مضحکۀ «انتخابات» افغانستان

«انتخابات» ریاست جموری افغانستان 1393 که با سر و صدا و تبلیغات گسترده ای به راه افتید، حدود نیم سال به طول انجامیده و هنوز هم نتایج نهایی آن معلوم نیست. این «انتخابات» در وضعیتی که اشغال کشور ما به وسیله نیروهای امریکایی و متحدان ناتویی اش ادامه دارد، برگزار گردید. «انتخابات» در زمانی که کشور از لحاظ سیاسی و اقتصادی مستقل نبوده و کاملاً وابسته به کشورهای خارجی می باشد، جز تداوم اشغال و مشروعیت بخشیدن به مفاهیمی که از سوی اشغالگران مروج گردیده اند، مفهوم دیگری ندارد.

برگزاری انتخابات به دور از مداخلات بیرونی و در یک فضای دموکراتیک، گامیست به سوی حاکمیت مردم، اما در افغانستان که نه حزبی با پایه های وسیع مردمی وجود دارد، نه کشور از استقلال سیاسی و اقتصادی برخوردار است، نه معیارهای دموکراتیک برای گزینش افراد وجود دارد و نه هم شفافیتی در پروسۀ انتخابات دیده می شود، برگزاری «انتخابات» در همچو فضایی جز به سخره گرفتن مردم و آرای آنان مفهوم دیگری نمی تواند داشته باشد.

طی سه دوره «انتخابات»های مختلف به خصوص «انتخابات» ریاست جمهوری، دیده شد که چه افراد و عناصری و با چه معیارهایی خود را کاندید نموده اند و سرانجام همۀ این «انتخابات»ها با چه افتضاحی پایان یافته اند. سناریوی آخرین «انتخابات» ریاست جمهوری که از اوخر سال گذشته 1392 آغاز و با تبلیغات کرکنندۀ رسانه ای، به دور دوم رفتن و مصرف ملیون ها دالر برگزار شد، یکی از طولانی ترین و بدنام ترین «انتخابات»ها در سطح جهان به شمار می آید. با آنکه رهبران امریکا و انگلیس و همچنان نمایندۀ یوناما و رسانه های وابسته به آنها، بعد از سپری شدن دور دوم، از آن تمجید نموده و نسبت به دوره های قبل از شفافیت و موفقیت بیشتر آن حرف زدند، اما روند عملی خلاف این امر را نشان داد.

با نظر گذرا به «انتخابات»هایی که طی یک دهه اخیر در افغانستان برگزار گردیده، به وضوح می توان پی برد که از چه ماهیتی برخوردار بوده اند: در قدم نخست، در ترکیب افرادی که خود را برای ریاست و معاونیت های ریاست جمهوری کاندید نموده اند، عمدتاً عناصری شامل می شوند که از یک طرف دست شان به خون ملت آلوده بوده و مردم به هیچ وجه نمی خواهند چنین افرادی بر سرنوشت شان حاکم شوند. از جانب دیگر چنین افراد به خاطر کسب آرای مردم، با دامن زدن مسایل قومی و تقسیم نمودن معاونیت ها و وزارت خانه ها برای اعضای تیم شان بر اساس قوم، زبان، سمت، مذهب وغیره راه را برای تبارگرایی، سمتگرایی و ایجاد فاصله های بیشتر در بین ملیت های مختلف افغانستان باز می کنند. این نوع تقسیم بندی ها و مرزکشی ها خیانت تاریخی ای محسوب می شود که ترمیم این شکاف ها و فاصله ها در آینده هرگز کار آسانی نیست.

در ثانی، گیریم که انتخابات به شکل دموکراتیک برگزار گردد، اکثریت این افراد متهم به غصب ملکیت های شخصی مردم، دارایی های عامه، قاچاق مواد مخدر، فساد گستردۀ مالی و اداری و همچنان صدها مورد دیگر می باشند که با این ترکیب افراد، انتظار آوردن حکومت سالم امر ناممکن است. هر یک از این کاندیداها به خاطر جذب افراد بیشتر و راضی نگهداشتن تیم خود، یک چوکی وزارت را به چند نفر وعده نمودند که با ائتلاف های جدید در دور دوم «انتخابات» ریاست جمهوری، این مشکل چند برابر بیشتر شده و هر کدام تلاش کردند تا به خاطر رفع این مشکل طول و عرض این وزارت خانه ها را وسعت بخشیده و پست های جدیدی را ایجاد کنند.

با سپری شدن دور دوم «انتخابات» 1393، هر یک از دو جناح به نتایج خلاف انتظار شان دست یافت. تیم برنده خواهان تائید نتایج و اعلام هرچه زودتر آن از سوی کمیسیون انتخابات و تیم بازنده خواهان ابطال آرای جانب مقابل و بازنگری مجدد در نتایج آرا گردید. هر دو جناح تهدید کردند، درصورتی که به خواست هایشان دست نیابند، نتایج از نظر شان پذیرفتنی نخواهد بود و در آنصورت کشور را به زعم خودشان به بحران خواهند کشید. عبدالله عبدالله در تجمع خیمه لویه جرگه اش ب صراحت گفت که توانایی آن را دارد که به یک اشاره اوضاع فعلی افغانستان را دگرگون سازد.

ایالات متحده که «انتخابات» افغانستان را دقیقاً زیر نظر داشت، با فرستادن وزیر خارجه نشان داد که برای کاندیداها، مجال یکه تازی را نخواهد داد و همه چیز را خود تنظیم خواهد کرد. وزیر خارجه امریکا طی دو روز اقامتش در کابل و دید و بازدیدهایش با ارگ نشینان و کاندیداها همه مسایل را رو براه ساخته و در نهایت در یک کنفرانس مطبوعاتی با حضور کاندیدان از تشکیل حکومت ملی صحبت به میان آورد. کاندیداها که تا دیروز از ایجاد دولت موازی حرف می زدند و حکومت ائتلافی را رد می کردند، از برکت جان کری به آدم های اصولی تبدیل شده، تشکیل حکومت «وحدت ملی» را سر لوح کار شان قرار دادند و با یکدیگر قرار و پیمانی را امضاء کردند و همدیدگر را در آغوش کشیدند.

تمام اینها نشان داد که انتخاباتی که در زیر سایۀ سنگین کشورهای خارجی برگزار گردد، نتیجۀ آن غیر از این چیز دیگری بوده نمی تواند. برگزاری این انتخابات آن عده از به اصطلاح روشنفکرانی را روسیاه ساخت که فکر می کردند برگزاری انتخابات تمام مشکلات مردم را حل خواهد ساخت و «دولت مردمی» ایجاد خواهد گردید. زدوبند های پشت پرده و امتیاز دادن ها و امتیازگرفتن های تیم های انتخاباتی در حضور خارجی ها، بار دیگر ثابت ساخت انتخابات در سایۀ اشغال معنی و مفهومی ندارد، جز تحکیم هرچه بیشتر اشغال، ناامنی، فساد، چور و چپاول و پیچیدن تناب اسارت بر گردن زحمتکشان کشور ما.