زنان كار گر، ارزان ترین كالا در نظام های سرمایه داری

جا دارد كه در روز تجلیل و بزرگداشت از كار و كار گر نوشته ام را با درود به زنان مبارز آغاز كنیم. چه آنان كه در تاریخ نام شان ثبت گردید و چه آنان كه بی نام و نشان مبارزه كردند و در زیر خاك ها خفته  و خاموش شدند.

یقیناً زنان در طول تاریخ با گفتار، كردار و نوشتار شان از طبقۀ رنج دیده و محروم جامعه دفاع كرده و به مبارزه برخاسته اند. از آن جمله پروین اعتصامی است. زن مبارزی که دوران کودکی را زیرچتر پدرش که مردی مبارزومشروطه خواه بود بزرگ شد. او نیز ازجمله مبارزان راه آزادی خواهی بود، و با قلم خود به طبقه حاكم زورمند حمله نمود، چنانچه نوشت:

روزی گذشت پادشهی از گذرگهی ، فریاد شوق بر سر هر کوی و بام برخاست

پرسید زان میان یکی کودکی یتیم، کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست

آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست، دانیم آنقدر که متاعی گرانبهاست

نزدیک رفت پیرزنی کوژپشت وگفت: این اشک دیدۀ من و خون دل شماست

این شعرها بسیار نزدیك است با آن ذهنیت و نگرش اسپارتاكوس نسبت به طقه زورمند حاكم. ذهنیتی كه باعث شد در 73 سال قبل از میلاد، یك مشت برده ای ستم دیده با دستان خالی در مقابل ارتش تا دندان مسلح روم برای به دست آوردن آزادی و حقوق انسانی شان قیام نمایند.

 البته مبارزات عدالت خواهانه در طول تاریخ وجود داشته است همیشه افراد معدودی بوده اند كه در راه رسیدن به حقوق انسان های محروم و محكوم جنگیدند و مبارزه كرده اند. آنان با عشق به توده های زحمت كش و محروم، درمقابل طاغوتهای زمان ایستادند. طاغوت های که به گفته ی داكتر علی شریعتی درهردوره ای به شکلی مختلف از ستم دیدگان استثمار و بهره كشی نمودند. هرم ها، قصرها، معابد و مساجد به وسیله ما ساختند. حتا بجای سنگ و خشت برادران و پدران ما را در بین دیوار ها گذاشتند. ما را برای جنگیدن بسوی قومی فرستاند كه حتا آنان را نمی شناختیم. كسانی را كشتیم كه آنان را نه دیده بودیم و نمی شناختیم. در این میان همیشه خون ما ریخته شد، پدران و مادران ما به عزای مانشستند ولی اگر پیروز هم شدیم افتخارآن را اشخاص دیگری کسب کردند و به نام شان ثبت نمودند.

آن روز گناه ما برده بودن بود و برده و بنده به دنیا می آمدیم و ازهرگونه آزادی محروم بودیم. ولی امروز بنام آزادی ودموکراسی استعمار و استثمار می شویم. حتا ارسطو می گفت« برده ها باید برده بمانند تا آقایان آقای نمایند». چیزی را كه امروز بزرگترین فیلسوف نظام سرمایه داری كارل پوپر می گوید « ما كشور های مستعمرات را كه همانند كودكستان بود زود به حال خودشان رها كردیم».

مارا به رخت وچوب شبانی فریفته اند ، این گرگ سالهاست که با گله آشناست

گرگ همان گرگ است فقط نام ولباسش تغییر کرده است. آن زمان فقط ازجسم ما استفاده می کردند ولی حال ذهن، عقاید، افکار، اراده، زبان  و فرهنگ مان همه وهمه تحت استعمار اربابان مان قرار گرفته است.

متأسفانه هرباری که شخصی ازما برخواسته است تا از شرف و آزادی مان دفاع نمایند، با خنجر ها و تیغ های جلادان تاریخ تكه تكه و پاره پاره شدند.

هر بار که به گفتۀ سپارتاکوس خواستیم تا جهانی بدون غلام و ارباب، بدون طبقه، بدون ارزش های نژادی، بدون مذهب، بدون... داشته باشیم، گنهکار و یاغی شناخته شدیم. اگر گناه این است و گنهکار این پس درود بر تمام گنهکاران تاریخ، و تا ابد نام آنان جاوید خواهد ماند.

بله با تغییراتی که درطول تاریخ به وجود آمد. هرروز استثمار گر چهره عوض كرد و استثمار شكل دیگر به خود گرفت. اما خطرناک تر از گذشته محرومان را به بند كشیدند و بر بیچارگان شلاق ستم نواختند.  امروز نیز با به میان آمدن نظام سرمایه داری وکاپیتالیستی هر كس ثروت بیشتر دارد، قدرت بیشتر بدست می آورد. و انسان هایی كه زر ندارند زور نیز ندارند. پس مجبور اند تا کار خویش را به ازای دستمزد به زور مندان زر مند ببخشند و خود را به عنوان کالای به صاحبان سرمایه و وسایل تولید بفروشند.

دراین میان می توان گفت زنان بیشترین قربانی ها را تقدیم كرده اند زیرا زنان چون زر ندارند زور نیز ندارند. بناء این ها بدترین، بی ارزشترین و آرزانترین کالا بودند، فقط شی شدند درخدمت نظام های سرمایه داری قدرتمند قرار گرفتند و چون برده ها بهره كشی شده و می شوند. امروز كار گران زن در مدرن ترین  كشور های دنیا با بدترین وضعیت زندگی می نمایند. حتا مزد زنان كارگر نسبت به مردان كارگر كمتر است. برای اینكه این مناسبات نا عدلانه شكسته شود ضرورت به یك عصیان معصومانه و جسورانه است. پس زنان باید طغیان و عصیان نمایند.

نویسنده: فاطمه علوی

×××××××××××××××××