خلق ترکیه با خیزش های گسترده، شعور بالای سیاسی شان را به نمایش گذاشتند

تاریخ مبارزاتی خلق های زحمتکش و تحت ستم نشان داده که خیزش ها و اعتراضات مردمی یکباره به نقطۀ طغیان نمی رسد بلکه ظلم و ستم متواتر دولت های ضد مردمی و وابسته، صبر و حوصلۀ توده ها را به پایان رسانده و در نهایت باعث بروز خیزش های مردمی می گردد، خیزش هایی که یا توسط دستگاه حاکمه به شکل وحشیانۀ آن سرکوب می گردد و یا در نتیجۀ اتحاد و همبستگی مردم و رهبری درست این قیام ها، کاخ ظلم و استبداد ویران گردیده و بر ویرانه های آن دولت مردمی که از بطن چنین قیام هایی بر می خیزد، تشکیل می شود. 

تخریب «پارک گزی» در میدان «تقسیم» از سوی دستگاه حاکمۀ ترکیه به منظور اعمار مرکز خرید در واقع جرقه ای بود بر آتش نهفته در سینه های پر از خشم مردم زحمتکش و ستمدیدۀ آن کشور که در زمان کوتاه، تقریباً سراسر ترکیه را درنوردید. این اعتراضات خود به خودی، سال ها قبل توسط عملکرد های ضد مردمی «حزب عدالت و توسعه» به رهبری رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه نطفه گذاری گردیده بود که خرابکاری پارک گزی برای آغاز آن بهانه ای بیش نبود. در این حرکت خودجوش مردمی طبقات و اقشار مختلف ترکیه اشتراک داشتند. 

اتحادیه های کارگری، داکتران، محصلین، اهل کسبه، هنرمندان، روشنفکران و بالاخره کسانی به این قیام عمومی مردمی پیوستند که سالهاست زیر ظلم و ستم دستگاه حاکمه قرار داشته و در پی فرصت بودند تا صدای اعتراض خود را علیه سیاست های ضد مردمی دستگاه حاکمه فریاد نمایند. با آنکه در ابتدا از اعتراضات در میدان تقسیم بوی «حفاظت از محیط زیست» به مشام رسید، اما عوامل متعددی در عقب این اعتراضات که بیشتر از 78 شهر را در بر گرفت و ملیون ها انسان به آن پیوستند، وجود دارد که مهمترین این عوامل را میتوان چنین خلاصه نمود:

پیشبرد سیاست های اشغالگرانۀ امریکا در منطقۀ خاورمیانه از سوی دستگاه حاکمۀ ترکیه (حزب عدالت و توسعه که اردوغان (نخست وزیر) و عبدالله گل (رئیس جمهور) از مؤسسان آن می باشند، با حمایت قوی امریکا و شرکاء در اتحادیۀ اروپا به قدرت رسید)، هم آواز شدن با امریکا و کشورهای غربی در جنگ داخلی سوریه و کمک پنج ملیون دالری به مخالفان اسد، اجرای طرح های اقتصادی نیولیبرالیستی از جمله خصوصی سازی (فراهم آوری تسهیلات زیاد برای سرمایه گذاری های خارجی و فروش بنادر، راه ها، بانک ها وغیره به سرمایه داران خارجی)، تغییر مسیر سیکولاریستی جامعه که با نام کمال اتاتورک گره خورده، بیکاری وسیع نیروی کار، افزایش نرخ تورم، از دست دادن ارزش لیره (واحد پول ترکیه) و بالاخره وضعیت نابسامان اقتصادی و سایۀ سیاه فقر بر سر توده های ملیونی، از جملۀ این عوامل اند که خلق ترکیه را به حرکت درآوردند.

نبود ارگان رهبری کنندۀ واحد باعث گردید تا در جریان اعتراضات عمومی از هر طرف شعاری به گوش برسد که با هم همخوانی نداشت. عده ای خواستار استعفای نخست وزیر شدند، عده ای شعار مرگ بر فاشیزم را سر دادند، عده ای با حمل عکس های اتاتورک از سیکولاریزم دفاع نمودند، عده ای با پرچم های سرخ که سمبول طبقه کارگر است، علیه استثمار و شرایط سخت کار اعتراض کردند و ناسیونالیست های ترکیه با حمل پرچم ملی ترکیه نیز در صف قیام کنندگان ایستاد شدند. در یک کلام، سراسر ترکیه در آستانۀ قیام عمومی علیه دستگاه حاکمه قرار گرفت.

با آنکه قیام عمومی را طبقات مختلف با خواست های متفاوت طبقاتی به راه انداختند، اما خواست های واحد اعتراض کنندگان را استعفای نخست وزیر، منع قانون استفاده از گازهای اشک آور علیه تظاهرکنندگان، منع آلوده ساختن محیط زیست و تخریب درختان، حمایت از آزادی بیان و آزادی رسانه ها و محاکمۀ عاملین خشونت ها (هزاران نفر در جریان خیزش های ترکیه زخمی، عده ای کشته و تعدادی به علت استفاده از گاز مخصوص، بینایی شان را از دست داده اند)، می ساخت.

ترکیه با اقتصاد لرزان، وام های هنگفتی را از صندوق بین المللی پول و بانک جهانی دریافت کرده و یکی از بزرگترین کشورهای مقروض در جهان محسوب می گردد. بسیاری از مردم ترکیه با عایدی معادل دو دالر در روز هر لحظه به سوی فقر کشانده می شوند؛ از هر چهار کودک، یک کودک دچار سوء تغذیه گردیده و سازمان همکاری و توسعۀ اجتماعی از ترکیه به عنوان کشوری که با بیشترین مرگ و میر کودکان روبرو است، در این سازمان یادآوری می نماید. محل بود و باش زندگی بسیاری از توده های ترکیه خانه های گِلین در اطراف شهرهای بزرگ می باشد. چهرۀ ترکیه ایکه در سریال ها نشان داده می شود، با چهرۀ واقعی این کشور تفاوت چشمگیر دارد. البته از «برکت» سیاست های نیولیبرالیستی دستگاه حاکم و پروژه های امپریالیستی، عده ای معدودی از مردم این کشور به سرمایه های افسانوی دست یافته اند.

دولت ضد مردمی رجب طیب اردوغان به عنوان وفادارترین دولت وابسته به امریکا و غرب در خاورمیانه مسئول تطبیق پروژه های امپریالیستی در این گوشۀ دنیا می باشد. این دولت در واقع گردانندۀ اصلی سیاست نئولیبرال است و از طریق واگذاری اموال عمومی به نهادهای فراملیتی و کمپرادوران داخلی، استثمار زحمتکشان را شدت بیشتر بخشیده و خیل وسیعی از نیروی کار این کشور را به بیکاری و بدبختی سوق داده است.

ترکیه با مداخلۀ نظامی در کشور ما، یکی از 47 کشور اشغالگری است که با وجود مشکلات بزرگی که دامنگیر خودش گردیده، کماکان برای خوشخدمتی به امریکای متجاوزگر در کشور ما باقی مانده و از طریق طرح پروژه های عوام فریبانه، گویا میخواهد به مردم رنج دیده و زجر کشیدۀ ما «خدمت» نماید. ضرب المثل عام است که می گوید: «هیچ پشکی برای رضای خدا موش نمی گیرد». 

مردم ترکیه با حضور خود در قیام خودجوش عمومی علیه نوکر امریکا در خاورمیانه نشان داد که به شعور بالای سیاسی دست یافته و می دانند که دولت اردوغان سگ پاسبان امپریالیزم در خاورمیانه می باشد. البته قیام عمومی و به حق مردم ترکیه میتواند تا مدت ها ادامه یابد، اما تا زمانی که گروه های اشتراک کننده در این قیام به رهبری واحدی نرسند، احتمال دست یافتن به خواست های قیام کنندگان بعید به نظر میرسد، مخصوصاً زمانی که دولت ترکیه با استفاده از ارتش وارد میدان شود و قیام کنندگان را به خاک و خون بکشد.