در
مدت بیشتر از یک قرن سه امپراتوری قدرتمند جهان بخت و زور خود را بر سر اشغال
افغانستان آزموده اند و هر کدام در ابتدا به تصور اینکه با کشور عقب مانده و فقیری
مواجه هستند، به کشور ما هجوم آورده اند. این غول های بزرگ که بنا به خصلت
استعماری و ستراتیژی های چپاولگرانه با هزاران سربازِ تا دندان مسلح با عنوان
کردن دوستی و برادری و اهداف انساندوستانه و از این قبیل ترفندها، داخل افغانستان
شده اند، ولی به زودی چهرۀ واقعی خود را نشان داده و هر حرکت مخالف را تحت عناوین
مختلف به خاک و خون کشیده و سرکوب نموده اند.
تفاوت هایی را از لحاظ شکلی
میان اشغالگران قبلی و فعلی می توان دید. اشغالگران قبلی هر یک با یکه تازی و قدرت
نظامی قوی خود به کشور ما حمله نموده و خواستند به تنهایی به اهداف خود دست یابند،
در حالیکه در اشغال فعلی ایالات متحدۀ امریکا با کشانیدن پای سایر امپریالیست ها و
مزدوران خود در یک جبهۀ واحد و در تبانی و زدوبند میان هم با مجوز شورای امنیت ملل
متحد، تحت عنوان «جنگ علیه تروریزم»، آوردن «دموکراسی»، «حقوق زنان» وغیره وارد
کشور ما شده اند تا از یکسو بار جنگ و مخارج دیگر در افغانستان را مشترکاً
بپردازند و از طرف دیگر امتیازات خرد و کوچکی برای شان داده و آنها را بر محور
سیاست های خود با خود نگه دارند.
با اشغال افغانستان توسط
امریکا و متحدان ناتویی اش، هر کدام از این کشورها که در نقاط مختلف افغانستان
مستقر گشته و به شکلی از اشکال در کشتار مردم ما دست داشته اند، اما چیز زیادی از
اشغال افغانستان نصیب نگشتند و بیشتر تطبیق کنندۀ سیاست های امریکا بودند، یکی پی
دیگری نیروهای نظامی خود را تا سال 2014 از افغانستان خارج می سازند، اما به اشکال
دیگری می خواهند حضور خود را در کشور ما داشته باشند. امریکا به عنوان گردانندۀ
اصلی سیاست اشغال افغانستان با حفظ بخشی از نیروهای نظامی خود، حضور فعالش را
همچنان حفظ خواهد کرد.
حال که پای امضای پیمان
امنیتی میان کابل و امریکا و همچنان مسئله پایگاههای دایمی امریکا در خاک
افغانستان مطرح می باشد، دولت روسیه از یکطرف نگرانی خود را از نحوۀ حضور دایمی
امریکا مطرح ساخته است و از سوی دیگر با پیش گذاشتن پا برای بازسازی
پروژه های روسی، مانند سیلوها، تصدی خانه سازی، خانۀ علم و فرهنگ،
شاهراه سالنگ و نظایر آن، می خواهد نقش فعالتری را در افغانستان ایفا کند.
روسیه به خوبی می داند که
حضور پایگاهای دایمی امریکا در افغانستان محدود به کشور ما نمانده بلکه اهداف
ستراتیژیک و منطقوی خود را دنبال خواهد کرد و این برای روسیه ای پس از بحران
و در حال رشد قابل قبول نیست، به خصوص که اکنون روسیه در پیمان شانگهای، چین را
نیز در کنار خود دارد که یک قدرت نظامی ـ اقتصادی است.
روسیه بارها از امریکا و ناتو
خواستار شفاف سازی برنامه‌های خود در افغانستان از جمله خروج نیروهای خود پس از
سال ۲۰۱۴ شده است و بارها در مورد ادامۀ حضور نظامی امریکا در افغانستان ابراز
نگرانی کرده است. همچنان ویکتور ایوانوف رئیس سازمان فدرال مبارزه با مواد مخدر
روسیه، امریکا و ناتو را متهم می سازد که در مبارزه علیه مواد مخدر تلاش لازم
به خرج نمی دهد و این کندی در فعالیت، روسیه را وامیدارد تا خود وارد مبارزه
با مواد مخدر در افغانستان شود.
به گفتۀ ایوانوف، سالانه در
افغانستان 130 هزار هکتار زمین زیر کشت کوکنار میرود که 50 درصد تولید حاصله از آن
از مسیر آسیای مرکزی و روسیه به سمت اروپا قاچاق می شود. ایوانوف می گوید، در ده
سال گذشته افزایش تولید و قاچاق مواد مخدر در افغانستان40 درصد افزایش داشته که
باعث افزایش معتادان در روسیه نیز شده است.
حضور دایمی امریکا در
افغانستان میتواند باعث نگرانی و تحریک بیشتر قدرت های بزرگ منطقه گردد که دارای
سلاحهای هستوی و قدرت روز افزون نظامی ـ اقتصادی میباشند. تبدیل شدن
افغانستان به کانون این اختلافات میتواند وضعیت منطقه را بیش از پیش متشنج و این
کشورها را به سوی رویارویی نزدیکتر سازد. و در نهایت این افغانستان خواهد بود که بار
دیگر در محراق تضادهای جهانی امپریالیست ها در آتش بسوزد و خاکستر شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر