یک سرباز امریکایی در اعتراض به جنایات دولت امریکا در کشورهای مختلف، مدال خود را با تنفر و خشم، از سینه اش می کند، زیرا آن را مایۀ شرم می دانست، اما بدبختانه کسانی که از مردم، آزادی، حقوق بشر، حقوق زن، دموکراسی وغیره صحبت می کنند و رف های الماری های خود را با مدال های اشغالگران جنایتکار پر نموده اند، چرا به مدال هایی که از دستان خونین جنایتکاران دریافت کرده اند، چنین برخوردی نمی کنند و این شهامت و جرئت را ندارند؟

اگر 60 تن حنا بندان

بر دامنه ی «هسکه مینه» کشته شدند

و یا در «عزیز آباد»

90 تن را در ثانیه یی کشتند

و در «زیر کوه» 59 تن دیگر،

و یا  در «زرمت»

زنان را تکه و  توته به چاه انداختند

و یا در «نادعلی»

جسد 19 تن  را به درِ حاکم شهر آوردند

و یا در «خوست»

طفلکان را به سگان لیساندند

قدر این «فرصت» را

فقط «شیرزنی» میداند

وقتی مدالی در «کلیفورنیا»

و یا «لندن» و «سیول» و «فلورانس»

به سینه می آویزد

چه پُر «درد»

با زبانی که عطر حجله وزان میخیزد

پای یک پرچمِ خون

گردنِ دوستی را

«خم و خم و خم» میدارد

و  همه کُشت و جنایت را

                      به مدالی می بخشد