پيمان امنيتي كابل ـ واشنگتن، تداوم وابستگي

به دنبال امضاي پيمان اسارت بار ستراتیژيك ميان كابل و واشنگتن، حالا دولت امريكا ميخواهد پيمان امنيتي را نيز با دولت کابل امضا كند؛ پيماني كه از نظر حقوقي به امريكايي ها اجازه ميدهد هزاران سرباز خود را پس از 2014 در افغانستان نگه دارند و همچنان چندين پايگاه را در نقاط مهم افغانستان داشته باشند. با آنكه كرزي ظاهراً امضاي پيمان امنيتي را وابسته به عملي­شدن شرايط­اش از سوي دولت اوباما ميداند، اما امريكايي ها بارها گفته اند، اگر كرزي اين پيمان را امضا كند يا نكند،‌ از افغانستان به سادگي دستبردار نيستند.

بسياري بر اين باور اند كه افغانستان با امضاي پيمان امنيتي با امريكا از آشوب و جنگي كه پس از 2014 ممكن است دامنش را بگيرد، جلوگيري خواهد كرد و در ضمن، سالانه چند مليارد دالر را براي تمويل نيروهاي امنيتي­اش خواهد گرفت و در سطح جهاني هم ديگر منزوي نخواهد ماند؛ تحليلي كه اين روزها در اوج كارزارهاي انتخاباتي از سوي هر نامزد رياست جمهوري مطرح ميشود و هر «كارشناس» و ناشناسي آنرا در رسانه­ها تكرار ميكند. آنچه را كه اين «كارشناسان» نميدانند يا هم دانسته خود را به نفهمی ميزنند، اينست كه حضور نيروهاي امريكايي در افغانستان،‌ بُعد اسارتبار، ويرانگر و جنایتزا نيز دارد كه كمتر به آن توجه ميشود. کشور ما با آمدن امریکایی ها همچنان در جنگ ماند  و ترور و انتحار دست پروردگان دولت واشنگتن با گذشت هر روز بیشتر شد و دست جنایتکاران طالب و سایر هراس­افگنان همچنان در خون مردم بی گناه افغانستان غوطه­ور شد؛ فساد دولت کنونی که بدون پشتیبانی سیاسی- نظامی دولت ایالات متحدۀ امریکا، شش ماه هم نمیتواند به عمرش ادامه دهد، مردم را به ستوه آورده است؛ افغانستان همچنان بزرگترین تولیدکننده­ی مواد مخدر در جهان است و یکی از ناامن­ترین جا برای زنان. 

یعنی اگر امریکایی ها نیت شان این بود که سایه­ی تروریزم، طالبان، مواد مخدر و خشونت را از سر ما کم کنند،‌ افغانستان حالا این حال و روز را نداشت و ما کم از کم کشور امن­تری داشتیم. 

تلاش امریکا برای ماندن در افغانستان و همچنین سینه­چاکی عده­ی تکنوکرات مزدور غرب که از رهگذر اشغال کشور ما از سوی امریکایی ها به سرمایه های افسانوی و بادآورده دست یافته اند،‌ این نیست که دموکراسی در اینجا پا بگیرد و یا هم افغانها به خودکفایی و استقلال برسند، بلکه دولت ایالات متحدۀ امریکا میخواهد با تداوم حضور خود در افغانستان، از یکسو گام دیگری برای تطبیق بیشتر ستراتیژی آسیایی خود بردارد و از سوی دیگر،‌‌ زندگی رژیم وابسته به خود را بیمه کند، تا این رژیم بتواند از منافع او به خوبی دفاع کند. يكي از عواملي كه افغانها تا اكنون به استقلال و خوداراديت نرسيده اند و همواره دست­بين بيگانگان بوده اند،‌ دخالت ها و دست­اندازي هاي ويرانگر قدرت­هاي غربی و ايران و پاكستان در بحران افغانستان بوده است. با اين تحليل، امضای پیمان امنیتی میان کابل و واشنگتن، به این دست­اندازی ها و دخالت ها بیشتر دامن خواهد زد و از سوی دیگر، افغانستان را همچنان وابسته به ایالات متحدۀ امریکا خواهد کرد و شهروندان افغان همچنان دست­بین بیگانگان خواهند بود. به بیان دیگر،‌ تداوم حضور امریکا در کشور،‌ تلاش ما برای رسیدن به استقلال، آزادی و خودکفایی را سبوتاژ میکند و از این منظر، هیچ آزادیخواهی علاقمند تداوم حضور نیرویی در کشورش نیست که پیامدی جز جنایت، کشتار، غارت، فساد و وابستگی نداشته باشد.