با کوبیدن بر در ملل متحد، فلسطین به آزادی نخواهد رسید

در اواسط ماه سپتامبر سال جاری، محمود عباس رئیس تشکیلات خودگران فلسطین هنگام سخنرانی اش در مجمع عمومی ملل متحد مسئله عضویت فلسطین به عنوان دولت مستقل در ملل متحد را مطرح کرد. این اقدام موجب محبوبیت محمود عباس و سازمان فتح در میان توده های عرب گردید که از چندین دهه بار جفاهای حکومت های دست نشانده و گوش به فرمان نهادهای مالی جهانی نظیر بانک جهانی و صندوق وجهی بین المللی پول (آی.ام.اف) را به شانه کشیده اند.

فلسطینی ها نزدیک به شصت سال درگیر جنگ با اسراییلِ تا دندان مسلح و مورد حمایت ایالات متحده، بزرگ ترین نیروی نظامی جهان، ‌شاهد به خاک غلتیدن هزاران همسنگر خود بوده اند که جان را در راه رهایی فدا کردند اما گامی هم به پیروزی نزدیک نشدند. شکست فلسطینی ها عمدتاٌ به دلیل از پشت خنجر خوردن هایی بوده که دولت های ارتجاعی و تسلیم طلب عرب و منطقه پشت آن بوده اند. پترو دالرهای عربستان و سایر کشورهای نفت خیز شرق میانه و رفتار کاسبکارانۀ مصر در قبال فلسطین برای امتیازگیری از غرب زخم های کاری را بر پیکر جنبش آزادیبخش خلق فلسطین نشانده است که با گذشت هر روز فاصلۀ مردم فلسطین از آرمان آزادی اش بیشتر می شود.

محمود عباس پس از درگذشت یاسر عرفات در نوامبر ۲۰۰۴ به رهبری سازمان الفتح و دولت خودگردان فلسطین انتخاب شد و مشی تسلیم طلبانۀ عرفات در برابر اسراییل و امریکا را ادامه داد و تا سرحدی سقوط کرد که آریل شرون جلاد فلسطینی ها در صبرا و شتیلا٬ او را گنجشک بی پر و بال نام داد. به همین دلیل هم است که سخنان تند و تیز عباس در مجمع عمومی و تروریست خواندن اسراییل همه را حیرت زده کرد و عجالتاً عباس در انظار فلسطینیان به شکل عقاب بلند پروازی درآمد که حامیان کرکس صفت اسراییل را زیر سایه می گیرد.

سخنرانی عباس از تریبونی صورت گرفت که عرفات در سال ۱۹۷۴ از آن در خطاب به سران دولت ها گفت: «در یک دست شاخۀ زیتون و در دست دیگر تفنگ آزادیخواهی را برداشته ام. مگذارید شاخۀ زیتون از دستم به زمین بیفتد.» عرفات با دستان خالی از مجمع عمومی ملل متحد بازگشت، و اینک عباس بر همان در می کوبد. قرار است شورای امنیت ملل متحد این میز قمار قلدرهای جنگ افروز دربارۀ عضویت فلسطین به عنوان دولت مستقل تصمیم بگیرد. شورای امنیت تنها یاد دارد که قطعنامه هایی در تأیید جنگ های خانمانسوز صادر کند و بس. ایالات متحده که به برکت نیروی نظامی و مالی اش حرف اول و آخر را می زند پیشاپیش هشدار داده است که هر نوع رأی گیری دربارۀ عضویت دولت مستقل فلسطین را وِتو خواهد کرد. چند روز قبل پس از آنکه یونسکو عضویت فلسطین را پذیرفت بلافاصله مورد عتاب ایالات متحده قرار گرفت و کمک سالانۀ شصت ملیون دالری خود را به این سازمان قطع کرد در حالی که امریکا هر سال صدها ملیون دالر و ده ها مدال و تقدیرنامه به انجوهایی به اصطلاح مدافع حقوق بشر و دموکراسی می دهد.

سال ۱۹۶۷ شاهد یکی از بزرگترین جنگ های اسراییل با فلسطین و دولت های ناسیونالیست عرب نظیر سوریه٬ مصر و اردن بود و از آن زمان نزدیک به دو ملیون فلسطینی در کمپ های آوارگان در اردن٬ سوریه٬ لبنان و مصر و یک و نیم ملیون دیگر در سرزمین های اشغالی به سر می برند و دو ملیون فلسطینی دیگر به اثر محاصره اقتصادی در غزه زندگی مشقت باری را می گذرانند. اسراییل پیوسته مناطق مسکونی را بمباران کرده است و با غصب دهات فلسطینی ها و توسعه شهرک سازی به وسعت سرزمین های اشغالی علاوه می کند.

اما تلاش فلسطین برای عضویت در ملل متحد در هیاهوی رسانه ای آزادی سرباز اسراییلی گلعاد شالیط گم شد که با هزار زندانی فلسطینی محبوس در اسارت گاه های اسراییل مبادله شد. رسانه های غربی عرب ستیز با تمام توان کوشیدند این مبادله را بیانگر معادل بودن ارزش یک اسراییلی با هزار عرب برجسته سازند. شالیط در جریان حمله جنگجویان حماس به اسارت گرفته شد. سازمان حماس که خاستگاه قدرتش در غزه است با برنامۀ ارتجاعی، علاقه به القاعده و وابستگی به رژیم سرکوبگر ایران تنها و تنها بار دوش مبارزۀ فلسطینی ها بوده و به نحوی ددمنشی های اسراییل را موجه می نمایاند.

در سراسر دورانی که رهبران فلسطین دست به دامان امریکا و غرب شده اند٬ فلسطین بازنده بوده است و امروز فلسطینی ها مالک تنها ۲۲ درصد خاک خود هستند.

مقاومت قهرمانانه توده های فلسطینی با همه خیانت های دولت های دست نشانده عرب برای نزدیک به سه دهه الهام بخش مبارزات مردمی در سراسر جهان است. رهبرانی چون جورج حبش که به نبرد خلق باور داشتند٬ سکاندار این مبارزات بودند و شاعر نامداری چون محمود درویش زبان همین مبارزۀ غرور آفرین بود. هنگامیکه عرفات یکجا با اسحاق رابین معاهدۀ صلح «اسلو» (سند تسلیم فلسطین به اسراییل) را در سال ۱۹۹۳ امضا کرد محمود درویش او را «سلطان احتضار» نامید و گفت «تاج و تختت جسد توست».

امریکا که همیشه به بازوی نیروی نظامی اش و به بهانۀ دفاع از آزادی در کشورهای فقیر مداخله کرده است در حالی در برابر حق عضویت فلسطین می ایستد و حمایت بی قید و شرط خود را از اسراییل اعلام می دارد که جت های جنگی اش مصروف بمباردمان شهرهای لیبی می باشند تا برای مردم آن کشور «آزادی» به ارمغان بیاورد.

در تازه ترین مورد از مداخلات «بشر دوستانه» هفتاد هزار تن در لیبی کشته و یکی از آبادترین و ثروتمندترین کشورهای شمال افریقا به ویرانه ای چون کابل 1372 مبدل گردیده است. کشتار هزاران تن کارگر فقیر سیاهپوست که در لیبی مشغول کار بودند و قتل فجیع معمر قذافی و پسرش به دست اوباشان تا دندان مسلح به عوض محاکمه دیکتاتور پیشین نشان داد که از این بهارآوران عرب تنها انتظار خار باید داشت نه اینکه به ابتدایی ترین  ارزش های انسانی احترام بگذارند.

کشورهای عربی، ترکیه و ایران از مسئلۀ فلسطین همیشه استفادۀ ابزاری کرده اند. کشورهای عربی قلاده بند امریکا اصلاً جرئت رویارویی با اسراییل را ندارند و ترکیه در حالی سنگ حمایت از فلسطین را به سینه می کوبد که از روابط کامل دیپلوماتیک و نظامی با اسراییل دل کنده نمی تواند. ایران هم که از «شیوۀ مدیریت جهانی» به دست شیطان بزرگ ناخرسند است تا «آخرین قطره خون فلسطینی ها با اسراییل خواهد جنگید»؛ احمدی نژاد که بر سر چاه جمکران اسراییل را دُن کیشوت وار از روی نقشه دنیا محو می کند در بیانیه اش در مجمع عمومی سازمان ملل مطرح شدن عضویت فلسطین را گامی به جلو دانست و همین.

خلق فلسطین با احیای سنن مبارزاتی بی امان خویش سرانجام به آزادی از چنگال اشغالگران اسراییلی دست خواهند یافت نه با التماس و درخواست در مجامعی که در انحصار کشورهای امپریالیست و زورگویان است.