وزارت معارف افغانستان
اخیراً اعلام داشت که به خاطر «تأمین وحدت ملی» می خواهد وقایع چهار دهۀ اخیر
را از کتب درسی مکاتب حذف کند. هر چند این مسئله با نیت «خیرخواهانه» عنوان شده،
اما در واقعیت سرپوش گذاشتن بر آن جنایات و خیانت هایی است که اکثر مسببین آن همین
اکنون در داخل دولت کنونی حضور دارند، کسانی که باید به محاکمه کشانیده می شدند.
این اعلام، تداوم همان «منشور خودبخشی» است که توسط پارلمان قبلی به تصویب رسید و
در آن تمامی کسانی که طی چهار دهۀ گذشته عامل خونریزی و بربادی کشور به شمار می روند،
از تعقیب عدلی و قضایی و همچنین مجازات معاف گردیدند.
اگر هر که به حاکمیت برسد،
با صدور فرامین و تصویب قوانین، خود و دوستان خود را در مقابل جنایاتی که انجام
داده اند، از مجازات معاف کند، و به زعم خود تاریخ را از حافظۀ مردم پاک کند، کور
خوانده است، زیرا درینصورت دیگر تاریخی از گذشته وجود نمی داشت. تاریخ در مورد
چنین جنایتکاران و خاینان قضاوت بیرحمانه خواهد کرد و جنایات و خیانت های شان را
برملا خواهد ساخت.
تاریخ چهار دهۀ اخیر که با
جنایت ها، آدم کشی ها، قتل ها و خیانت ها گره خورده است، از حساس ترین، غم انگیز
ترین و سرنوشت سازترین برهۀ تاریخ کشور ما می باشد.
اوایل دهۀ 50 خورشیدی که با
کودتای داوود خان و همیاری عمال وابسته به شوروی سابق رنگ دیگری یافت، زمینه ساز جنایات
بعدی بخصوص کودتای ثور و در نهایت اشغال افغانستان توسط اتحاد شوروی شد.
وابستگی شدید اقتصادی- سیاسی
حکومت داوود به شوروی سبب شد تا چرخش بعدی این حکومت به سوی غرب برای شوروی ها
قابل تحمل نباشد. مرگ مرموز میراکبر خیبر و دستگیری رهبران خلق و پرچم توسط داوود
راه را برای کودتای ننگین 7 ثور 1357 باز کرد.
کودتای ثور در حقیقت سرآغاز
بربادی و تباهی کشور محسوب می شود. عکس العمل روز افزون مردم در
مقابل حکومت کودتایی وابسته به شوروی سبب شد تا حزب دموکراتیک به سرکوب گستردۀ
مردم بپردازد. دستگیری های وسیع و کشتار بیرحمانۀ انسان های بی گناه و بی
دفاع توسط آنان نتوانست مانع خیزش های مردمی در کشور گردد.
شوروی ها که در تحقق اهداف ستراتیژیک
خود حکومت حزب «دموکراتیک» را نا توان و حتا رو به سقوط می دیدند، با تهاجم
بیش از 130 هزار سرباز از راه هوا و زمین در 6 جدی 1358 به اشغال افغانستان دست
زدند. دول غربی و کشورهای عربی جهت تحقق اهداف بعدی خود و فرو بردن شوروی در
باتلاق جنگ افغانستان، سیلی از تسلیحات خود را همراه با هزاران داوطلب عرب وغیره وارد
جنگ افغانستان نمودند.
حاصل ده سال جنگ با شوروی ها
برای مردم افغانستان بیش از دو ملیون کشته و معلول، خرابی بیش از 80 درصد دهات،
آوارگی 5 ملیون افغان به کشورهای همسایه و ایجاد 15 تنظیم در ایران و پاکستان بود.
خروج خفتبار شوروی ها و سقوط
رژیم پوشالی سرآغاز تراژیدی دیگری در کشور بود. درگیری های خونین میان تنظیم
های بنیادگرا در کابل بر سر غصب قدرت، جان بیش از 65 هزار کابلی را گرفت، شهر کابل
به مخروبه مبدل گردید، بر زنان و دختران تجاوز شد، بر فرق مردم میخ کوبیده شد، چشم
های مردم را کشیدند، سینه های زنان را بریدند، در دهن قربانیان ادرار کردند، رقص
بسمل تماشا کردند، به نام قوم، زبان، سمت و مذهب مردم را از دم تیغ کشیدند. خلاصه
آنچه تاریخ بشریت از جنایت به یاد داشت، بر مردم کابل و در مجموع افغانستان تجربه
کردند.
درگیری های تنظیمی که به صورت
عموم ریشه در استخبارات کشورهای بیرونی به خصوص ایران و پاکستان داشت، با ظهور
طالبان و حاکمیت پنج سالۀ آنان با درگیری های خونین ادامه یافت. پاکستان و
ایران با بهره برداری از این وضعیت دست به مداخلۀ گسترده ای زدند و خون های
زیادی را در کشور ما جاری نمودند.
حاکمیت قرون وسطایی طالبان
که کارد را به استخوان مردم رسانید و در زمان حاکمیت شان هزاران نفر کشته شدند،
راه را برای اشغال کشور ما توسط امریکا و متحدان آن هموار نمود که حادثۀ یازدهم
سپتامبر آغاز این اشغال بود.
با مرور گذرا و مختصر به
وقایع چهار دهۀ اخیر مشاهده می گردد که حوادث فوق الذکر از چه اهمیت تاریخی
برای مردم ما برخوردار است. اگر شاگردان معارف و نسل آیندۀ کشور از چنین وقایع مهم
به دور نگه داشته شوند، معلوم است که چه جفای بزرگی در حق آنان صورت می گیرد.
آنانی که تحت هر عنوانی چنین خطای نابخشودنی را مرتکب شوند و بخواهند بر جنایات
عاملین این جنگ ها، بربادی ها، خیانت ها و جنایت های چهار دهۀ اخیر افغانستان
سرپوش بگذارند، از مواخذۀ تاریخ در امان نخواهند ماند.
دولت کنونی که بدون شک از
این افراد تشکیل شده است، باید وزارت معارف آن به چنین عملی اقدام می کرد، زیرا
حامی منافع افراد و تنظیم هایی است که هر کدام به نوبۀ خود تا توانسته کارد را به
استخوان مردم رسانیده و تا توانسته در حق این ملت فقیر و زحمتکش خیانت و جفا روا
داشته است. اینان باید تمام تلاش خود را به خاطر مسخ تاریخ چهار دهۀ اخیر به خرج
دهند، زیرا می دانند که در فردای رهایی کشور ما، بازوان ستبر قربانیان خیانت ها و
غداری های اینان، بر گردن شان چون حلقۀ دار حلقه خواهد بست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر