکا هر سال صدها ملیون دالر و ده ها مدال و تقدیرنامه به انجوهایی به اصطلاح مدافع حقوق بشر و دموکراسی می دهد.

سال ۱۹۶۷ شاهد یکی از بزرگترین جنگ های اسراییل با فلسطین و دولت های ناسیونالیست عرب نظیر سوریه٬ مصر و اردن بود و از آن زمان نزدیک به دو ملیون فلسطینی در کمپ های آوارگان در اردن٬ سوریه٬ لبنان و مصر و یک و نیم ملیون دیگر در سرزمین های اشغالی به سر می برند و دو ملیون فلسطینی دیگر به اثر محاصره اقتصادی در غزه زندگی مشقت باری را می گذرانند. اسراییل پیوسته مناطق مسکونی را بمباران کرده است و با غصب دهات فلسطینی ها و توسعه شهرک سازی به وسعت سرزمین های اشغالی علاوه می کند.

اما تلاش فلسطین برای عضویت در ملل متحد در هیاهوی رسانه ای آزادی سرباز اسراییلی گلعاد شالیط گم شد که با هزار زندانی فلسطینی محبوس در اسارت گاه های اسراییل مبادله شد. رسانه های غربی عرب ستیز با تمام توان کوشیدند این مبادله را بیانگر معادل بودن ارزش یک اسراییلی با هزار عرب برجسته سازند. شالیط در جریان حمله جنگجویان حماس به اسارت گرفته شد. سازمان حماس که خاستگاه قدرتش در غزه است با برنامۀ ارتجاعی، علاقه به القاعده و وابستگی به رژیم سرکوبگر ایران تنها و تنها بار دوش مبارزۀ فلسطینی ها بوده و به نحوی ددمنشی های اسراییل را موجه می نمایاند.

در سراسر دورانی که رهبران فلسطین دست به دامان امریکا و غرب شده اند٬ فلسطین بازنده بوده است و امروز فلسطینی ها مالک تنها ۲۲ درصد خاک خود هستند.

مقاومت قهرمانانه توده های فلسطینی با همه خیانت های دولت های دست نشانده عرب برای نزدیک به سه دهه الهام بخش مبارزات مردمی در سراسر جهان است. رهبرانی چون جورج حبش که به نبرد خلق باور داشتند٬ سکاندار این مبارزات بودند و شاعر نامداری چون محمود درویش زبان همین مبارزۀ غرور آفرین بود. هنگامیکه عرفات یکجا با اسحاق رابین معاهدۀ صلح «اسلو» (سند تسلیم فلسطین به اسراییل) را در سال ۱۹۹۳ امضا کرد محمود درویش او را «سلطان احتضار» نامید و گفت «تاج و تختت جسد توست».

امریکا که همیشه به بازوی نیروی نظامی اش و به بهانۀ دفاع از آزادی در کشورهای فقیر مداخله کرده است در حالی در برابر حق عضویت فلسطین می ایستد و حمایت بی قید و شرط خود را از اسراییل اعلام می دارد که جت های جنگی اش مصروف بمباردمان شهرهای لیبی می باشند تا برای مردم آن کشور «آزادی» به ارمغان بیاورد.

در تازه ترین مورد از مداخلات «بشر دوستانه» هفتاد هزار تن در لیبی کشته و یکی از آبادترین و ثروتمندترین کشورهای شمال افریقا به ویرانه ای چون کابل 1372 مبدل گردیده است. کشتار هزاران تن کارگر فقیر سیاهپوست که در لیبی مشغول کار بودند و قتل فجیع معمر قذافی و پسرش به دست اوباشان تا دندان مسلح به عوض محاکمه دیکتاتور پیشین نشان داد که از این بهارآوران عرب تنها انتظار خار باید داشت نه اینکه به ابتدایی ترین  ارزش های انسانی احترام بگذارند.

کشورهای عربی، ترکیه و ایران از مسئلۀ فلسطین همیشه استفادۀ ابزاری کرده اند. کشورهای عربی قلاده بند امریکا اصلاً جرئت رویارویی با اسراییل را ندارند و ترکیه در حالی سنگ حمایت از فلسطین را به سینه می کوبد که از روابط کامل دیپلوماتیک و نظامی با اسراییل دل کنده نمی تواند. ایران هم که از «شیوۀ مدیریت جهانی» به دست شیطان بزرگ ناخرسند است تا «آخرین قطره خون فلسطینی ها با اسراییل خواهد جنگید»؛ احمدی نژاد که بر سر چاه جمکران اسراییل را دُن کیشوت وار از روی نقشه دنیا محو می کند در بیانیه اش در مجمع عمومی سازمان ملل مطرح شدن عضویت فلسطین را گامی به جلو دانست و همین.

خلق فلسطین با احیای سنن مبارزاتی بی امان خویش سرانجام به آزادی از چنگال اشغالگران اسراییلی دست خواهند یافت نه با التماس و درخواست در مجامعی که در انحصار کشورهای امپریالیست و زورگویان است.