د ستمګرانو جنایتونه او د ولسونو راپاریدلې کرکه

د هیڅ هیواد خلک، په تیره بیا زیارکښان د بهرنیو او کورنیو ستمګرانو د جنایتونو په مقابل کې چپ پاتې کیدای نشي. که د ستمګرۍ په لومړیو شپو او ورځو کې دا مقاومت ضعیف او کمزوره وي، خو د وخت په تیریدو سره دا مقاومت پیاوړتیا مومي. د افغانستان ولس هم د هیڅ بهرني تیري کوونکي په وړاندې چپه خوله پاتې شوی نه دی او د هیواد د استقلال او خپلواکۍ لپاره یې د تاریخ په دوران کې د مورچلونو او سنګرونو لاره نیولې او د خپل سر او مال سرښندنه یې کړې ده.

دا وخت چې امریکاییانو او ناټويي ملګرو یې پر افغانستان تیری کړی دی او څه باندې دولس کاله کیږي چې زمونږ ولسونه وژني، له دې تیري سره سم د هرې ورځ په تیریدو د دې ستمګرو ځواکونو په وړاندې د ولسونو کرکه سیوا کیږي. سره له دې چې امریکا پلوه تلویزیونونه او راډیوګانی، ورځپاڼې او خبري آژانسونه او مدني ټولنه، ظالم امریکایي سرتیري خپل ګران او صمیمي دوستان ګڼي او د هغوی تیری د خپلو ناوړو ګټو لپاره لازمې او اړین بولي، خو د ولس قضاوت له دې  مرییانو او ډارنو روشنفکرانو څخه توپير لري. د افغانستان ځپل شوی ولس نه یوازې دا چې امریکایي سرتیري خپل دوستان نه ګڼي، بلکې هغه متیازن جنایتکاران یې شمیري چې د خلکو ژوند یې له نشت پر پوله درولی او هره ورځ لسګونه تنه وژني.

امریکايي واشنګټن پوسټ ورځپاڼې په دې وروستیو کې هغه سروې خپره کړې چې دری امریکاییانو د افغانستان د پنځه ولایتونو په ۲۰۴ کلیو کې  له درې زره کسانو سره د مرکې له لارې تر سره کړې ده. دا سروې چې د بهرنیو ځواکونو د چلند په اړه تر سره شوې ده، ښکاره کوي چې د بهرنیو ستمګرو ځواکونو د جنایتونو او زورزیاتي او بدو چلندونو په وړاندې د خلکو کرکه زیاته شوې ده. همدا ډول د دې سروې پر اساس، خلکو د طالبانو له جنایتونو هم خپله کرکه څرګنده کړې ده. د دې سروي پر بنسټ د خلکو کرکه له طالبانو څخه د دې لامل شوې نه ده چې ولسونه دې امریکایي سرتیرو ته مخه کړي.

دا سروې په څرګند ډول هغه حقیقت بیانوي چې د پیشرو خپرونې کلونه دمخه د هغه په اړه خپل دریځ څرګند کړی: نه امریکاییان او جنګسالاران، نه طالبان، مستقل او خپلواک افغانستان. د افغانستان تاریخ ښکاره کوي چې یرغلګرانو پرته له دې چې زمونږ هیواد په وینو لړلی وي او ولسونه یې په پيړیو پیړیو له پرمختګ څخه شاته پریښودي وي، بل کار نه دی تر سره کړی. امریکايي یرغلګران هم د نورو په شان زمونږ هیواد په وینو لړلی او زندانونه یې په بیوزله ولسونو ډک کړي دي. همدا دی چې هیڅ ملت، له مرییانو پرته، یرغلګران خپل دوستان نه ګڼي او هغوې ته د کرکې په سترګه ګوري.

طالبان هم چې د امریکاییانو د نیواک د دوام لپاره انتحار او وژل کوي، د امریکاییانو ضد جبهه یې په خپلو بیرحمانه ستمونو ډیره زیاته کمزورې کړې ده. امریکا د طالبانو جنایتونه د خپلو کرغیړنو جنایتونو لپاره پلمه ګرځولې او د دې تر څنګ چې د خپل اشغال او د پوځي اډو د جوړولو لپاره ترې کار اخلي، په ورته وخت کې هڅه کوي چې د استقلال او خپلواکۍ د رښتینې جبهې د جوړیدلو مخه ډب کړي. خو د اسیرو ملتونو تاریخ ښکاره کوي چې ولسونه له ښکیلاک څخه د خلاصون لپاره بله لاره نلري، مګر دا چې یو پرمختللی، پر رښتیني دموکراسۍ ولاړ د خپلواکۍ غورځنګ په لاره واچوي. همدا چې نن زمونږ ولسونه له امریکاییانو او کورني ګوډاګیانو او له طالبانو خپله کرکه څرګندوي، په خپله د ذهني مقاومت د بډاینې په مانا ده، هغه ذهني مقاومت چې ډیر ژر به په عملي مقاومت بدل شي او د تیري کوونکو تر څنګ به ټول مرییان په خپلو څپو کې تري تم کړي.

«جامعۀ مدنی»، ابزاری در دست استعمارگران برای تداوم استعمار

بعد از 11 سپتامبر که غربی ها، افغانستان را مستقیماً در سیطره خود در آوردند، با استقرار نیروهاي نظامی، ارسال هزارها ملیون دالر جهت تحکیم موقعیت خود و جابجایی صد ها دونر، دیپلومات و انجو، در کنار اعلان پروژۀ دموکراسی، تشکیل نهادهاي جامعۀ مدنی، تیوري رسیدن به چنان جامعه اي را در صدر کار شان قرار داده، تبلیغات دامنه داري را درین جهت آغاز نمودند.

استبداد مزدوران سوسیال امپریالیزم شوروي بعد از کودتاي هفت ثور تا سقوط دولت پوشالی نجیب زیر نام کمونیزم، تک حزبی، نان، خانه، لباس وغیره، بعد استبداد تنظیم هاي جنگ افروز و بعدتر بیدادگري هاي طالبان سیاه فکر، مردم افغانستان و مخصوصاً روشنفکران را به ستوه آورده، به دنبال فضایی که آزادانه نفس کشیده بتوانند، سرگردان نمودند. در چنین وضعیتی یکباره مصوبه هاي بن، پروژۀ دموکراسی را وارد افغانستان ساخت که با شعارهاي آزادي بیان، آزادي رسانه ها و آزادي احزاب بدرقه می شد و بر فرق همه تیوري جامعۀ مدنی که ظاهراً در مقابل تمامی استبدادهاي گذشته قرار می گرفت، چون الترناتیوي براي آیندۀ مدرن با برپایی نهادهاي آن و کمکهاي وسیعی از سوي غربی ها، مخصوصاً ایالات متحده، روان بسیاري ازین روشنفکران را تسخیر کرد.

برپایی صدها کنفرانس و سیمینار، رفت و آمدهایی در بیرون، نوشتن صدها مقاله و انجام صدها مصاحبه در وصف چنین جامعه اي، در برابر شکست افکار مترقی و افکار ارتجاعی، این الترناتیو توانست به آسانی در روان بسیاري از هموطنان روشنفکر ما شناور گردد، چیزیکه امپریالیست ها درین سه دهه به دنبال آن بودند، تا با تحمیل گروه هاي رنگارنگ فاشیستی چنین زمینه اي را براي چنین تیوري اي مساعد سازند.

جامعۀ مدنی چیزي جدا از یک جامعه خشن سرمایه داري نیست که شاخص ترین هاي آن امروز با هزار و یک مشکل در درون و بیرون دست به گریبان اند. نهادهاي جامعه مدنی ابزاري اند که بسیاري آن ها از نظر فکر و عمل، راه ورود سرمایه هاي غربی را به داخل کشورهاي نیمه سرمایه داري مساعد ساخته، سران اکثر این نهادها چیزي جز نوکران فرهنگی و کمپرادوران اقتصادي امپریالیست ها نمی باشند. مخصوصاً در کشور ما که امپریالیست ها به دلایل مختلف تصمیم دارند پایگاه هاي دایمی شان را بنا به ضرورت منافع جهانی خود، مستقر سازند. لذا اکثر سران این نهادها از مزد بگیران امپریالیست ها تشکیل شده که به عنوان جاده صاف کن هاي کمپنی هاي امپریالیستی عمل می کنند.

تا زمانی که تضاد هاي طبقاتی در جامعه نیمه سرمایه داري و سرمایه داري پیشرفته حل نگردند، ارزش اضافی از میان نرود و وسایل تولید همگانی نشوند، هیچ راه دیگري براي تأمین آزادي و عدالت وجود ندارد و این را هرگز با شگردهاي تیوریسن هاي بورژوازي نمیتوان حل کرد، جز اینکه با انقلاب عمیق اجتماعی، استثمارگران ضد بشریت در دریایی از خون و خاکستر غرق شوند و راه براي آزادي، برابري، عدالت و انسانیت باز شود.

در جوامعی که 5 در صد جامعه بیش از 90 در صد نعمات مادي و معنوي را در کنترول داشته، استثمار به خشن ترین وجه آن جریان داشته باشد؛ مافیا، تن فروشی، اعتیاد، بهره کشی، تجاوز به کشورهاي دیگر، تولید سلاح هاي کشتار جمعی، تولید گازهاي گلخانه اي تا حدي که به زودي درجۀ حرارت زمین 4 درجه ازدیاد خواهد یافت و یخ هاي قطب، آب شده و زندگی ملیون ها آدم در معرض مرگ قرار خواهد گرفت و لایۀ اوزون که محافظ بسیاري امراض انسانی است پاره پاره خواهد شد وغیره، چگونه می توان از حقوق بشر و عدالت در جهان نام برد. در چنین جوامع و شرایطی «عدالت»، «حقوق بشر» و «دادخواهی» روپوش هاي کثیفی اند که بورژوازي می خواهد با علم نمودن آنها تمامی کثافت کاري هایش را استتار نماید.

مهره های جامعۀ مدنی در کشور ما برای مقاصد کشورهای تجاوزگر و دریافت پول بیشتر به هر آنچه از آن آدرس دیکته شود، سر می گذارند و پروایی ندارند از اینکه درین معامله، فروش کشور را هم به مزایده بگذارند. ملیون ها دالری که «جامعۀ جهانی» برای تثبیت منادیان جامعۀ مدنی در کشور ما به مصرف رسانیده است، هر از گاهی به ثمر می نشیند. چندی قبل که رستوران لبنانی در کابل مورد حمله قرار گرفت و در آن تعدادی از خارجی ها کشته شدند، در فردای آن، جامعۀ مدنی به سوگ نشست، یخن درید و شعار ضد تروریزم سر داد، اما چند روز بعد از آن حادثه که نیروهای امریکایی ده ها خانه را در ولایت پروان به مخروبه مبدل ساختند و کودکان و زنان زیادی را به خاک و خون کشیدند، صدایی، ناله ای حتی آهی از گلوی مزدبگیران جامعۀ مدنی بیرون نشد. گو اینکه خون خارجی ها رنگین تر از خون هموطنان خود شان بود، ورنه با چنین بی تفاوتی از کنار آن نمی گذشتند. بیش از ده سال است که روستاهای کشور ما در اثر بمباران نیروهای خارجی به ویرانه مبدل می شوند، درین مدت هزاران تن از مردم بی دفاع ما توسط «دوستان جامعۀ جهانی» از پا درآمدند، بر اجساد شان ادرار کردند، بدترین توهین و تحقیر را در حق مردم ما روا داشتند وغیره، ولی هیچگاه جامعۀ مدنی به فغان نیامد و از مردم بی دفاع به دفاع برنخاست، زیرا «دوستان جامعۀ جهانی» حیثیت و وقار خود را می باختند.

ملیون ها دالر برای همین به جامعۀ مدنی سرازیر می گردد که استعمار را در کشور ما تداوم بخشند و قهر و خشم مردمی را که دیگر از این حالت به ستوه آمده اند، با مدارا فرو نشانند و در عین حال «دوستان جامعۀ جهانی» را نیز از خود راضی نگه دارند. 

«انتخابات» زیر سایۀ استعمار

در جوامع انسانی، نظام های سیاسی غیر وابسته و مستقل، یا مردم محور اند و یا خودکامه، مستبد و قدرت محور؛ اما دولت های وابسته و مستعمره، نه تنها مستبد اند بلکه با وابستگی تمام عیار، هیچ صلاحیتی در طرح و تطبیق برنامه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی شان ندارند و به دستور استعمارگران شنیع ترین جنایت ها و خیانت ها را بر خاک و مردم خود روا میدارند و به مراتب خطرناکتر از استبداد دولت های مستقل غیر مردمی می باشند. 

قوای سه گانه (مقننه، قضائیه و اجرائیه) اکثر دولت های نوع سوم در اختیار استعمارگران بوده و تمامی اعمال آنها زیر ذره بین مشاورین و نظامیان خارجی قرار داشته و باید مطابق خواست خارجی ها عمل نمایند. توده های تحت ستم در این کشورها که اعمال جنایتکارانه و خاینانۀ دولت های وابستۀ شان را در برابر مردم می بینند و عامل اصلی آن را سرسپردگی این دولت ها به خارجی ها می دانند، با استفاده از هر وسیله ای کوشش می نمایند تا قبل از همه چیز خارجی ها را از خاک خود برانند و استقلال میهن خود را به دست آورند.

استعمارگران که ذهنیت ضد استعماری توده ها را در این کشور ها درک می کنند، با استفاده از وسایل گوناگون و صرف ملیاردها دالر تلاش دارند تا حضور خود را در کشورهای مستعمره حفظ نموده و زمینۀ حضور «قانونمند» خود را از طریق امضای اسناد مختلف امنیتی و ستراتیژیکی، مشارکت کاذبانۀ مردم در قوای سه گانه با راه اندازی انتخابات، تبلیغ «دموکراسی» غربی و بالاخره ترویج آزادی های مختلف (آزادی بیان، آزادی رسانه ها، آزادی مطبوعات، آزادی زنان) به مردم آن کشورها تحمیل نمایند. 

«انتخابات» منحیث یکی از آله های فشار بر فکر و ذهن توده های تحت ستم این کشورها بیشتر از هر وسیلۀ دیگر در تداوم چنین حضوری، کارآیی داشته و در اغوای مردم آن کشورها تأثیرات خاص و معینی را بر جا می گذارد. استعمار با صرف صد ها ملیون دالر، «انتخابات» را در چنین کشورهایی به شکل نمایشی و سمبولیک برگزار نموده و استبداد حاکم و وابسته را با تغییر و تبدیل مهره ها، تعویض و از این طریق عمر اشغال را برای مدت دیگر، طولانی می نماید. 

برگزاری «انتخابات» زیر سایۀ اشغال و حضور نیروهای نظامی استعمارگران در خوش بینانه ترین حالت و فرض محال اگر شفاف و عاری از تقلب های انتخاباتی هم باشد، هیچ اثر مثبتی بر زندگی پر از خون و باروت خلق های این کشورها ندارد، چرا که تجربه نشان داده و این به اثبات رسیده است که استعمار و استبداد منحیث دو بازوی قدرتمند در سرکوب خلق های تحت ستم همیشه عمل نموده و برای اکثریت 95 درصد مردم این کشورها چیزی جز تباهی، بربادی، رنج، ستم، فساد، بیکاری، ثروت اندوزی مافیاگونه، افزایش قاچاق مواد مخدر، کاهش درآمدهای مردم، قتل و کشتار، انفجار و  بالاخره غارت ثروت و دارایی های این کشورها به ارمغان نمی آورند. 

مطمئناً با درکی که مردم کشورهای تحت استعمار از برگزاری «انتخابات» زیر سایۀ عساکر خارجی دارند، علاقمند حضور به پای صندوق های رأی نبوده و از رفتن به مراکز رأیدهی خودداری می نمایند. تجارب کشورهای مستعمره نشان داده است که درصد بسیار اندکی از مردم به پای صندوق های رأی می روند. 

دلیل دیگری که مردم کشورهای تحت ستم و استعمار به پای صندوق های رأی نمی روند و علاقمند استعمال رأی شان نیستند، باید در زندگی پر از مشقت شان دید که از «برکت» اشغال نصیب شان گردیده و این را درک کرده اند که «انتخابات» زیر سایۀ استعمار، جز تائید اشغال و ادامۀ زندگی رقتبار و غیر انسانی شان چیزی بوده نمیتواند.

تبلیغات یکی از وسایل قوی جلب و جذب مردم این کشورها به پای صندوق های رأی می باشند و استبداد و استعمار دست به دست میدهند و با استفاده از راه های مختلف آخرین تلاش های شان را به کار می اندازند تا تعداد رأی دهنده ها را افزایش دهند. این تبلیغات به شیوه ها و ترفندهای مختلف راه اندازی گردیده و بودجۀ هنگفتی در این راه به مصرف میرسد تا بلکه «انتخابات» با حضور بیشتر مردم برگزار شود.

یکی دیگر از راه های جلب توده ها به پای صندوق های رأی و حضور  بیشتر مردم در «انتخابات»، راه اندازی برنامه ها و گفتمان های مختلف سیاسی و تحلیلی در رسانه ها و دعوت «کارشناسان» و «آگاهان» سیاسی می باشد که به صورت متواتر از فواید اشتراک در انتخابات بگویند و به اقناع مردم بپردازند، همان «آگاهان» و «کارشناسانی» که منحیث چوبدستان استعمار عمل نموده و از این طریق معاش میگیرند.

علاوه بر آن کاندیدانی که هیچ پایۀ مردمی نداشته، در کمپاین های «انتخاباتی» شان، با صرف ده ها ملیون دالر به فکر جمع آوری رأی مردم در این کشورها هستند، تا جائیکه پروسۀ «انتخابات» در این کشورها برای یکتعداد از افراد به گاو شیری مبدل شده و از اینطریق به سرمایه های هنگفت دست می یابند. مردم این کشورها که ضربات خرد کننده ای از استعمار و استبداد دیده اند، به دلیل عدم حضور فعال نیروهای استقلال طلب و آزادیخواه، یگانه راه اعتراض شان را عدم شرکت در «انتخابات» دانسته و از این طریق نفرت و انزجار شان را از حضور استعمارگران و نظام های وابسته به آنها، اعلام می دارند.

زموږ فرشته یې ووژله

له «کابلیان یې په خپلو وینو لیکي»

هغه شپه چې «موعودي فرشتې» د کابل پر سړکونو ګرځیدې، موږ تر سهاره ویښ وو. اصلي ګناهکاران له کابل څخه تښتیدلي وو. د هر یوه په سترګو کې د هیلو او اندیښنو ناڅرګندتیا لیدل کیده. راډیوګانو د ګلبدین او مسعود تر منځ د سختو خبرو په اړه ویل. موږ په دې تمه وو چې ملګري ملتونه به څه وکړي. هیڅوک نه پوهیدل چې سبا به څه کیږي 

.

زموږ کور د چهلستون غره، په بیوزلې کوڅې کې مخ پر لمر و. ټول ټال یوولس غړي وو او هر یو په کار بوخت و. لا سهار کوڅې خالي وې چې زما مور ګذرګاه ته د یوه اشنا کور ته ولاړه. شاید یې د «اسلامي حکومت» مبارکي ورکوله! هغه تر ماښامه رانغله. زموږ د کور شاته د وسله والو کسانو د بوټان

و خړپ خړوپ اوریدل کیدو. ډلې ډلې به له بیلابیلو وسلو سره دیخوا هاخوا ګرځیدې. د غونډیو پر سر یې سهار یا هم له شپې نه مورچلې جوړولې. غره ته مې چې کتل یوی ناببرې ویرې ریږدولم. شپږم حس مې راته ویل، نه چې جګړه پیل شي. چای مو نوی څښلی و چې زما تصور په رښتیا بدل شو. قیامت راورسید. ته وا چې د کابل ټولو مرمیو زموږ کور په نښه کړی و. غوښتل مې چیغه کړم چې یو راکټ زموږ په دهلیز کې ولګید. موږ بې مور او پلاره تر لوګي او ایرو لاندې ځانونه راټولول. مور یوې خواته په منډه وه او د ټوپکوالو پرله پسې ډزو ځمکه سورۍ کوله. یوه ګاونډي د تیښتې په حال کې زما مور ته ناره کړه: په دهلیز کې مو راکټ ولګید. څه شیبه وروسته چې راپورته شوو، ژوندي وو. زما مور په یوه ګوټ کې چُپه ولاړه وه او خپل ویښتان یې شکول. ټول پر ځمکه پراته وو خو مور دومره هیبت وهلې وه چې له مرمیو او ډزو نه ډاریده، هغه پر یوه لوړ ځای ولاړه وه. کله چې موږ ټولو ځانونه سرای ته ورسول، زما د مور له خولې له سوزه ډک غږ پورته شو: قلعة شورا کې ستاسو د نیکه ځای ته ځو.

 

د ډبرو دیوالونو او جګو او را لویدلو ونو تر پناه ګذرګاه ته ورسیدلو. هغه شپه ګذرګاه تر نورو ځایونو کمه تر برید لاندې وه. د مرمیو شپیلکو او ټک او ټوک پر شیر دروازه او آسمایی د وینو پرده غوړولې وه. لومړی ماښام و چې د سپیو غپا او د بانګیانو بانګ له کابل څخه پورته نه شو. داسې انګیرل کیدل چې د کابل مسته خاوره په توبرو کې باسي. تر سهاره ویښ وو. سبا نهه بجو خواته د غم وریځې هرې خوا خپرې وې خو د سربو باران کم شوی و، موږ هیڅ شی نه درلود. غرمه ستړي هلاکه او بی خوبه قلعة شورا ته ورسیدلو. زما مور په څو ثانیو کې د خپل ژوند ټوله هستي له لاسه ورکړې وه. هغه دومره هیبت وهلې وه چې د خپلې خوښې بسترو په کیسه کې هیڅ نه وه. تر اوسه خبر نه یم چې هغه شپه زما پلار چیرې ویده شو. هغه یو ټیټ رتبه مامور و، یو څه اوړه یې په شا کړه، د خپل پلار کور ته رهي شو. پل خشتی ته نږدې، کله چې د دوو وسله والو ډلو له منځ څخه د تیریدو په حال کې و، یو ځلي د دواړو خواو تر منځ ټکان پیل شو او هماغه شیبه درې مرمۍ یې پر ټټر او نس ولګیدې. خوارکی تر زیاتې مودې له ۳۴ نورو مړو سره د مرګ په انتظار و، زیاته وینه یې ضایع کړې وه. نه پوهیږم غرمه چا څلورسوه بستریز روغتون ته وړی و. موږ د هغه د فاتحی په فکر وو. اووه ورځې وروسته چا یې د روغتون څخه خبر راوړ او شل ورځې وروسته مو هغه ولید. وچ کلک او معیوب شوی و 

.

جګړه کرار کرار د ده خدایداد خواته وغځیده. د پسرلي په سهار چې زما د نیکه ځمکې شنې وې، د مرمیو او راکټو لړۍ د دې سیمې پر غاړه هم راتاو شوه. زموږ سره نور کوم خاص شی نه و او سپک شوي وو. له څو کمپلو او لوښو سره چهلستون ته بیا ګذرګاه ته، له هغه ځایه د علاالدین څلورلاري ته، بیا ده دانا ته، له هغه ځایه تایمني ته وروسته جنګلک ته، له هغه ځای څخه بیرته د کور په لور  چهلستون ته سرګردانه راغلو. چې زموږ هر بېځایه کیدل یوه غمجنه کیسه ده. په دې سیمه کې نور نو ودانۍ نه لیدل کیدی. بالاخره زړو مکروریانو کې د نازو انا ښوونځي ته مو پناه یووړه. په یوه ټولګي کې څلور کورنۍ ځای پر ځای شوې وې. د ورځې مو یو وخت څه خوړل او په خپل ځایونو کې دیخوا هاخوا سره ښوریدلو. غوږونه مو له ډزو سره عادت کړی و. په داسې مجسمو بدل شوي وو چې مرګ یې نه پیژندی. هره ورځ مو مړي او ټپیان پورته او ښکته کول. ته وا په نوبت کې ولاړ وو. هیچا د خپلو خپلوانو حال نه درلود. یوازې د وسله والو موټران مو لیدل چې له لوټ شویو مالونو څخه ډک پر ویجاړو کوڅو تیریدل. د موټرانو پر شیشو یې د خپل «رهبر» عسکونه لګولي وو 

.

کله چې راکټان پر مکروریان لګیدل، موږ زیر زمیني کې خوندي کیدلو، او د شپې تر ناوخته کله هم تر سهاره په هغه تورتم کې ډوب وو. د ژمي سړې شپې مو له څو کمپلو سره او بې له اوره تیرولې. زما کشري خور فرشتې، له یخه به ځان پر مور مښلوی او کله به یې پوښتل: مورې، د ژمي په پای کې ښوونځی پیل کیږي؟ هغی لومړنی تولګی پای ته رسولی و. موږ هغې ته کتل خو کوم ځواب مو نه درلود. یوازي ما ورته زړه ورکاوه او په مصنوعي موسکا مې ورته ویل: ملګري ملتونه جګړه دروي. بیا به یې په خپل ماشوم انداز پوښتل: د ملګرو ملتونو زور په «رهبرانو» رسیږي؟ موږ هم په دی نه پوهیدلو 

.

یوه شپه په همداسې پوښتنو کې ډوب وو چې ناڅاپه یوې چاودنې زموږ د ټولګي د شا کړکۍ ولړزوله. موږ ټول د زیر زمینۍ خواته په منډه شو. زما مور نارې وهلې: فرشتې، فرشتې، هله ژر شه چې بل راکټ راځي. خو ناوخته شوی و. فرشته چُپه وه او یوازې یې زما مور ته کتل خو سترګې یې نه رپیدې. ما د هغې خواته منډه کړه، د کمپل له لای څخه وینې څڅیدې، دې صحنی زما زړه مات مات کړ. زما ورور چیغه کړه چې فرشته یې ووژله! زما د مور چیغې د چاودنو له غږ سره ګډې شوې. هغې د ښوونځي پیل و نه لید او د پر له پسې راکټونو او چاودنو لاندې د ښوونځي دروازې یوه اړخ ته په یوې کندې کې مو ښخه کړه. ویل مو امانت دې وي وروسته یې هدیرې ته وړو، خو پر له پسې راکټونو د هغې انتقال ناشونی کړ، لکه چې نه یې غوښتل ښوونځۍ پریږدي. دعا مو ورته وکړه او په هماغه ځای کې مو ابدیت ته وسپارله. وروسته چې څو نورو ځایونو ته وتښتیدلو، د هغې قبر یې هم په مرمیو ویشتلی و.

موږ بالاخره نیمروز ته وتښتیدلو.