ای
سپیدار بلند و پایدار!
تویی
بزرگ
به
بزرگی هندوکش
هرچه
دارم از تو دارم
ای پدر!
با
تو سبزم
بی
تو زردم
در
بهار زندگی
من
چنان با امواجِ فردا
در
نبردم
تا
نشانت به تاج آسمانها باشم
واقعا!
قفس
تنگ برایم
دلم
خونین و خونرنگ است برایت
میخواهم
ستون بشکنم
و فضا
را زیر پر گیرم
و
این تنگی جهان
ننگ
است میدانم
پدرم
خوب میدانست
که
پناه گریه های خاموش من باشد
و
به اندازه یک بار «مادرک» گفتنش
کهکشانها
را میبخشم
پدرم
اندر
نگاهم جاودانی
تلالو
بر دل آیندگانی
در
آمیختی با موج فردا
نشانی
من به تاج آسمانی...
غزل
نورانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر