فاروق فارانی
فقط جامی ز خون سرخ در رگهای خود دارم
بخواه از من کجا ریزم
من آن را از تو بگرفتم
برایت باز خواهم داد.
سراسر ریشه ام تا عمق
همچون ریشه ی یک کوه
در جسم تو پیچیده ست
ترا در شیر مادر جُستم
و در خویش پروردم
ترا از باد، از باران
بوییدم
ترا از قلب خود، نزدیکتر دیدم
تو ای پهناور زیبای دلبندم
تنت را جامه ای از زخم پوشیده ست
هزاران بار
این خورشید بر روی تو تابیده ست
تویی همزاد با خورشید آزادی
تو با خورشید زاییدی
تو با خورشید خواهی مُرد
* * *
هجوم شب
با خون فلق
در صبح می پاشد
و خورشید رهایی
زخمهایت را
شفا - بوسه خواهد داد
هوا سرد است
اما سینه از گرمای گلوله
گرم می گردد
و از گرمای آن، صدها هزاران
سینه می سوزد
و قلب منجمد بیدار می گردد
افق غرق است
در اشباح و سنگرها
درختان در تب خورشید
بادها را گرم می بوسند
و دست خویش می سایند بر اندام توفانها
هزاران باد سرگردان و خون آلوده می گریند
و خود را بر تن بیمارِ کوهستانِ دردآلود می کوبند
کوه می غرد
و رود از جای می خیزد
برادر راه پر پیچ است
و فرصت نیست.
نشانی را بخاطر دار!
باید بگذری از کوره راه صعب و طولانی
دره ی پر پیچ بیداری
بعد دریاهای خون
در هر قدم سنگر
می رسی در دشت قربانی
می روی بالا بروی کوهسار صبر
بر سر اجساد بیگانه
بر تلی از استخوان خصم
وعده گاه تازه ی دیدار می باشد
وعده گاه تازه ی دیدار،
این نشانی را بخاطر دار!
29 دسامبر 1978
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر