افغان های آگاه و متعهد، استعمار را
بدتر از استبداد می دانند!
افغانستان بخاطر موقعیت جیوپولیتیک خود بطور مستمر در طول
تاریخ مورد یورش اشغالگران و امپراتوری های بزرگ جهانی قرار گرفته است و مردم
استقلال طلب و آزادی خواه این کشور با قربانی های بی نظیر از استقلال و تمامیت
ارضی مادر وطن دفاع کرده اند و اشغالگران جز شکست ننگین چیز دیگری در این سرزمین
تجربه نکرده اند.
مبرهن و واضح است و
شواهد فراوان تاریخی نیز نشان می دهد که استبداد در کشور ما زمینه ساز استعمار و
استعمار زمینه ساز استبداد تازه بوده و استعمار بدتر و جنایتبارتر از استبداد عمل
کرده؛ که اینک بار دیگر خنجر مشترک این دو را هموطنان ستمدیده و زحمتکش ما بر گرده
های شان احساس می کنند.
در این میان، عده ای که استقلال و آزادی را با بلند نمودن
علم «جهانی شدن»، با بند بوت شان برابر می کنند و دنبال دوستان و دشمنان ستراتیژیک
سرگردان اند و به این منظور جز دق الباب دروازه های سفارت های خارجی راه
دیگری نمی شناسند، و سخت در تقلا اند تا تفکیکی از دوست و دشمن ارائه دارند!!
عده ای در این میان کشورهای همسایه (پاکستان و ایران) را
دوست افغانستان و ظاهراً کشورهای خارجی و به ویژه ایالات متحده امریکا را دشمن
کشورهای منطقه دانسته، و عده ای هم با شور و شعف و با غیظ عجیبی در رسانه ها، کشورهای همسایه را دشمن و
ایالات متحده امریکا را «دوست توانا و صادق برای مردم افغانستان» تبلیغ نموده که
«متحمل قربانی ها و فداکاری های فراوانی شده است» و بدتر از همه اینکه سخن های
مخیلۀ زنگار زده شان را به مردم پیوند زده و ادعا می کنند که «هیچ افغان آگاه و
متعهد نمی تواند بر فداکاری های متحدان بین المللی افغانستان در طول ده سال گذشته
و از جمله ایالات متحده امریکا چشم پوشی کند.»!
اما، هر دو طیف که از لحاظ سیاسی جزء سیستم فعلی هستند و در
ضمیر شان خدمت به بیگانگان را حمل می نمایند و در رکاب سیاست های استعماری گام بر
می دارند، تلاش می کنند که باورهای ضد استقلال و آزادی شان را با سفسطه بازی های
تیوریک، به مردمی پیوند بزنند که در حال حاضر با شانه های رنجور و زخمی شان، بار
اصلی جنگ را متحمل می شوند. اینان فراموش می کنند که توده های زحمتکش افغانستان به
آن آگاهی سیاسی رسیده اند که درک کنند که نه همسایگان و نه هم هیچ کشور دیگری به
آنان آزادی، رفاه، برابری و استقلال داده نمی تواند، بلکه هر نوع مداخله، هجوم و
اشغال به وسیله همسایه ها و امپراتوری های جهانی را اسارت افغانستان دانسته و از
اینرو خیال باطل سپاسگزاری از نیروهایی که
جز کشتار وظیفه ای ندارند، از سوی مردم افغانستان فقط تصور نوچه های سیاسی است که
بلدند چگونه همراه با لبخندِ هیولای قتل، خنده سر دهند. مردم افغانستان، جنایات
خونبار اشغال ویتنام و سایر کشورهای دیگر جهان به وسیله اشغالگران گوناگون را
فراموش نکرده اند و می دانند که چرا خلق ویتنام با قهرمانی تمام بیش از 200 فروند
هلیکوپتر چینوک امریکا را سرنگون ساختند و بیشتر از 60 هزار نیروی اشغالگر را از
پا درآوردند.
حال که یکبار دیگر تاریخ خونین استعمار در کشور ما تکرار می
شود، مردم ستمدیده افغانستان می دانند که «جامعه جهانی» آن مدینه فاضله ای نیست که
ایدیولوگ های غرب برای تبلیغ سیاست هایش دهن پاره می کردند، بلکه سیستمی است که به
جای رفاه و آزادگی و استقلال؛ قتل، کشتار، زندان، فقر، فساد، فحشا، مواد مخدر،
تگدی و جاسوس پروری را اساس می گذارد.
مردم زحمتکش افغانستان می دانند که در این ده سال، 150 هزار
چکمه پوش خارجی ـ که عده ای آنان را دوستان صادق شان می دانندـ به جز 50 هزار بار
عملیات هوایی در یک سال؛ سالانه 2 هزار بار عملیات هوایی شبانه؛ روزانه 20 بار
بمبارد که پشته هایی از کشته شدگان فراهی، کنری، هلمندی، کندهاری، زابلی، ارزگانی،
ننگرهاری، خوستی، پکتیاوال، کندزی وغیره بجا می ماند؛ ماهانه 650 بار عملیات هوایی
بر فضای افغانستان که بوی باروت، رنگ خون و استخوان های سوخته مردم «هدیه» آن است؛
قتل های عمدی بخاطر وقت گذرانی و تفریح؛ دریدن زنان خوستی به وسیله سگ ها؛ شوخی و
بازی اهانت آمیز و عکس های یادگاری با اجساد افغان ها، بریدن انگشتان دست چپ یک
ارگونی به وسیله نیروهای CTPT امریکایی ها، کشتار ده
ها تن از افراد ملکی در شش ماه اول سالروان به وسیله عملیات هوایی ناتو؛ سیر صعودی
کشتار انسان های زحمتکش این سرزمین به وسیله طالبان و نیروهای خارجی؛ ارمغان دیگری
برای شان نداشته است. از اینرو آنان ابداً نمی توانند ممنون «فداکاری ها» و
«قربانی های» آنانی باشند که جز غم، اندوه و درد جگرسوز ویرانی و بربادی کشور شان
چیز دیگری در چنته با خود ندارند، فقط کسانی می توانند ممنون حضور «دوستان» شان در
افغانستان باشند که از گاو شیری استعمار می دوشند، می خورند و چاق و فربه می شوند.
مردم افغانستان با شورش ها و تظاهرات های ضد جنایت های
امریکایی و ناتو در کابل، جلال آباد، کنر، زابل، غزنی، پکتیا، هرات و دیگر نقاط با
قاطعیت نشان داده اند که هیچ افغان آگاه و متعهد نمی تواند بر جنایاتی که علیه
زحمتکشان کشور شان صورت می گیرد، چشم پوشی کند و بخیه بر لب بزند و به جای اعتراض،
اسارت را تیوریزه کند.
لذا، افغان ها فقط کشورهایی را دوستان صمیمی و صادق مردم
افغانستان می دانند که با همان شعار با شکوه نشریه پیشرو «نه امریکا، نه طالب و
جنگسالار، فقط نیروی سوم!» مردم ما را برای رسیدن به دموکراسی مردمی، ارزش های
واقعی دموکراتیک، رفاه توده ای، استقلال سیاسی و اقتصادی کشور حمایت کنند و
نگذارند امپراتوری های جهانی با شعارهای کاذبانه، خلق ما را زیر گیوتین استعماری
شان به اسارت درآورند. نشریۀ پیشرو هر نوع مداخله، هجوم، یورش، کشتار و قتل به
وسیلۀ هر کشوری که باشد، منافی استقلال افغانستان می داند و با تمام نیرو و توان
خود علیه آن به مبارزه می پردازد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر